หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 99

"ท่านแม่ข้าเคยบอกว่ามีเพียงเทพเจ้าเท่านั้นที่สามารถบินบนฟ้าได้ เครื่องบินของเจ้า เก่งเช่นเดียวกับเทพเจ้าหรือ?"

พระราชนัดดาน้อยทำสีหน้ารอคอย

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะขึ้น "มีคำพูดหนึ่งกล่าวไว้ว่า อ้อนวอนเทวดาฟ้าดินไม่สู้กับช่วยเหลือตนเอง หากคนเราพยายามมากพอ ต่อให้ไม่ต้องอาศัยพลังวิเศษของเทพเจ้า ก็สามารถทำเรื่องใหญ่โตสำเร็จได้เช่นกัน”

"เอ่อ..."

พระราชนัดดาน้อยฟังดูเหมือนไม่เข้าใจ

ตอนนี้เขาไม่สามารถเข้าใจคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันได้ทั้งหมด แต่เขาก็จดจำประโยคนี้เอาไว้อย่างลึกซึ้ง หลายปีต่อมาเขายังคงจำมันได้

ทั้งสองคนเดินจูงมือกันออกมาจากป่า

เซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาด จึงหันกลับไปมองดูพบว่าโซ่วหยางจวิ้นจู่และบ่าวรับใช้สองสามคนยืนอยู่ไม่ไกลนัก

ดูเหมือนวันนี้จะไม่อาจอยู่อย่างสงบได้แล้ว

เมื่อนางพาพระราชนัดดาน้อยเดินผ่านลานสองแห่งกลับมายังป่าไห่ถัง พบว่าบรรยากาศที่นั่นต่างจากตอนที่ทั้งสองคนจากไป

"ห้าวเออร์!"

พระชายาองค์รัชทายาทและคนอื่นๆ กำลังรอพวกเขาอยู่ เมื่อเห็นร่างของทั้งสองก็รีบวิ่งตรงเข้ามากอดพระราชนัดดาน้อยเอาไว้

เซี่ยเชียนฮวันเห็นท่าทีอันเดือดเนื้อร้อนใจเป็นกังวลของพระชายาองค์รัชทายาท จึงกระซิบถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

"มีงู!"

พระชายาองค์รัชทายาทกล่าวด้วยท่าทีตื่นตระหนก

เซี่ยเชียนฮวันชะงักลงเล็กน้อย "งู? มาจากที่ใด?"

"ยังไม่รู้ แต่พระชายาองค์ชายรองเพิ่งถูกงูกัดเอา บัดนี้ยังจับงูไม่ได้ ข้าจึงเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับห้าวเออร์"

พระชายาองค์รัชทายาทสำรวจร่างกายของพระราชนัดดาน้อยจนแน่ใจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

เซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปยังทิศทางที่มีผู้คนมุงกันแน่น

ล้วนเป็นเหล่าสตรี ส่วนบุรุษยังเดินทางมาไม่ถึง

พระชายาองค์ชายรองหลี่จิ้งหย่าถูกพยุงให้มานั่งอยู่บนเก้าอี้หินด้วยสีหน้าซีดเสียว ซูอวี้เออร์ก็นั่งอยู่ข้างกายด้วย

"ยกขาขึ้น ให้ข้าดูหน่อย"

"กรี๊ด! เจ้าทำสิ่งใด!” พระชายาองค์ชายรองกรีดร้องออกมาเสียงแหลม

"ป้องกันไม่ให้พิษงูแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย" เซี่ยเชียนฮวันตอบกลับอย่างเย็นชา

ซูอวี้เออร์เลิกคิ้วขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนบอบบางว่า "แต่จะฉีกเสื้อผ้าของนางได้อย่างไร ท่านพี่ ประเดี๋ยวจะให้พระชายาองค์ชายรองพบปะผู้อื่นอย่างไรเล่า"

"ตอนนี้ไม่มีผ้าที่มีความยาวเหมาะสม จะให้ข้าฉีกกระโปรงเจ้าหรือไม่" เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นถาม

"..."

ซูอวี้เออร์ผู้เสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นแม่พระรีบหุบปากทันที

ในไม่ช้าเซียวเย่หลันและเซวียนชินอ๋องรวมถึงคนอื่นๆ ก็เดินทางมา

เซี่ยเชียนฮวันเห็นพวกเขาทั้งสองรู้สึกทำตัวไม่ถูก จึงก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อไม่สนใจใคร

แต่คิดไม่ถึงว่า

จู่ๆ พระชายาองค์ชายรองก็ใช้ขาอีกข้างหนึ่งว่างขึ้นที่บ่าของเซี่ยเชียนฮวัน แล้วตะคอกว่า "ไปเสีย! เจ้าเป็นคนปล่อยงูเองแท้ๆ อย่าได้ทำมาเสแสร้งอยู่ตรงนี้!"