หลังหย่ากัน ประธานสาวสวยขอคืนดี นิยาย บท 9

หลินเฟิงมองดูคุณปู่หลี่ที่น่าสงสาร

ถึงแม้เขาสามารถยอมรับตัวเองได้ แต่ตระกูลหลี่ไม่สามารถยอมรับได้

การสมรสไม่ใช่เรื่องระหว่างคนสองคน แต่เป็นเรื่องระหว่างสองครอบครัว

“คุณปู่ ผมหมดวาสนากับตระกูลหลี่แล้ว ช่างเถอะครับ”

พูดจบ หลินเฟิงก็เดินจากไปอย่างไม่คิดจะหันหลังกลับ

หลี่ไห่ซานเดินโซเซสักพักหนึ่ง เกือบจะล้มลงกับพื้น

โชคดีที่หลี่ฮุ่ยหรานมองเห็นทัน และก้าวไปข้างหน้าจับเขาไว้ทัน

ดวงตาของหลี่ไห่ซานเสียสติ พึมพําอย่างต่อเนื่องในปากว่า "ตายแล้ว ตายแล้ว ตระกูลหลี่ต้องพังแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลี่ฮุ่ยหรานรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

“คุณปู่ นี่คุณพูดอะไรกัน”

“บอกจริงๆนะ วันนี้หวางเส้าหลงยังตั้งใจช่วยฉันในการสร้างความสัมพันธ์กับตระกูลถังด้วย”

“อีกไม่นาน ตระกูลหลี่ก็จะกลายเป็นตระกูลชั้นนําของเจียงโจว”

“ฮาฮา...”

คุณปู่หลี่หลังจากได้ยินก็หัวเราะอย่างเย็นชา “คุณหวางคนนั้นหน่ะเหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“เมื่อเทียบกับหลินเฟิงแล้ว หวางเส้าหลงคนนั้นไม่มีอะไร”

คุณปู่หลลี่สะบัดแขนเสื้อ ไม่มีอารมณ์จะทานข้าวแล้ว กลับไปที่ห้องด้วยความโกรธ

หลี่ฮุ่ยหรานถอนหายใจยาว “ก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณปู่ให้ความสำคัญกับหลินเฟิงมากขนาดนี้”

“ช่างมัน ยังไงคุณปู่ก็รู้เรื่องนี้แล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องปิดบังอีก”

หลี่เหวินเชาภาคภูมิใจมาก

ไม่มีคุณปู่คอยคุ้มครอง ต่อไปเขาจะจัดการหลินเฟิงก็ไม่มีใครขัดขวางอีก

หลี่ฮุ่ยหรานมองน้องชายตัวเองและถามว่า “ผู้หญิงที่อยู่กับหลินเฟิงเป็นใคร”

หลี่เหวินเชาเกาหัว “ผมก็ไม่รู้”

“แต่ผู้หญิงนั้นสวยมาก สวยแบบที่ยากที่จะเห็นในโลกใบนี้”

หลี่ฮุ้ยหรานได้ยินแล้วขมวดคิ้ว “”สวยกว่าฉันไหม”

เมื่อเห็นน้องชายตัวเองพูดแบบนี้ เธอถูกกระตุ้นให้เกิดความชอบเอาชนะทันที

ในใจแล้วเธอยิ่งไม่หวังว่ามีผู้หญิงที่สวยกว่าตัวเองอยู่รอบข้างของหลินเฟิง

หลี่เหวินเชาอ้อมแอ้ม “ว่ายังไงนะ พี่สาวผมคือสวยเป็นธรรมชาติ ผู้หญิงนั้นคือสวยมาจากการแต่งหน้าเก่ง”

แต่ในใจกลับนึกถึงใบหน้าของถังหว่านตลอด ผู้หญิงคนนี้สวยกว่าเจ้าหญิงที่เขาเคยเห็นมาในไนต์คลับซะอีก

ยิ่งเกลียดชังในใจ คนกากๆอย่างหลินเฟิงทำไมถึงหาผู้หญิงที่สวยงามขนาดนี้ได้

พอได้ยินแบบนี้หลี่ฮุ่ยหรานก็อารมณ์ดีขึ่น

ค่ำคืน เมื่อหลินเฟิงกลับมาถึงโรงแรมเทียนหัว ก็เห็นมีรถโรลส์-รอยซ์คันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าประตู

ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมเสื้อกันลมกำลังพิงรถอยู่

หลินเฟิงมองอย่างตั้งใจ เขาก็คือเพื่อนและบอดี้การ์ดของถังหว่าน ฉินอิ๋ง

พอเห็นหลินเฟิง ฉินอิ๋งก็วิ่นมาอย่างเร็วๆ “คุณหลิน....”

“ฉินอิ๋งคุณนั้นเอง มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

หลินเฟิงมองดูเธอแวบหนึ่ง ผมที่สีดําถูกลมเป่าจนยุ่งเหยิงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอรออยู่ที่นี่มานานแล้ว

ฉินอิ๋งสูงประมาณหนึ่งเมตรหก ใบหน้ากลมเล็กๆ ดวงตาสีดำสดใส

เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้วดูตัวเล็กไปเลย

ฉินอิ๋งสิบนิ้วไขว้กัน เล่นนิ้วอย่างไม่หยุด ก้มหน้าและอ้อมแอ้มไปสักพักใหญ่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

หลินเฟิงยิ้ม “คุณฉิน มีอะไรก็สามารถพูดตรงๆได้”

ฉินอิ๋งเงยหน้าขึ้นอย่างอึดอัด พูดว่า “คุณหลิน เทคนิคกังฟูที่คุณสอนพี่หว่านเอ๋อก่อนหน้านั้น สามารถสอนให้ฉันอีกรอบหนึ่งไหมคะ”

หลังจากที่ได้ต่อสู้กันกับหลิยเฟิง เธอก็รู้หัตถ์สายฟ้าที่ถูกเขาปรับปรุงนั้นเก่งแค่ไหน

และตอนนี้ถังหว่านหายป่วยแล้ว

งั้นก็พิสูจน์ได้ว่าหัตถ์สายฟ้าที่ตัวเองฝึกนั้นมีข้อเสียจริงๆ

เธอจึงอยากเรียนรู้

แต่น่าเสียดายว่าตัวเองไม่ใช่อัจฉริยะศิลปะการต่อสู้ ไม่ได้เก่งเท่าถังหว่าน ดูเพียงรอบหนึ่งไม่สามารถเรียนรู้ได้

“ที่แท้ก็คือเรื่องนี้นี่เอง”หลินเฟิงยิ้ม

ฉินอิ๋งเมื่อเห็นแบบนี้ก็รีบหยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมา “คุณหลิน ฉันไม่ได้เรียนฟรี ฉันมีเงิน”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน