หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 83

“แม่นางซู อย่าทำเช่นนี้เจ้าค่ะ!”

เหล่าบรรดาคนรับใช้รีบเข้าไปดึงห้ามนางเอาไว้

เซียวเย่หลันทำได้เพียงแค่เดินเข้าไปโอบไหล่ซูอวี้เออร์ และกล่าวเสียงขรึมว่า “ไม่จำเป็นต้องแสวงหาความตายหรอก ข้าจะพาเจ้าไปด้วย”

“จริงหรือเพคะ ท่านอ๋อง…”

ซูอวี้เออร์ยังไม่ทันกล่าวจบก็ถูกเซียวเย่หลันเอามือสับท้ายทอยจนนางตาเหลือกมองบนและสลบหมดสติไปทันที

“ดูแลอวี้เออร์ให้ดี วันพรุ่งค่อยส่งนางกลับเมืองหลวง” เซียวเย่หลันมอบซูอวี้เออร์ที่หมดสติให้กับสาวใช้ที่ยืนตกตะลึงอยู่ข้างๆ

ส่วนเขาหันหลังเดินขึ้นหลังม้า และรีบควบม้าออกไปอย่างรวดเร็ว

บนท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆมืดครึ้ม

ไม่นานนักฝนก็ตกปรอยลงมา

เซียวเย่หลันรู้สึกกลัดกลุ้มใจมากอย่างบอกไม่อาจอธิบายได้ ดูเหมือนว่าฝนที่ตกลงมานี้จะบ่งบอกเขาว่าแม้แต่สวรรค์ก็ขวางในการกลับไปของเขา และกำหนดไม่ให้เขาช่วยเซี่ยเชียนฮวันกลับไปได้

……

ในป่าเขาที่ฝนกำลังตกลงมา ทั้งเหน็บหนาวทั้งชื้น

ร่างของเซี่ยเชียนฮวันเต็มไปด้วยดินโคลน นางเดินอยู่ในป่าเขานานปานนั้น นางไม่อาจรู้ทิศทางแล้ว ทำได้เพียงแค่อาศัยสัญชาตญาณเดินหน้าไปเท่านั้น

ชั่วครู่หนึ่ง นางถึงกับคิดว่าจะกลับไปที่อารามผุพังนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปก็สิ้นเรื่อง

แต่ก็ไม่ได้

เพราะชีวิตเล็กในท้องน้อยๆ นี้ นางไม่อาจให้ชาย ปิดหน้าผู้เจ้าเล่ห์นั้นเอาเปรียบนางได้

“โครกคราก…”

จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินเสียงแปลกประหลาดดังขึ้นจากข้างๆ

มันเป็นเสียงหายใจของสัตว์ป่า

ในใจนางสั่นขึ้นด้วยความหวาดกลัว และนึกถึงคำพูดของชายปิดหน้าผู้นั้นขึ้นมาได้

ในยามรัตติกาล เขาลู่หวู่มีสัตว์ป่ามากมาย

หรือว่า คำพูดนั้นไม่ใช่แค่คำขู่ให้นางกลัว แต่มันเป็นเรื่องจริง

เซี่ยเชียนฮวันขยับตัวเอาหลังพิงต้มไม้ ฟังการเคลื่อนไหวในบริเวณรอบๆ และเคลื่อนตัวอย่างระมัดระวัง

ท่ามกลางเสียงสายฝนที่ตกลงมา นางยังคงได้ยินเสียงสัตว์เดินเหยียบใบไม้อย่างชัดเจน

เซี่ยเชียนฮวันพยายามปลอบใจลูกน้อยในท้อง

ตอนนี้ท้องของนางยังไม่แข็งแรงนัก แต่การเคลื่อนไหวอันรุนแรงนี้อาจจะส่งผลกระทบต่อชีวิตในท้องของนางได้

ลูกน้อยไร้เดียงสาไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ได้

ความเจ็บปวดก็เริ่มรุนแรงขึ้น

เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันวิ่งเร็วมาก แต่นางไม่อาจห้ามความเจ็บที่ท้องได้ อีกทั้งมืดสนิท ทางลื่น นางไม่ทันระวังเกิดข้อเท้าพลิกแพลง และล้มลง ร่างกลิ้งไหลลงไปที่ตีนเขา!

ร่างของนางกลิ้งลงสุดมาถึงตีนเขา ระหว่างที่กลิ้งลงมานั้นไม่รู้เลยว่าร่างกายถลอกเป็นแผลมากมาบเพียงใด นางเจ็บปวดไปทั้งตัวอย่างรุนแรง

หมาป่ากลุ่มนั้นยืนอยู่บนเนินเขา ดวงตาสีเขียวแต่ละคู่ จ้องมองนางตาเป็นมัน

ไม่นานนัก ฝนก็หยุดลง

“พระจันทร์กำลังตก ดูเหมือนว่าจะผ่านยามจื่อมาแล้ว…”

เซี่ยเชียนฮวันที่นอนหงายอยู่สามารถมองเห็นตำแหน่งของดวงจันทราบนท้องฟ้าหลังจากที่เมฆดำสลายหายไป นางยิ้มมุมปากเย้ยหยันตัวเอง นางรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเซียวเย่หลันไม่มีทางมาช่วยนางแน่นอน เหตุใดต้องแอบมีความหวังอยู่ลึกๆ ในใจด้วยเล่า

ตอนนี้ เขาก็คงจะนอนกอดซูอวี้เออร์อยู่ในคฤหาสน์ คงจะเพลิดเพลินกับช่วงเวลาของทั้งสองอย่างแสนหวานอยู่

เซี่ยเชียนฮวันเอามือลูบหน้าท้องตนเอง และพุมพำกับตัวเองว่า “แม่ขอโทษนะลูก กว่าเจ้าจะมาเกิดได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แม่ผิดเองที่ไม่อาจดูแลให้เจ้าออกมาลืมตาดูโลกได้