หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 94

ผู้คนที่มุงดูอยู่นี่ต่างแยกย้ายกันไปพอสมควรแล้ว

ต้องการอาศัยงานเลี้ยงชมดอกไม้ในครั้งนี้เพื่อจับพิรุธชายปิดหน้า ดูท่าคงยากเกินไปแล้ว

เซี่ยเชียนฮวันตัดสินใจว่าต่อไปคงต้องจับตาสังเกตองค์ชายหกผู้นั้นเป็นพิเศษสักหน่อยแล้ว

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

ทันใดนั้นน้ำเสียงอันคุ้นเคยของหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้นด้านหลังเซี่ยเชียนฮวัน

นางหันหลังขวับกลับมา ยังไม่ทันเห็นหน้าคนตรงหน้าชัด ของนุ่มๆ บางอย่างก็ชนกับเข่านางเสียก่อน

“พี่สาว!”

น้ำเสียงอันอ่อนนุ่มของเด็กดุจดั่งน้ำตาลสวรรค์ ทั้งหวานทั้งเลี่ยน

เซี่ยเชียนฮวันไม่เพียงแต่ยิ้ม นางโน้มกายลงไปจับใบหน้าอันอวบอิ่มเล็กๆ ของเด็กน้อยผู้นั้น “เจ้าอีกแล้วหรือ! อาการป่วยเจ้าหายดีรึยังถึงได้ออกมาเดินเล่นเช่นนี้”

“ข้าหายดีแล้ว ข้าเป็นถึงบุรุษที่แข็งแกร่งที่สุดเชียวนะ”

เด็กน้อยอ้วนท้วมผู้นั้นสองมือไขว้หลัง หรี่ตาเล็กน้อย เหมือนกับกำลังเลียนแบบท่านปู่เขาผู้เป็นฮ่องเต้ ทำท่าทางสดใสเป็นพิเศษ

เซี่ยเชียนฮวันยิ่งมองก็ยิ่งยิ้ม นางพยักหน้าพลางกล่าวว่า “ใช่ เจ้าเก่งกาจที่สุดแล้ว แล้วก็อ้วนที่สุดด้วย”

“เสด็จแม่ นางรังแกข้าอีกแล้ว!”

พระราชนัดดาน้อยทำปากบู้บี้หันไปฟ้องพระชายาองค์รัชทายาท

เขาอ้วนตรงไหนกันเล่า

เขาก็แค่หน้ามองกลมและป่องออกมาก็เท่านั้น

พระชายาองค์รัชทายาทได้ยินเช่นนี่ก็ยิ้มพลางกล่าวว่า “เมื่อครู่โวยวายจะมาเล่นกับพี่สาวให้ได้ ตอนนี้กลับมาฟ้องว่านางรังแกเจ้าเสียอย่างนั้น”

“อย่านะเสด็จแม่ ห้ามพูดออกมานะพ่ะย่ะค่ะ”

ใบหน้าอวบอ้วนนั้นของพระราชนัดดาแดงระเรื่อขึ้น

เด็กน้อยเวลากระเง้ากระงอดก็เป็นเช่นนี้

“เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดีแล้ว” พระชายาองค์รัชทายาทได้ยินเช่นนี้ก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง

ช่างน่าสงสารจิตใจของผู้เป็นพ่อเป็นแม่ยิ่งนัก เมื่อเห็นท่าทางนางวิตกกังวลมากเช่นนี้ เซี่ยเชียนฮวันก็คิดว่าโชคดีแล้วที่นางไม่บอกความจริงออกไปทั้งหมด

ทว่า ตอนนี้นางยังไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าสาเหตุเป็นเพราะรากฐานของสรรพสิ่งมีไม่เพียงพอ หรือเป็นเพราะอาการแทรกซ้อนที่เกิดหลังจากโดนพิษ ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ลองสั่งยารักษาอาหารไปก่อน

“ลูกไม่อยากนอนอยู่เฉยๆ ลูกไม่อยากรักษา ลูกอยากออกไปเล่น! ในวังไม่มีใครยอมเล่มกับลูก ลูกไม่อยากเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์แล้ว!” พระราชนัดดางอแงโวยวายขึ้น

“อย่าได้พูดจาเหลวไหลเช่นนี้เชียวลูกแม่” พระชายาองค์รัชทายาทรับห้ามเขา ยิ้มเจื่อนๆ พูดเสียงต่ำกับเซี่ยเชียนฮวันว่า ฮ่องเต้ทรงรักและเอ็นดูเขามาก สาวใช้ในวังกับเหล่าขันทีเหล่านั้นจึงต้องอยู่ข้างกายเขา แม้แต่แตะต้องเขาเพียงเล็กน้อยก็ไม่ได้”

“นิสัยของเด็กเขาก็อยากเล่น หากปกป้องเขามากเกินไป จะเป็นการทำร้ายในการเติบโตของเขา เอาโอกาสที่ได้ออกมาวันนี้ให้เป็นพระราชนัดดาโยชน์ดีหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะเล่นกับเป็นเพื่อนเขาเอง” เซี่ยเชียนฮวันยิ้มพลางกล่าว

“รบกวนเจ้าแล้ว”

พระชายาองค์รัชทายาทรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก

นางไม่ไว้ใจคนอื่นให้เล่นกับลูก แต่สำหรับเซี่ยเชียนฮวัน นางเชื่อใจมาก

นางมองเซี่ยเชียนฮวัน และกล่าวว่า “มิน่าล่ะว่าเหตุใดเซียวเย่หลันถึงยอมฝ่าฝืนกฎต้องห้ามในวังเพื่อเจ้า ยอมเสี่ยงชีวิตที่จะถูกฮ่องเต้ลงโทษเพื่อตามหมอหลวงรีบไปรักษาเจ้า…”