หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 85

เซี่ยเชียนฮวันหลับไหลไปสองวันสองคืนเต็ม

หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมา นางจับชีพจรตัวเองเป็นอันดับแรก และพบว่าลูกในท้องของนางยังมีชีวิตอยู่

เมื่อรู้เช่นนี้นางจึงโล่งอกขึ้น

เรื่องที่สองคือนางสั่งให้เสี่ยงตงปิดหอหลานเซียง ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาหานาง

เสี่ยวตงยังกล่าวถามอย่างโง่เขลาเบาปัญญาว่า “แล้วหากท่านอ๋องมาหาล่ะเพคะ ?”

“เขานั่นแหละที่ข้าห้ามอย่างเด็ดขาด” เซี่ยนเชียนฮวันกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “อย่าให้เขาปรากฏตัวต่อหน้าข้าอีก”

“เพคะ”

เสี่ยวตงตอบรับอย่างไม่เข้าใจ

นางทำตามคำสั่ง ไปปิดประตูแน่นหนา

เมื่อเดินกลับเข้าไป เสี่ยวตงดูแลป้อนข้าวต้มให้เซี่ยเชียนฮวัน นางอดที่จะกล่าวออกมาไม่ได้ว่า “อันที่จริงท่านอ๋องเห็นห่วงเป็นใยพระชายามากนะเพคะ คืนนั้น ท่านอ๋องให้พี่ชายหม่อมฉันนำทหารม้าไปตามหาระชายาทั้งคืน……”

“เรื่องที่ผ่านมาแล้วไม่จำเป็นต้องเอ่ยขึ้นมาอีก คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเขาไปหาซูอวี้เออร์ หากข้าไม่คิดหาทางหนีออกมาเอง เมื่อถึงยามจื่อ คนผู้นั้นก็ฆ่าข้าไปแล้ว” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เสี่ยวตงได้ยินเช่นนี้ก็พูดไม่ออก

นางยังคิดจะอธิบายตอ แต่เมื่อเห็นสีหน้าอันเย็นชาของเซี่ยเชียนฮวันแล้วก็ไม่กล้าเอ่ยขัด

ในคืนนั้น

เย่ซิ่นนำทหารในจวนออกไปตามหาอารามร้างผุพังบนเขาเจอ

ในอารามนั้นมีกองไฟที่ดับแล้ว และมีไก่ปิ้งที่ยังไม่ได้กินอยู่ด้วย อีกทั้งยังเจอปิ่นปักผมของเซี่ยเชียนฮวันที่หลุดในตอนที่นางดิ้นขัดขืน

เซียวเย่หลันมาเจอในตอนนั้นเอง

เขาสั่งคำออกตามหาทั่วทั้งเขา ตนเองก็ฝ่าลมฝนเข้าไปเสาะตามหาในป่าเขาเป็นเวลานานหลายโมงยามโดยไม่หยุดพักเลย

ตอนนั้นเสี่ยวตงไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย แต่นางได้ฟังมาจากคำเล่าจของเย่ซิ่น แม้ตอนที่ออกทัพต่อสู้กับศัตรู เขาเองก็ไม่เคยเห็นท่านอ๋องร้อนรนใจปานนั้นมาก่อนเลย

สุดท้าย ทุกคนก็ไปเจอร่างของเซี่ยเชียนฮวันที่นอนอยู่ในกองโคลนอยู่ที่ตีนเขาโดยๆไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เซียวเย่หลันรีบเข้าไปอุ้มนางขึ้นหลังม้า รีบพานางกลับเมืองหลวงและรีบตามหมอมารักษาอย่างรวดเร็ว

“ท่านพี่ ถึงแม้ช่วงนี้ท่านอ๋องจะเป็นห่วงสุขภาพร่างกายของข้าจนไม่มีเวลามาเยี่ยมท่าน แต่ท่านพี่ก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองด้วยวิธีเช่นนี้นะเพคะ”

อันที่จริงช่วงนี้เซียวเย่หลันไม่ได้ไปที่จิ่นซิ่วเอวี้ยนเลย

ที่นางพูดเช่นนี้ก็เพื่อยั่วโมโหเซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้รู้สึกโกรธหรืออิจฉาอย่างที่ซูอวี้เออร์คาดหวัง นางเพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “โรคเหม็นเน่าของเจ้ายังไม่หายดีอีกหรือ เหตุใดพอเจ้าอ้าปากเอ่ยออกมาข้าก็ได้กลิ่นเหม็นเน่าราวกับกลิ่นผายลมอีกล่ะ”

รอยยิ้มของซูอวี้เออร์เจื่อนไปทันที

นางจึงรีบดมกลิ่นตัวของตัวเองโดยสัญชาตญาณ

ยังดีที่มีกลิ่นหอม

อาการควบคุมการขับถ่ายของตัวเองไม่ได้ในช่วงก่อนหน้านี้ อันที่จริงแล้วสร้างบาดแผลในใจนางไปตลอดชีวิต

ซูอวี้เออร์แอบกัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ นางฝืนยิ้มพลางกล่าวว่า “หรือว่าท่านพี่ยังโกรธที่ท่านอ๋องไปหาข้าที่คฤหาสน์ก่อนที่จะไปช่วยท่าน?”