หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 95

“กฎต้องห้ามของวัง หมอหลวงอย่างนั้นหรือ”

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงขึ้น

พระชายาองค์รัชทายาทรู้สึกงุนงง นางกล่าวถามด้วยความประหลาดใจว่า “นี่เจ้าไม่รู้หรอกหรือ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันก่อน เย่หลันส่งคนมาในวังเพื่อเชิญหมอหลวงไป แต่ตอนนั้นยังไม่ถึงเวลาที่ประตูวังเปิด สุดท้ายเขาก็เลยบุกเข้ามา”

“หม่อมฉันไม่รู้เรื่องนี้เพคะ”

น้ำเสียงของเซี่ยเชียนฮวันเบาลงโดยไม่รู้ตัว

พระชายาองค์รัชทายาทประหลาดใจเล็กน้อย “บางทีอาจเป็นเพราะว่าตอนนั้นเจ้ายังไม่ได้สติกระมัง แต่หลังจากที่เจ้าตื่น ไม่มีใครเล่าเรื่องนี้ให้เจ้าฟังเลยหรือ”

“เอ่อ…”

หลังจากที่นางฟื้นขึ้นมา ก็ใช้ข้ออ้างว่าอยากรักษาตัว ไม่อยากเจอหน้าใคร

แม้ว่าเสี่ยวตงอยากเล่าให้นางฟังมากเพียงใด แต่ทุกครั้งที่เอ่ยถึงเซียวเย่หลัน สีหน้าของนางก็ไม่สบอารมณ์ ทำให้เสี่ยวตงไม่อาจเล่าต่อไปให้นางฟังได้

จนกระทั่งตอนตอนนี้ นางเพิ่งรู้ว่าเซียวเย่หลันไปเชิญหมอหลวงมารักษานาง

“แล้วสุดท้ายเป็นเรื่องเป็นเช่นไรเพคะ ฮ่องเต้ลงโทษเขาหรือไม่” เซี่ยเชียนฮวันกล่าวถาม

“เย่หลันรายงานต่อฮ่องเต้ว่าเจ้าถูกคนร้ายลักพาตัวไปตอนที่ออกไปเดินเล่น เจ้าได้รับบาดเจ็บ กลัวว่าจะรักษาลูกในท้องเจ้าเอาไว้ไม่ได้ ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนี้ก็เมตตากรุณาเป็นพิเศษ อนุญาตให้หมอหลวงไปทำการรักษาเจ้าที่จวนจ้านอ๋อง แต่เรื่องที่เขาบุกเข้าวังโดยพลการ ฝ่าฝืนกฎของวัง ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องได้รับโทษ”

“เขาได้รับโทษเช่นไรหรือเพคะ”

ในใจของเซี่ยเชียนฮวันรู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อย

พระชายาองค์รัชทายาทกล่าวว่า “ไม่ได้ลงโทษอันใดมาก ฮ่องเต้เพียงแค่ให้เขาคุกเข่าสำนึกความผิดที่หน้าตำหนักจินหลวนหนึ่งชั่วยามเท่านั้น เขาแข็งแกร่งปานนั้น ไม่เป็นไรหรอก”

“อืม…”

ไม่ส่งผลกระทบต่อร่างกายเขาแน่นอน

แต่เรื่องเช่นนี้ อีกไม่นานต้องแพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวงเป็นแน่

มิน่าล่ะว่าเหตุใดเหล่าราชวงศ์ถึงได้กล้าวิพากย์วิจารณ์เซียวเย่หลันในวันนี้ เมื่อก่อนคนเหล่านั้นหวาดกลัวเซียวเย่หลันจะตายไป

ตอนนี้เมื่อรู้ว่าฮ่องเต้ทรงลงโทษเซียวเย่หลัน จากหน้ามือก็เปลี่ยนเป็นหลังมือทันที

ตอนนี้ในใจของเซี่ยเชียนฮวันรู้สึกสับสนเล็กน้อย

หญิงสาวผู้นี้พูดภาษาคนเป็นหรือไม่

เหตุใดนางถึงรู้สึกว่าตนเองถูกเย้ยหยันโดยไร้สาเหตุเสียอย่างนั้น

หญิงสาวผู้แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างโอ่อ่าผู้นี้่เห็นว่าเซี่ยเชียนฮวันกับพระชายาองค์รัชทายาทไม่ปริปากโต้ตอบ นางจึงไม่ยอมปล่อย ต่อมาก็กล่าวด้วยความโกรธว่า “ข้าอยากแนะนำสักหน่อยว่าอย่าได้โอ้อวดมากนัก อย่าได้หาเหาใส่หัว มิเช่นนั้นจะถูกทุกคนเกลียดชังเอาได้”

“เชิญน้องจิ้งหย่าชมดอกไม้ตามสบายเถอะ เชียนฮวัน เราไปทางนู้นกัน”

ดูเหมือนว่าพระชายาองค์รัชทายาทจะคร้านต่อปากต่อคำกับหญิงสาวผู้นี้ นางจึงส่งสายตาให้กับเซี่ยเชียนฮวันและพากันเดินไปทางอื่น

“แต่ที่นี่มีผีเสื้อเยอะ”

พระราชนัดดาไม่อยากเดิน

เซี่ยเชียนฮวันจูงมือเด็กน้อยร่างอ้วนท้วมผู้นี้ และส่ายหน้าพลางกล่าวว่า “เจ้าเป็นเด็ก ไม่ควรอยู่ใกล้คนประหลาด มิเช่นนั้นจะทำให้โง่เขลาเบาปัญญาได้”

“นี่เจ้า…”

หญิงสาวแต่งองทรงเครื่องอย่างโอ่อ่าผู้นั้นรู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันกล่าวต่อว่านาง นางจึงเดือดเนื้อร้อนตัวยกมือคว้าแขนเซี่ยเชียนฮวันทีนที!