หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 125

จงกลนึกว่าสาริศาจะตกใจจนสำลัก จึงได้กล่าวยิ้มเยาะ “ทำไม เธอกลัวเหรอ ฉันขอเตือนเธอไว้นะ ถ้าเธอยังจะเข้าใกล้ธนพัตอีก ฉันจะเปิดโปงเรื่องอื้อฉาวของพวกเธอให้กับภรรยาที่แท้จริงของเขาได้ทราบ จะได้มาจัดการเธอ ถอดเสื้อผ้าของเธอกลางสาธารณะ จากนั้นตบตีเธอจนกระอักออกมาเป็นเลือด ถึงเวลานั้นเธอจะมาโกรธฉันไม่ได้นะ เป็นเธอที่แกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง!”

สาริศาอดไม่ได้ที่จะขำ 

ที่แท้จงกลนั้นอิจฉาตัวเองมาก

เพียงแต่เธอไม่รู้ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอก็คือภรรยาของคุณธนพัต

เธอยังบอกว่าอะไรนะ ให้สาริศามาตบตีตัวเอง?

นี่ช่างขำชะมัด สาริศารู้สึกสงสัยว่าทำไมสิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้จึงมักถูกจับพลัดจับผลู

สาริศาไม่อยากจะฟังคำแดกดันและคำข่มขู่ของจงกลอีก เธอรู้สึกว่าการเจรจากันครั้งนี้สำหรับเธอแล้ว ไม่มีความหมายอะไรเลย

เธอลุกขึ้นแล้วกล่าว “คุณพูดจบแล้วใช่ไหม ฉันต้องขอตัวก่อน บริษัทมีงานที่ต้องจัดการอีกเยอะแยะ เชิญคุณตามสบาย ออ ค่ากาแฟของฉันนั้นได้จ่ายเงินไปแล้วนะ”

จงกลไม่บรรลุในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ในใจจึงยังคงรู้สึกว่าสาริศาคนนี้คือตัวอุปสรรคปัญหา

“ออ ฉันขอพูดอีกสักหนึ่งประโยคนะ” สาริศามองมาทางสายตาที่เคียดแค้นของจงกล จากนั้นกล่าว “เรื่องของความรู้สึก ไม่มีใครสามารถบังคับกันได้”

จงกลทรุดตัวไปนั่งลงบนโซฟา 

ให้ตายเถอะ สาริศาคนนี้ทำไมถึงพูดยากพูดเย็น ไม้อ่อนไม่ชอบ!

สาริศาวิ่งเหยาะ ๆ จนมาถึงบริษัท กลับไปนั่งที่ตำแหน่งแล้วเขียนรายงานข่าวของเธอต่ออย่างเงียบ ๆ 

จงกลในบทความ เธอก็ไม่มีการไว้หน้า ความจริงก็คือความจริง เธอก็ควรที่จะสั่งสอนจงกลสักหน่อย หากเธอยังจะตอแยธนพัตแบบนี้ไม่เลิก เห็นทีว่าจะต้องส่งผลกระทบต่อเส้นทางการเป็นดาราของเธอ

สาริศาทำเช่นนี้ก็เพื่อหวังดีกับจงกล เพราะว่าต่างเป็นผู้หญิงด้วยกัน ออกมาทำงานหาเลี้ยงชีพนั้นไม่ง่าย เธอทรมานเธอทุกวิถีทาง สาริศาจะไม่เป็นคนที่ยอมให้โดนกดขี่แน่

หนึ่งวันผ่านไปอย่างราบรื่น ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน คนในห้องสำนักงานวันนี้ต่างคนต่างยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง เมื่อเลิกงานต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับไป

สาริศาคือคนสุดท้ายที่จากห้องสำนักงานไป พบว่าที่ห้องทำงานของธีภพยังคงเปิดไฟสว่างอยู่ เธอจึงได้จากไปอย่างเงียบ ๆ 

ธนพัตส่งข้อความมาบอกว่าคืนนี้เขาจะกลับไปทานข้าวที่บ้าน

สาริศาถามเขาว่าอยากจะกินอะไร เขาจึงตอบกลับอย่างไม่อายว่า อยากกินคุณ

ใบหน้าสาริศาแดงก่ำขึ้น และก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพที่ทั้งสองอาบน้ำด้วยกันเมื่อคืน

อยากรีบกลับบ้านใจจะขาด

ธนพัตเดินผ่านร้านดอกไม้ จึงได้แวะซื้อดอกไม้สดช่อหนึ่งเพื่อมอบให้กับสาริศา เพื่อให้เธอดีใจสักหน่อย

เขารู้ว่าเธอชอบดอกลิลลี่ออฟเดอะวัลเลย์มาก ซึ่งถูกกล่าวถึงในข้อมูลตอนที่สืบค้นประวัติของสาริศาก่อนหน้านี้

แม่บ้านได้เตรียมอาหารไว้พร้อมแล้ว  แต่ละรายการอาหารดูประณีตและมีคุณค่าทางโภชนาการ

