หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 84

ดินโคลนเปียกชื้นบาดแผลทั่วทั้งร่างเซี่ยเชียนฮวัน

เมื่อความเจ็บทวีความรุนแรงมากขึ้นก็จะทำให้คนค่อยๆ เริ่มมีอาการชา

ฝูงหมาป่ากลุ่มนั้นไม่รู้ว่าวิ่งมาจากแห่งหนใด พวกมันห้อมล้อมเซี่ยเชียนฮวันอย่างช้าๆ นางได้กลิ่นแม้กระทั่งกลิ่นคาวเลือดที่แปดเปิ้อนฟันของหมาป่าฝูงนั้น

พวกมันจ้องมองนางอย่างพิจารณา

บางทีอาจจะกำลังตรวจสอบอยู่ก็ได้ว่านางมีกำลังที่จะตอบโต้หรือไม่

หัวหน้าหมาป่าตัวใหญ่เดินเข้ามาก่อน มันเดินวนเวียนอยู่รอบๆ ร่างเซี่ยเชียนฮวัน จนสุดท้ายมันหยุดลงตรงข้างๆ ท้องของเซี่ยเชียนฮวัน ก่อนจะก้มหัวสูดดมกลิ่น

เซี่ยเชียนฮวันตกใจจนอกสั่นขวัญหาย นางกล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “อย่ากัดตรงนั้น ข้าขอร้องเจ้าล่ะ…หากเจ้าอยากกินข้า ก็กัดคอข้าเถอะ อย่าให้ข้าตายอย่างทรมานเลย!”

นางไม่อยากเห็นตัวเองถูกกัดจนเนื้อหนังมังสือและท้องของนางฉีกขาด

ไม่อยากเห็นลูกน้อยในท้องที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถูกควักออกมาเป้นเหยื่ออยู่ในท้องหมาป่า

เมื่อนึกถึงภาพเช่นนั้น เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกขนลุกซู่ขึ้น

ทว่า สิ่งที่น่าแปลกมากนั่นก็คือดูเหมือนว่าเจ้าหมาป่าตัวนั้นจะเข้าใจในสิ่งที่นางพูด มันหยุดดม และย่ำกรายไปข้างศีรษะของเซี่ยเชียนฮวัน ก้มหน้าจ้องสังเกตนางอย่างละเอียด

เซี่ยเชียนฮวันรับรู้ได้ถึงลมหายใจของมันที่กระทบบนใบหน้าของนาง

ทันใดนั้นเอง ฝนก็ตกโปรยลงมาอีกครั้ง

นางทั้งหนาวเหน็บ ทั้งเจ็บปวด และไม่อาจฝืนทนต่อไปได้จริงๆ นางหลับตาลงอย่างช้าๆ ให้สติของตัวเองล่องลอยไปไกลๆ

ทำเช่นนี้ อย่างน้อยเวลาทีี่โดนมันกัดตายจะได้ไม่รู้สึกเจ็บปวดมากนัก

……

“พระชายา พระชายา…”

ในช่วงเวลาที่มืดมนนี้เอง เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนเรียกนาง

เสียงเสี่ยวตง!

หรือว่านางยังไม่ตาย

นางพยายามจะลืมตาขึ้นมา แต่ดูเหมือนจะไม่อาจควบคุมร่างกายตัวเองได้ นางรู้สึกหนักเปลือกตามากจนไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้

หากพูดในทางหมอ สิ่งนี้เป็นเพราะกล้ามเนื้อร่างกายยังไม่ฟื้นตัว อาการเช่นนี้นับว่าปกติ

ชายปิดหน้าผู้นั้นไม่ได้โกหกนางเลยแม้แต่น้อย

ไม่ว่าจะเป็นชีวิตของนาง หรือจะเป็นลูกในท้องนาง ก้ไม่ได้มีค่าใดในสายตาของเซียวเย่หลันเลย

นางไม่ควรคาดหวังอันใดกับชายผู้นี้

แม้ว่าเขาจะเคยช่วยชีวิตนาง นั่นก็เป็นเพียงเพราะแค่เขาอารมณ์ดีก็เท่านั้นจึงช่วย ไม่ได้ต่างอันใดกับช่วยหมาช่วยแมวตัวหนึ่งเลย

หากให้เลือกระหว่างนางกับซูอวี้เออร์ เขาก็จะเลือกซูอวี้เออร์โดยไม่คิดลังเล อย่างไรเสียซูอวี้เออร์ก็คือผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เป็นคนที่เขารักมากที่สุด

ส่วนความเป็นความตายของนางและลูก สำหรับเขาแล้วไม่ได้มีความหมายอันใดเลย…

ความโดดเดี่ยวอย่างไร้ที่สิ้นสุดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งใจนาง

แม้ว่าเซี่ยเชียนฮวันจะนอนอยู่บนเตียงและห่มผ้าอย่างอบอุ่น แต่นางยังคงรู้สึกหนาวเหน็บราวกับนอนอยู่บนดินโคลนในคืนนั้นที่มีฝูงหมาป่าห้อมล้อมจ้องจะกัดกินนางอย่างไร้หนทางหนี

ร่างกายของนางยังไม่ทันฟื้นตัว จิตใต้สำนึกของนางเข้าสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

และไม่ได้ยินคำพูดหลังจากนี้ของเซียวเย่หลัน…..

“รีบไปเชิญหมอหลวงมา หาทางรักษาเด็กในท้องเอาไว้ให้ได้”