หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 82

“วันพรุ่งข้าจะส่งคนมารับเจ้ากลับจวน”

เซียวเย่หลันกล่าวจบก็หันหลังเดินไปทันที!

ซูอวี้เออร์เห็นเช่นนี้ก็ร้อนใจขึ้น รีบตามไป และกอดเซียวเย่หลันจากด้านหลัง!

“ท่านอ๋อง ท่านไม่อยู่เป็นเพื่อนอวี้เออร์หรือเพคะ หลายวันที่ผ่านมานี้อวี้เออร์คิดถึงท่านทุกวันทุกคืน ขอเพียงแค่ได้เจอหน้าท่านสักครั้ง ต่อให้อายุสั้นลงสิบปีอวี้เออร์ก็ยอม”

เมื่อก่อน เพื่อรักษาภาพลักษณ์บุปผาบนยอดเขาสูงของนางไว้ เมื่ออยู่ต่อหน้าเซียวเย่หลัน นางค่นข้างจะสงบเสงี่ยม สำรวมตัวให้สวยเพียบพร้อมอยู่ตลอดเวลา

ทว่า ตอนนี้เซียวเย่หลันกำลังจะไป

นางมิอาจทนได้

เซียวเย่หลันถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะกล่าวอย่างอดทนว่า “ข้ามีเรื่องด่วนต้องจัดการ”

“มีเรื่องด้วนอันใดถึงขั้นมิอาจเลื่อนออกไปได้แม้แต่คืนเดียวกันเพคะ ท่านอ๋องไม่ได้เจออวี้เออร์นาน หรือว่า ท่านอ๋องไม่มีใจคะนึงถึงอวี้เออร์เลย”

น้ำเสียงของซูอวี้เออร์เต็มไปด้วยความผิดหวัง

ราวกับว่ากล่าวโทษเซียวเย่หลันว่าเป็นคนใจร้ายล้อเล่นกับความรู้สึกสตรีก็มิปาน

เซียวเย่หลันแกะมือนางออก “วันพรุ่งเจ้าก้จะได้กลับจวนแล้ว ข้าจะอยู่ต่อหรือไม่มันก็ไม่ได้ต่างกัน”

“แต่ในสายตาหม่อนฉัน ค่ำคืนนี้หมายถึงหม่อมฉันเป็นที่อยู่ในใจของท่าน! หากแต่สำหรับท่านอ๋อง เห็นว่าหม่อมฉันเป็นเพียงแค่หญิงสาวคนไม่สำคัญต่อท่าน ท่านจะอยู่หรือจะไปก็ไม่ต่างกัน แต่หากหม่อมฉันเป็นคนที่ท่านอ๋องรักมากที่สุด ท่านอ๋องจะจากไปโดยทิ้งหม่อมฉันให้อยู่คนเดียวได้อย่างนั้นหรือเพคะ ?”

ซูอวี้เออร์น้ำตาคลอเบ้า เดินอย่างช้าๆ ไปตรงหน้าเซียวเย่หลัน ท่าทางนางดูโศกเศร้าจนน่าเห็นใจมาก เกรงว่ามีบุรุษมากมายบนโลกนี้ต้องปวดใจเป็นแน่เมื่อได้เห็นนาง

เซียวเย่หลันตอนนี้กลับรู้สึกหงุดหงิดเล็กยน้อย “ข้าบอกเจ้าเมื่อไหร่ว่าจะทิ้งเจ้า”

“ปากท่านไม่ได้พูด แต่ใจของท่านไม่ได้อยู่กับหม่อมฉันแล้ว”

ซูอวี้เออร์จะแนบตัวซบอกเซียวเย่หลัน

อาภรณ์ของนางไม่ได้รัดแน่น ย่ำเท้าเดินเพียงสองก้าว ผ้าบางบนไหล่ก็ไหลลื่นลงมา เผยให้เห็นไหล่อันบอบบางขาวเนียนดุจดั่งหิมะ

นางพยายามคิดหาทางถ่วงเวลาเอาไว้ จุดประสงค์ของนางมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

นั่นก็คือรั้งให้เซียวเย่หลันอยู่กับนาง

เซียวเย่หลันมีอารมณ์แสดงออกบนใบหน้าเล็กน้อย ยกมือจับไหล่ซูอวี้เออร์ และกล่าวเสียงต่ำว่า “หลายวันที่ผ่านมานี้ข้าไม่ให้ความยุติธรรมต่อเจ้า ทำให้เจ้าต้องลำบากคนเดียวที่นี่”

คนรับใช้ที่นี่ถูกซูอวี้เออร์ซื้อตัวไว้หมดแล้ว หญิงชราก็กล่าวโน้มน้าวอยู่ข้างกาย “หมู่บ้านที่นี่ พอตกดึกก็มีแต่เสียงนกฮูกและเสียงประหลาดๆ มักจะทำให้แม่นางซูตกใจจนอกสั่นขวัญหาย หากท่านอ๋องจะกลับก็น่าจะพาแม่นางซูกลับไปด้วยนะเพคะ”

“ท่านอ๋อง พาหม่อมฉันกลับไปด้วยได้หรือไม่เพคะ ?” ซูอวี้เออร์กล่าวอย่างเศร้าอาดูร

เซียวเย่หลันขมวดคิ้วขึ้น

หากพาซูอวี้เออร์ไปด้วย เขาก็ต้องขี่ม้าช้าลงกว่าเดิม

จะพาคนป่วยอย่างนางขี่ม้าเร็วกับเขาได้อย่างไรกัน

แต่หากขี่ม้าช้าลงก็จะเป็นการเสียเวลา สถานการณ์ของเซี่ยเชียนฮวันก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้น

คนร้ายพวกนั้นให้เวลาถึงยามจื่อ

ต่อให้ตอนนี้เขาควบม้าไปอย่างรวดเร็วปานลมกรดก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะไปถึงเขาลู่หวู่ก่อนยามจื่อ หากพาซูอวี้เออร์ไปด้วยยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

“หากท่านอ๋องยืนกรานจะทิ้งอวี้เออร์มี่ป่วยหนัก เช่นนั้นอวี้เออร์ตายเสียตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า!”

ซูอวี้เออร์เห็นเซียวเย่หลันไม่ตอบแต่อย่างใด นางจึงกัดฟันกรอด หันหลังเอาหัวโขกเสาอย่างแรง!