หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 93

เซี่ยเชียนฮวันยังคงตั้งใจกวาดสายตาหาผู้ต้องสงสัยนั้น

การสังเกตของนางมุ่งเน้นไปที่คนที่กำลังพูดต่อว่าเซียวเย่หลัน

ผู้ใดยิ่งพูดเสียงดัง คนผู้นั้นก็ยิ่งน่าสงสัย

หลังจากที่นางได้ยินคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบของเซียวเย่หลัน นางยังไม่ทันตั้งตัว จึงเงยหน้ากล่าวออกมาคำหนึ่งว่า “ห๊ะ!”

“หากช่วยคลายความโกรธให้เจ้าได้บ้างก็ดีแล้ว”

กล่าวจบเซียวเย่หลันหันหลังเดินขึ้นไปที่ห้องโถงดื่มสุรา

เซี่ยเชียนฮวันโกรธจึงยิ้มเย้ยหยันออกมา

บุรุษผู้นี้กระทำเร่องราวที่เกินไปหลายครั้งหลายครา อีกทั้งยังเกือบทำให้นางต้องตายตั้งหลายครั้ง ตอนนี้กลับมาทำสีหน้าท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจเช่นนี้ออกมาได้

จะเสแสร้งให้ใครดูกัน

“เดี๋ยวข้าจะใช้เหตุผลคุยกับเขาเอง ต่อไปจะให้เขาปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างดี” เซวียนชินอ๋องยังคงปลอบใจเซี่ยเชียนฮวัน

“ขอบพระทัยเสด็จอามากเพคะ เสด็จอามีน้ำใจยิ่งนัก”

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวขอบคุณจากใจ

ในราชสำนัก บุรุษที่อ่อนโยนกับสตรีมากถึงเพียงนี้มีไม่มากนัก

องค์ชายรองเซียวฉงยิ้มพลางกล่าวว่า “น้องสะใภ้ เหตุใดถึงขอบพระทัยแค่เสด็จอาล่ะ แต่ไม่ขอบคุณข้า ข้าก็ช่วยพูดแทนเจ้าด้วยนะ!”

“ขอบพระทัยองค์ชายรอง”

เซี่ยเชียนฮวันทำได้เพียงแค่พยักหน้ากับเขา

นิสัยอวดดีเช่นนี้ จะเป็นนักฆ่าปิดหน้าผู้นั้นหรือไม่นะ

ส่วนเซียวจ้านองค์ชายห้าผู้ที่พูดจาน่าขำเมื่อครู่ สีหน้าเขาตอนนี้ยิ้มแย้ม แต่กลับไม่ปริปากกล่าวอันใดออกมาสักคำ

นางจำได้ว่าแม่แท้ๆ ขององค์ชายรองเป็นสาวใช้ในวัง นางบังเอิญได้รับความโปรดปราน แต่สิ้นชีพไปอย่างกะทันหันเพราะโรคร้ายหลังจากเพิ่งคลอดได้ไม่นาน อีกทั้งยังมีข่าวลือว่าตายเพราะฝีมือของเฉิงกุ้ยเฟย ตอนนี้องค์ชายห้าเข้าร่วมกับองค์รัชทายาทแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันมองเขา รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่รักสนุกสนาน ไตบกพร่องเล็กน้อย และดูๆ แล้วการต่อสู้ของเขาจะไม่ค่อยแข็งแกร่งนัก

ทันใดนั้นเอง

นางสังเกตเห็นบุรุษผู้หนึ่งหันหลังเดินออกไปจากกลุ่มคนเหล่านี้ เขาผู้นั้นค่อยๆ ย่ำเท้าเดินถอยไปข้างนอก!

“ช้าก่อน!”

เซี่ยเชียนฮวันพรวดออกไปคว้าแขนของบุรุษผู้นี้ไว้!

เซี่ยเชียนฮวันทนเห็นเขาลีลาเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ นางแทบอยากจะดึงกางเกงเขาลงมาดูว่ามีบาดแผลหรือไม่

องค์ชายหกกลัวสายตาของนางมาก

เขาจึงทำได้เพียงก้มลงไปพับขากางเกงขึ้น ก่อนจะกล่าวว่า “หลายวันก่อนข้าขี่ม้าแล้วขาเกิดบาดเจ็บขึ้น เอ่อ อันที่จริงมันก็ดีขึ้นมากแล้วนะ แต่อาจจะเดินขากระเผลกบ้างบางที”

เซี่ยเชียนฮวันนั่งยองลงและตรวจดู

เป็นอย่างที่เขากล่าวจริงๆ ด้วย

นางรู้สึกผิดหวังมาก

นางเอาผงยาขวดหนึ่งออกมาจากเสื้อ ก่อนจะโรยผงยาลงไปบนแผลที่เท้าขององค์ชายหก และกล่าวว่า “กลับไปอย่าให้โดนน้ำนะเพคะ วันพรุ่งแผลก็หายดี”

“ขอบใจเจ้ามาก...”

องค์ชายหกเอาขากางเกงลง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชินกับการถูกสายตามากมายจับจ้องเช่นนี้ ไม่นานนักเขาก็รีบเดินออกไป

เซี่ยเชียนฮวันมองตามแผ่นหลังเขาไป ทว่าในใจนางยังอดสงสัยมิคลาย

จากอุบายของชายผิดหน้า เขาต้องจงใจทำให้เท้าตัวเองบาดเจ็บ เพื่อปิดบังความจริงว่าท่าทางการเดินของเขานั้นแปลก

นิสัยขี้ขลาดขององค์ชายหกผู้นี้ ไม่รู้ว่าเขาจะเสแสร้งแกล้งทำหรือไม่...