หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 180

“หยุด! พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้!” ชรัณเดินเข้าไปหยุดชายร่างใหญ่

ยาได้ส่งไปถึงข้างๆปากไรยาและโศภิตาแล้ว แต่ถูกขวางไว้ก่อน หกไปทั่วร่างกายของพวกเธอ

ชายร่างใหญ่หยุดทันเวลา ชรัณบอกให้พวกเขากลับไป

ไรยาและโศภิตาตกใจมากจนเข่าอ่อนแรง ยังไม่ทันตั้งสติ

ธีภพยังมีความสงสัยเล็กน้อยในความประหลาด ทำไมธนพัตถึงสั่งหยุดอย่างกะทันหัน?

เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ในเมื่อมีโอกาสช่วย เขาจึงรีบแก้เชือกให้ไรยา ใช้มือข้างหนึ่งพยุงเธอ และพยุงโศภิตาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

“ภพ!” ไรยารู้สึกว่าเธอเหมือนจะมีโอกาสรอดแล้ว ซบในอ้อมแขนของธีภพและร้องไห้อย่างขมขื่น

โศภิตาก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมา เธอตกตะลึงจนเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว อายุปานนี้แล้ว เกือบจะถูกวางยาและเสียตัวตอนแก่ ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ เธอก็คงจะสูญเสียทุกอย่าง และเกรงว่าสุวิทย์จะทอดทิ้งตัวเอง แล้วขับไล่ตัวเองออกจากตระกูลธราภักดิ์!

ในเวลานี้สาริศาก็ตกตะลึง คิดในใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับธนพัต ทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน? เกิดอะไรขึ้น? หรือว่า เขาใจอ่อนแล้ว?

ใบหน้าของธนพัตหดหู่มากในขณะนี้ ทำให้คนอื่นไม่สามารถเดาอารมณ์ของเขาได้ เขามองไปที่สาริศา ทันใดนั้นก็ขอโทษและกล่าวเสียงเบาว่า “ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถลงมือกับไรยาได้แล้ว”

ธนพัตจำเป็นต้องปล่อยไรยาแม่ลูกไปเช่นนี้?

สาริศางงงวยมาก ทำไมหลังจากที่ชรัณรับสายแล้ว สีหน้าธนพัตก็เปลี่ยนไปทันที? เธอปรับตัวไม่ได้เล็กน้อย นี่มันไม่เหมือนสไตล์การทำงานของธนพัตเลย

ธนพัตเห็นว่าใบหน้าของสาริศาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาไม่สามารถทรมานไรยาได้อีก

เขาจับมือของสาริศาและพูดว่า “ริศา ฉันจะอธิบายให้คุณฟังทีหลัง”

เมื่อครู่ได้ยินข่าวจากชรัณ ธนพัตตกใจมาก เขาไม่คิดว่า จะเป็นเธอ!

ธนพัตสั่งชรัณว่า “ปล่อยพวกเธอไปเถอะ คุณอยู่ดูแลคุณนายน้อย หลังจากส่งเธอกลับไปบ้านแล้วค่อยมาหาฉัน”

หลังจากธีภพได้ยิน ก็รีบพาไรยากับโศภิตาออกไป

ธนพัตก็รีบตามออกไป

ในห้องเย็นยังคงหนาวมาก ธนพัตเดินตามไรยาพวกเขาไป ทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว เธอรู้สึกยิ่งหนาวมากขึ้น

ธนพัต ทิ้งตัวเองไว้คนเดียว

ไปกับไรยาแล้ว

ในเวลานี้ ผู้ช่วยชรัณพูดกับสาริศาว่า “ไปเถอะ คุณนายน้อย ผมจะพาคุณกลับบ้าน”

สาริศาจึงมีสติขึ้นมา และพยักหน้า

ระหว่างทาง สาริศาถามชรัณ “ชรัณ ทำไมจู่ๆธนพัตก็เปลี่ยนท่าทีไป ปล่อยไรยาสองแม่ลูกไป?”

