หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 81

“โอ๊ย…”

ชายปิดหน้าส่งเสียงออกมา

ชายที่ได้รับการโจมตีอย่างหนักหน่วงตรงจุดนั้น มันมิใช่เรื่องตลกเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซี่ยเชียนฮวันยังเป็นหมออีกด้วย

ลงไม้ลงมือได้อย่างแม่นยำและโหดเหี้ยมมาก

เขาปล่อยเซี่ยเชียนฮวันออก เจ็บจนทรุดคุกเข่าลงกับพื้นและพูดไม่ออกเลย

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันคิดจะฉวยโอกาสกระชากหน้ากากเขาด้วยซ้ำ อยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว

ชายผู้นี้มีร่างกายกำยำแข็งแกร่ง หากยังพัวพันกับเขาต่อ เกรงว่าครึ่งชั่วยามเขาต้องหายจากความเจ็บและจุกนี้เป็นแน่

เซี่ยเชียนฮวันหันไปเห็นไก่ย่างที่วางอยู่ข้าง ๆ นางพุ่งตัวไปคว้ามันมา และใช้มันทุบตรงจุดนั้นของเขา ทวีความเจ็บปวดอย่างน่าสังเวชให้เขาอีกครั้ง

ชายปิดหน้า “...“

เขาร้อนจนแทบทนไม่ไหว

หญิงสาวผู้นี้ช่างร้ายกาจยิ่งนัก

“ครั้งนี้นับว่าข้าให้บทเรียนแก่เจ้าก็แล้วกัน ต่อไปหากเจ้ากล้าดีลงมือกับผู้หญิงอีก ข้าจะทำให้เจ้ากลายเป็นไก่ตอนเลยคอยดู!”

เซี่ยเชียนฮวันพลางวิ่งหนี แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมาดุด่า

ชายปิดหน้ากัดฟันกรอด

เขาพยายามจะไล่ตามเซี่ยเชียนฮวันไป

ทว่า ตรงนั้นของเขาเจ็บปวดทรมานยิ่งนัก ไม่แม้แต่จะลุกยืนได้

“อย่าหนีนะ…ข้างนอกอันตราย…”

เขากัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดนั้นตะโกนออกมา

เมื่อครู่ที่เขาบอกนางว่าในป่าในเขาล้วนแต่มีหมาป่าดุร้ายนั้น เขาไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

ทว่า เซี่ยเชียนฮวันใช้พละกำลังและความเร็วทั้งหมดวิ่งหนีจนเงาร่างนางพ้นสายตาเขาไปแล้ว

อีกทางด้านหนึ่ง

ในที่สุดเซียวเย่หลันก็มาถึงคฤหาสน์ในชนบทแห่งหนึ่ง

ทันทีที่เขาเข้าไป นึกไม่ถึงเลยว่าคำพูดประโยคแรกที่เอ่ยออกมานั้นจะไม่ใช่คำถามอาการป่วยของซูอวี้เออร์ แต่เป็นคำถามที่โพล่งออกมาภายใต้จิตสำนึกว่า “ตอนนี้ยามใดแล้ว ?”

มันทีที่นางเห็นเซียวเย่หลันเดินเข้ามา นางก็มาต้อนรับด้วยความโศกเศร้า น้ำตาคลอเบ้ากล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า “ท่านอ๋อง! ในที่สุด ในที่สุดอวี้เออร์ก็ได้เจอท่านอ๋อง…”

เซียวเย่หลันตกใจสะดุ้งเล็กน้อย

เขามองซูอวี้เออร์อย่างพิจารณา ก่อนจะกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “เจ้าไม่ได้ป่วยหนักจนล้มหมอนนอนเสื่อหรอกหรือ”

“สองวันก่อนหม่อมฉันป่วยหนักมาก ท่านหมอบอกว่าหม่อมฉันคิดถึงมากจนป่วยหนัก มีเพียงแค่ทางเดียวคือได้เห็นหน้าผู้เป็นที่รักเท่านั้น ถึงจะบรรเทาอาการป่วยของหม่อมฉันได้ วันนี้พอรู้ว่าท่านอ๋องจะมา หม่อมฉันก็อาการดีขึ้นมากเลยเพคะ”

ซูอวี้เออร์เห็นสีหน้าของเซียวเย่หลันไม่ค่อยจะดีนัก นางจะเริ่มรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เดิมทีนางคิดว่าขอเพียงแค่เซียวเย่หลันมา นางจะทำท่าทางน่าเอ็นดูน่าสงสาร พูดจาออดอ้อนเพียงไม่กี่ประโยค เขาก็จะใจอ่อน และพานางกลับจวนจ้านอ๋อง

แต่เหตุใดความเป็นจริงถึงไม่เหมือนอย่างที่นางจินตนาการเอาไว้เลย

เซียวเย่หลันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าได้ยินว่าเจ้าป่วยหนัก อยากเห็นหน้าข้าเป็นครั้งสุดท้าย”

แม้ว่าสีหน้าของซูอวี้เออร์ตอนนี้จะไม่ค่อยดีนัก นางดูเหมือนคนป่วยจริง แต่ไม่ได้ป่วยถึงขั้นเจียนตายอย่างที่เขาได้ข่าวมา

“หม่อมฉัน เอ่อ หม่อมฉันไม่รู้เรื่องเพคะ บางทีคนผู้นั้นอาจจะใส่ความ บังอาจกล่าววาจาเกินความจริงก็ได้เพคะ” ซูอวี้เออร์กล่าวอย่างตะกุกตะกัก

นางรู้สึกกลัดกลุ้มใจมาก

ตั้งแต่คบหากับเซียวเย่หลันมา เขาอ่อนโยนกับนางมาโดยตลอด ไม่เคยเย็นชาต่อนางเหมือนดั่งวันนี้มาก่อน