หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 92

มาแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันเอาผ้าเช็ดหน้าปิดหน้าครึ่งหน้า เปิดตาอันแหลมคมคู่นั้นของตนเองกวาดสายตามองไปที่ฝูงชนที่มุงดูอยู่เหล่านี้

คนที่หัวเราะและเอ่ยปากกล่าวออกมาในเมื่อครู่ก็คือองค์ชายห้า นามว่าเซียวจ้าน

เซี่ยเชียนฮวันสังเกตท่ายืนของเซียวจ้านและกล่าวว่า “ในเมื่อแต่งงานแล้ว เขาก็ควรจะรับผิดชอบในหน้าที่ของตนเองให้ดีสิ มิเช่นนั้น หากคู่ที่แต่งงานกันไปแล้ว ต่อมาหากเจอคนที่ถูกใจในภายหลังก็สามารถทิ้งภรรยาตัวเองได้อย่างตามใจชอบเช่นนั้นหรือ อีกอย่าง หากเขาชอบซูอวี้เออร์มากถึงเพียงนั้นจริง เขาก็ฝืนพระบัญชาได้โดยการยอมสละถอดฐานันดรของตัวเองไปเป็นสามัญชนธรรมดา ถึงตอนนั้นอยากแต่งงานกับผู้ใดก็ย่อมทำได้ตามแก่ใจ หากไม่อาจสละฐานันดรเพื่อนางได้ ก็อย่าเอาเรื่องความรักมาพูดเป็นข้ออ้างเลย”

คำพูดนี้ของนางทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึงพรึงเพริดขึ้น

แต่เมื่อนึกคิดดูดีๆ คำพูดของนางก็มีเหตุผลมากเช่นกัน

และมีคนบางส่วนก็แสดงสีหน้าท่าทางชื่นชมในคำพุดของเซี่ยเชียนฮวันด้วย

เซียวจ้านองค์ชายห้าส่ายหน้าไปมา และยิ้มพลางกล่าวว่า “พระชายาจ้านอ๋อง คำพูดนี้ของเจ้าช่างทิ่มแทงใจยิ่งนัก”

“นึกไม่ถึงเลยว่าสตรีผู้หนึ่งจะมีดุลพินิจถึงเพียงนี้ได้ มิน่าล่ะว่าเหตุใดเจ้าเจ็ดถึงได้รับคำชื่นชมจากเจ้ายากเย็นนัก เพราะพระชายาที่อภิเษกด้วยฉลาดหลักแหลมถึงเพียงนี้นี่เอง!”

ครานี้คนที่หัวเราะและกล่าวาจานี้ออกมาคือองค์ชายรอง นามว่าเซียวฉง

โอรสคนโตของเฉิงกุ้ยเฟยเป็นผู้ที่มีอำนาจมากในราชสำนัก เป็นบุรุษที่สามารถต้านทานกับองค์รัชาทายาทได้

“ท่านอ๋องกล่าวชมเกินไปแล้ว”

เซี่ยเชียนฮวันมององค์ชายรองอีกครั้งอย่างพิจารณา

ไม่เจอพิรุธอันใดเลย

คนเหล่านี้สมกับที่เติบโตมาในสถานที่แก่งยิงชิงดีกันยิ่งนัก

แต่ละคนไม่เผยพิรุธใดออกมาเลย ท่าทางการแสดงออกภายนอกของพวกเขา ยากมากที่จะรู้ว่าในใจพวกเขาคิดสิ่งใดอยู่

องค์ชายรองเซียวฉงเป็นคนร่าเริง ใจกว้าง อย่างน้อยนั่งก็คือนิสัยที่เขาแสดงให้คนภายนอกเห็น เขาตบไหล่เซียวเย่หลันเบาๆ พลางกล่าวเตือนว่า

“เจ้าเจ็ด ข้าเข้าใจว่าที่ผ่านมาเจ้ารักสันโดษ ไม่ชอบให้คนอื่นมาพูดหลักการเหตุผลอันใดกับเจ้า แต่ในฐานะพี่ชาย ข้าก็อยากเตือนเจ้าสักหน่อย การมีภรรยาที่มีเกียรติ มีคุณธรรมและความสามารถ สามีจะไม่มีทางประสบเรื่องร้าย ไม่ว่าในใจเจ้าจะชอบพอผู้ใด แต่สามีภรรยาต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน หากอยากมีชื่อจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ เจ้าต้องเป็นคนคุมเกมเอง อย่าปล่อยให้คนไร้ความสามารถฉุดรั้งเจ้าเอาไว้”

“นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ปกติจ้านอ๋องโอหังถือดีจะตาย นึกไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องหลงใหลอนุละเลยพระชายาเช่นนี้”

“เรื่องเช่นนี้ไม่เข้าใครออกใครหรอก...”

“ขนาดเมียข้าไม่ได้สวยนะ แต่ข้าก็ยังให้เกียรตินาง เมื่อครู่พระชายาจ้านอ๋องก็บอกอยู่ว่าคนเราต้องมีความรับผิดชอบ!”

“ใช่ๆ หากมัวแต่หลงใหลอนุจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ไม่ช้าก็เร็วเรื่องร้ายถึงตัวแน่!”

“เวลานำทัพออกศึก หากศัตรูส่งหญิงสาวมายั่วยวนเอาใจเขา เขาจะไม่หลงกลเอาง่ายๆ หรอกหรือ”

ทุกคนไม่กล้าวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงดัง แต่เซียวเย่หลันมีความแข็งแกร่งภายในอย่างลึกซึ้ง คำพูดเหล่านี้เขาได้ยินมันอย่างชัดเจน

แต่ละประโยคที่คนเหล่านั้นพ่นออกมาล้วนแต่เป็นคำพูดดูถูกทั้งสิ้น

เขาเงยหน้ามองเซี่ยเชียนฮวัน และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “เจ้าพอใจหรือยัง”