หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 98

"นี่เจ้าหนู โซ่วหยางจวิ้นจู่ที่พูดถึง ใช่เด็กผู้หญิงหน้ากลมๆ ความสูงประมาณนี้หรือไม่"

เซี่ยเชียนฮวันยกมือขึ้นเปรียบ

พระราชนัดดาน้อยพยักหน้าตอบว่า "ใช่แล้ว"

"หากเป็นนางพาเจ้ามาซ่อนที่จริงๆ แล้วทำไมจึงต้องบอกข้า... "

เซี่ยเชียนฮวันหันกลับไปพึมพำกับตนเอง

หากคิดในแง่ดี แม่หนูน้อยก็แค่ต้องการแกล้งซน

หากคิดในแง่ร้ายล่ะก็ นางมีแผนการบางอย่างอยู่ในใจที่ไม่อาจบอกใครได้ แล้วจงใจดึงดูดทั้งสองคนมาที่นี่

และเกรงว่าความเป็นไปได้อย่างหลังจะมากกว่า

"เราอยู่ต่อที่นี่ไม่ได้แล้ว รีบไปกันเถอะ"

เซี่ยเชียนฮวันเข้าไปจูงมือพระราชนัดดาน้อยไว้

ขณะที่นางกำลังจะจากไป จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากบริเวณที่พระราชนัดดาน้อยซ่อนตัวเมื่อครู่ ราวกับว่ามีหนังสือตกลงมา

เซี่ยเชียนฮวันจึงทำได้เพียงกลับไปเก็บ

ตอนที่นางย่อตัวลงเก็บหนังสือที่กระจัดกระจายเหล่านั้นขึ้นมา ได้บังเอิญเหลือบไปเห็นเนื้อหาข้างใน

เนื้อหานั้น......

เป็นหนังสือนิยายภาพประกอบมากมาย

"ที่แท้มีคนชอบแอบมาอ่านหนังสือนิยายที่นี่หรือ" เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นเบาๆ

แต่ในไม่ช้า นางก็ยิ้มไม่ออก

เนื่องจากนางพบว่าหนังสือเหล่านี้เป็นเนื้อหาของชายรักชาย อีกทั้งบรรยายอย่างสมจริง!

จดหมายฉบับหนึ่งหล่นลงมา

เซี่ยเชียนฮวันหยิบมันขึ้นดู ด้านบนเป็นเนื้อหาที่เขียนถึงความคร่ำครวญคิดถึง จากเซวียนชินอ๋องถึงป๋อเจวี๋ยท่านหนึ่ง และยังนัดหมายให้เจอกันที่เดิม

นี่คือจดหมายลับที่ยังไม่ได้ถูกส่งออกไป

เซวียนชินอ๋องเก็บความลับของตนเอาไว้ที่นี่อย่างมิดชิด หมายความว่าเขาไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ในความชื่นชอบส่วนตัวของตน

ความลับนี้นางจะต้องเก็บไว้จนวันตาย

"เอาล่ะ จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หากแม่ของเจ้ารู้ว่าข้าพาเจ้ามุดโพรงหมา คงด่าข้าแน่นอน"

เซี่ยเชียนฮวันปัดฝุ่นและเศษหญ้าที่อยู่บนเสื้อผ้าของพระราชนัดดาน้อยออก

พระราชนัดดาน้อยไม่เข้าใจถึงเรื่องกลยุทธ์และแผนการต่างๆ เหล่านั้นอันน่าสับสน เขาหัวเราะร่าจนพุงน้อยๆ สั่นคลอน "แต่มันสนุกยิ่งนัก! เอาไว้เล่นกับข้าเช่นนี้อีกนะ"

"ครั้งหน้าไม่เล่นซ่อนหาแล้ว ข้าจะทำเครื่องบินกระดาษให้เจ้าเล่น" เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยขึ้น

ทุกครั้งที่นางเล่นซ่อนหากับเจ้าหนูคนนี้ก็เกิดเรื่องขึ้นตลอด นางกลัวเขาแล้วจริงๆ

"เครื่องบินคืออะไร" พระราชนัดดาน้อยเอ่ยถามดวงตาเบิกกว้าง

"คือสิ่งที่สามารถบินได้บนฟ้า"

เซี่ยเชียนฮวันกล่าวจบก็ไปหยิบกิ่งไม้มากิ่งหนึ่งแล้วจัดการกับต้นหญ้าที่ถูกทับเมื่อครู่ เพื่อไม่ให้มีใครรู้ว่าเคยมีคนเดินทางมาที่นี่