สาริศากำลังครุ่นคิดว่าเมื่อไรที่ตัวเองสามารถทำอาหารเก่งเหมือนแม่บ้านได้ก็คงจะดี เช่นนี้แล้วต่อให้ธนพัตจะกินยาก เธอก็สามารถมีวิธีรับมือได้

สาริศาชอบดอกไม้ที่ธนพัตมอบให้มาก ดมกลิ่นหอมของดอกไม้ ช่วยขจัดความเหนื่อยล้าของวันได้ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะรู้ว่าเธอชอบดอกลิลลี่ออฟเดอะวัลเลย์นี้ ทำให้สาริศารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ธนพัติช่างเป็นคนที่เอาใจใส่จริง ๆ

ธนพัตทานอาหารในปากเสร็จ เขาก็ได้กล่าวกับสาริศาว่า “วันนี้เป็นไงบ้าง ที่บริษัทยังมีคนรังแกคุณไหม”

เขาไม่พูดถึงก็ยังดี พอพูดถึงเท่านั้นแหละจิตใจของสาริศารู้สึกอึดอัดขึ้นมา

เธอกล่าว “ที่บริษัทวันนี้ไม่มีใครรังแกฉัน ฉันสร้างผลงานชิ้นโบว์แดงขนาดนี้ จะมีใครทำอะไรฉันได้”

สาริศาได้กล่าวเสริมอีกหนึ่งประโยค “แต่ จงกลที่บ้าคุณได้มาหาฉัน”

ธนพัตไม่พอใจเมื่อได้ยิน จงกลคนนี้นิ ทั้ง ๆ ที่เขาได้กำชับกับเธอแล้วแท้ ๆ ว่าห้ามแตะต้องสาริศา แต่เธอกลับไม่ฟัง พอหันหัวเท่านั้นก็ไปหาเรื่องสาริศาแล้ว!

ธนพัตถาม “เธอพูดอะไรกับคุณบ้าง”

สาริศาคนนี้จิตใจร้ายมากจริง ๆ

ธนพัตดูคอลัมน์ในนิตยสาร ชื่อของสาริศานี้ มุมปากยกขึ้น

คืนนี้ เขาจะต้องให้เธอได้เห็นดี ครั้งนี้จะปล่อยเธอไปง่าย ๆ ภายใต้การอ้อนวอนของเธออีกไม่ได้!

ไม่จัดการเธอสักหน่อย เกรงว่าเธอคงจะไม่รู้สึกกลัว

ขณะที่ธนพัตกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เลขาที่อยู่ด้านนอกประตูได้เข้ามารายงานว่าชรัณกลับมาแล้ว ยังพาเมธาวินมาด้วย เมื่อเอ่ยถึงเมธาวินนั้น ท่าทางของชรัณก็กระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ 

ธนพัตกำชับสั่งให้ชรัณรีบนำพวกเขาเข้ามา

ชรัณพาเมธาวินที่ถูกมัดมือไขว้หลังเข้ามา ท่าทางยังคงตระหนกตกใจ

เขามองมาทางธนพัตแล้วขยี้ตาขึ้นก่อนจะได้สติคืน 

เขาตะโกนขึ้น “ธนพัต นี่นายทำบ้าอะไร! เพื่อนกันที่ไหนทำแบบนี้? รีบให้ชรัณปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!”

เช้าตรู่ที่คอนโดฯส่วนตัวของเมธาวิน เขากำลังโอบสาวงามแล้วนอนฝันหวานอยู่ ใครจะไปรู้ว่าจะถูกชายหนุ่มคนหนึ่งกระชากลงมาจากเตียง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็นชรัณ ตอนนั้นเขาโมโหมาก!

ยังไม่ทันรอให้เมธาวินได้ดุด่า ชรัณก็เตรียมตัวจะลงมือกับเขา เขารู้ฝีมือของชรัณดี จึงบอกว่าอย่างไรก็ต้องให้

ใส่เสื้อผ้าก่อนสิ แต่แล้วกลับใส่อย่างอุตลุดพัลวัน ชรัณก็ได้มัดตัวของเขาไว้ตลอดทาง

ตลอดทางถามชรัณว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ตอบเขา เขาจึงโมโหจนตัวสั่น

ตอนนี้ เขายังต้องมายืนอยู่ด้านหน้าของธนพัตที่นั่งอยู่ ราวกับนักโทษ ไม่มีน้ำดื่ม แม้แต่รอยยิ้มก็ไม่มี

เมธาวินโมโหมาก เขากล่าว “ธนพัตนายเรียกฉันมาทำไม และเขาเชิญคนกันแบบนี้เหรอ!”

ธนพัตแววตาดุดัน ไม่มีมิตรภาพความเป็นพี่น้องมิตรสหายสักนิด “เมธาวิน ฉันขอถามหน่อย สองปีก่อนนายได้อยู่ที่โรงแรมเซ็นจูรี่ไหม ได้ทำมิดิมิร้ายกับผู้หญิงที่ถูกวางยาไหม”