“เออ........” ชรัณพูดจาบ่ายเบี่ยง “คุณนายน้อย คุณอย่าทำให้ผมลำบากใจเลย กลับไปถามคุณชายพัทจะดีกว่า”

สาริศารู้สึกว่าเรื่องต่างๆไม่ได้ง่ายขนาดนั้น อาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวของธนพัต เธอก็ไม่สะดวกที่จะถาม

ในเมื่อเธอก็ไม่ต้องการเห็นไรยาถูกทรมาน แต่เกิดอะไรขึ้นกับธนพัตกันแน่? สิ่งนี้กลายเป็นเรื่องลึกลับที่อยู่ในใจของสาริศา

เธอรู้สึกไม่สบายใจมาก

ธนพัตจะทอดทิ้งเธอไหม? ก็เหมือนกับธีภพ

สาริศารู้ว่าตัวเองคิดแบบนั้นเป็นเรื่องตลก แต่เธอแคร์ธนพัตมากขนาดนั้น สูญเสียธีภพไปแล้ว เธอไม่สามารถทนเห็นธนพัตถูกคนอื่นแย่งไปอีก

สาริศาเฝ้าอยู่บ้านคนเดียว ธนพัตไม่ได้โทรกลับมา ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร

“ธนพัต.............”

“ไรยา........”

เมื่อธีภพเห็นว่าสาริศามีบางอย่างอยากจะพูด จึงพูดกับเธอว่า “มานั่งที่ห้องทำงานของฉันสิ”

สาริศาตามธีภพเข้าไปในห้องทำงานของเขา

ธีภพเทลาเต้ที่สาริศาโปรดปรานให้หนึ่งแก้ว

เขาพูดว่า “ฉันจำได้ว่าคุณชอบดื่มกาแฟรสนี้มากที่สุด”

สาริศาพยักหน้าและพูดว่า “คุณยังจำได้เหรอ”

“ฉันไม่เคยลืม”

สาริศายังจำได้ว่า เมื่อก่อนธีภพเคยพาเธอไปดื่มกาแฟที่ร้านกาแฟ ตอนนั้นกาแฟแพงมากสำหรับนักศึกษาที่ยากจนอยากพวกเขา และทั้งสองสั่งกาแฟเพียงแก้วเดียว ธีภพไม่ได้ดื่มเลยแม้แต่คำเดียว แต่นั่งดูสาริศาดื่มกาแฟจนหมดด้วยรอยยิ้ม

เขาพูดว่า ริศา ในอนาคตฉันจะสร้างร้านกาแฟขนาดใหญ่ให้คุณ และรวบรวมกาแฟที่อร่อยจากทั่วทุกมุมโลก ให้คุณได้ดื่มทั้งหมดดีไหม?

ในเวลานั้นเธอแค่คิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่น เธอไม่มีทางรู้ว่า ที่จริงแล้วธีภพมีกำลังอย่างนั้นจริงๆ

เพื่อไม่ให้ตัวเองจมอยู่ในอดีตอันน่าเศร้า สาริศารีบเปลี่ยนเรื่อง และถามอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่สิ ไรยาเป็นยังไงบ้าง? พวกเธอไปไหนแล้ว? ธนพัตล่ะ?”

ธีภพกล่าว “ดูสิคุณร้อนใจมาก ดื่มกาแฟก่อน แล้วฉันจะค่อยๆเล่าให้คุณฟัง คำถามเป็นชุดขนาดนี้ ฉันควรจะตอบคำถามไหนก่อนดี?”

สาริศาจะมีกะจิตกะใจดื่มกาแฟที่ไหนล่ะ แต่ด้วยความปรารถนาดีของธีภพ จึงนั่งลงอย่างสงบ แล้วดื่มกาแฟ

ธีภพกล่าวว่า “โศภิตาถูกธนพัตส่งออกไปต่างประเทศแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นประเทศที่ไม่เจริญมาก อืม เป็นเรื่องดีที่สุดที่เธออยู่ห่างจากคุณ จะได้ไม่คิดทำร้ายคุณอีก ฉันคิดว่าครั้งนี้โศภิตาหมดหนทางแล้ว เธอควรสร้างบุญกุศลให้มากกว่านี้! ถ้าธนพัตสามารถที่จะส่งเธอออกไปต่างประเทศได้ คงไม่ปล่อยให้เธอสุขสบายใจ คุณไม่ต้องกังวล”