หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 97

“เจ้าก็รู้ว่าก่อนหน้านี้จ้านอ๋องนิสัยเยือกเย็นเพียงไร การบุกเข้าไปในพระราชวังเพื่อคนอื่น หากเป็นเมื่อก่อนนี้อย่าได้แม้แต่คิดว่าเขาจะทำ แม้แต่หลี่จิ้งหย่านอนหลับยังไม่กล้าฝันว่าตนจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้”

พระชายาองค์รัชทายาทหัวเราะเบาๆ

เซียวเย่หลันไม่รู้จะเอ่ยต่อไปเช่นไรดี

ในใจนางอารมณ์ซับซ้อนยิ่งนัก

ท้ายที่สุดแล้วจึงได้หยิบยกเรื่องราวของพระราชนัดดาน้อยออกมา แล้วไปเล่นซ่อนหากับเขา

“บอกไว้ก่อนเล่าว่าอย่าได้ไปซ่อนบริเวณที่มีน้ำ อย่าได้ไปในป่า ให้ซ่อนอยู่ในห้องเท่านั้น มิเช่นนั้นข้าจะไม่เล่นด้วย”

เซี่ยเชียนฮวันยื่นนิ้วก้อยออกไปทางพระราชนัดดาน้อย

“ก็ได้” พระราชนัดดาน้อยไม่พอใจนัก แต่ทำได้เพียงตอบตกลง

เมื่อมองไปยังเจ้าหนูน้อยตัวอ้วนกลมวิ่งไปข้างหน้า เซี่ยเชียนฮวันก็อารมณ์ดีขึ้นมากทีเดียว

นางเดินเล่นช้าๆ อยู่ในจวนเซวียนชินอ๋อง

แล้วค้นหาทีละห้องๆ

ตรงมุมหักศอก เซี่ยเชียนฮวันเดินผ่านหญิงสาวคนหนึ่งไป

ทันใดนั้น หญิงสาวก็หยุดฝีเท้าลง หันกลับมายิ้มให้เซี่ยเชียนฮวัน “กำลังหาพระราชนัดดาน้อยอยู่หรือ?”

“อืม”

เซี่ยเชียนฮวันหยุดลงเช่นกันแล้วพยักหน้าตอบอย่างมีมารยาท

หญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้าขาวกลมน่ารักยิ่งนัก มองไปอายุน่าจะไม่เกิน 14 ปี

รอยยิ้มของนางสดใส แนะนำตัวเองขึ้นก่อนว่า “ข้าโซ่วหยางจวิ้นจู่ หลานสาวของกงชินอ๋อง เจ้าเล่า?”

“เซี่ยเชียนฮวัน”

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกว่าตำแหน่งเหล่านั้นช่างดูซับซ้อน จึงเอ่ยออกมาเพียงชื่อ

โซ่วหยางจวิ้นจู่พยักหน้าแล้วมองมาที่นางด้วยความประหลาดใจ “ที่แท้คือพระชายาจ้านอ๋องในตำนานนี่เอง! หน้าตางดงามยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินพี่จิ้งหย่าบอกว่าเจ้าหน้าตาน่าเกลียด ข้าเองก็หลงเชื่อ”

“......เหอะๆ”

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินนางกล่าวถึงพระชายาองค์ชายรองโดยไม่สนใจใคร นางก็ได้แต่นึกอยู่ในใจว่านางกำลังจงใจ หรือกล่าวไปเพราะความไม่รู้?

“อีกอย่าง เจ้าสูงจัง”

พุ่มหญ้าถูกแหวกออกและกดทับ หมายความว่าไม่นานมานี้มีคนเข้าไปข้างใน

“เจ้าเด็กอ้วนตัวน้อย...ถ้าข้าจับได้ละคอยดู” เซี่ยเชียนฮวันกัดฟันกรอดแล้วมุดเข้าไป

เมื่อเข้าไปแล้วนางก็เดินอย่างระมัดระวัง ผลักประตูเข้าไปโดยไม่ให้ทิ้งร่องรอย

แม้สิ่งของเครื่องใช้ภายในจะดูเก่า แต่ไม่มีฝุ่นปกคลุม

เป็นที่ที่มีคนเดินทางมาประจำ

เซี่ยเชียนฮวันสัมผัสได้ถึงลางสังหรบางอย่าง ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางชั้นหนังสือ ก่อนที่จะพบร่างกลมๆ น้อยๆ กลิ้งออกมา เขาเอามือขึ้นกุมศีรษะแล้วเบ้ปากร้อง “เจ็บจริง!”

เซี่ยเชียนฮวันเดินตรงเข้าไปหิ้วเขาขึ้นมา “สมน้ำหน้า ใครใช้ให้เจ้ามาซ่อนตรงนี้เล่า บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ให้เข้าไปในป่า?”

เจ้าหนูน้อยตอบอย่างรู้สึกผิดว่า “โซ่วหยางจวิ้นจู่พาข้ามา นางบอกว่าหากซ่อนตัวที่นี่จะหาไม่เจอแน่!”

“โซ่วหยางจวิ้นจู่?”

เซี่ยเชียนฮวันชะงักลงทันที นางคิดอยู่ในใจว่า ‘แย่แล้ว’!

ถูกแม่หนูน้อยจัดการเข้าให้แล้วไง!