หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 294

เห็นสาริศาพูดกับตนเองว่า “ต้องเชื่อเธอ” หลังจากนั้นก็เข้าสู่ห้วงแห่งความคิด ท่านประเสริฐรู้สึกแปลกมากกำลังจะเอ่ยปากถามเธอว่าตอนแรกเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็เห็นสาริศาหมุนตัวเดินไปข้างนอก

“ริศา!” ท่านประเสริฐอยากจะรั้งตัวสาริศาไว้อย่างรีบร้อน แต่แค่เพียงชั่วพริบตาสาริศาก็ลงไปชั้นล่างแล้ว แทบไม่ได้ยินเสียงเรียกเขาเลย

หลังจากวิ่งหนีออกมาจากคฤหาสน์ สาริศารีบร้อนวิ่งไปเรียกรถแท็กซี่ข้างถนน บอกที่อยู่ของTNP Groupกับคนขับรถ

ระหว่างทาง ในใจสาริศาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ตนเองควรจะอธิบายเรื่องนี้กับธนพัตอย่างไร ธนพัตจะเชื่อตนเองเหรอ หรือว่าจะเหมือนกับคุณปู่ที่คิดว่าตนเองลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

หลังจากมาถึงTNP Groupแล้ว สาริศาเองก็ไม่ได้ทักทายกับประชาสัมพันธ์ของบริษัท ตรงขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องทำงานธนพัตทันที

โชคยังดีที่พนักงานประชาสัมพันธ์สาวจำสาริศาได้ ดังนั้นจึงไปได้ขัดขวางเธอ เพียงแต่รู้สึกแปลกใจมาก ภรรยาท่านประธานรีบร้อนมาหาท่านประธานขนาดนี้ด้วยเรื่องอะไร อีกอย่างท่าทางเหมือนเพิ่งร้องไห้มา หรือว่าจะทะเลาะกับท่านประธาน

นึกมาถึงตรงนี้ พนักงานประชาสัมพันธ์สาวก็มองโทรศัพท์ตรงหน้าอย่างอึดอัดใจเล็กน้อย เช่นนั้นแล้วตนเองควรจะโทรไปรายงานท่านประธานหน่อยดีมั้ย

ช่างเถอะ อย่าไปยุ่งเรื่องในครอบครัวคนอื่นเลย ตนเองระวังไม่ให้ไปหาเรื่องเดือดร้อนมาใส่ตัวก็พอ

สาริศาไม่เห็นธนพัตอยู่ที่ห้องทำงาน เลขาหน้าประตูห้องของธนพัตบอกเธอว่า ธนพัตกำลังประชุมอยู่ในห้องประชุม ให้เธอรอที่ห้องทำงานสักครู่

“รบกวนคุณช่วยเข้าไปแจ้งเขาหน่อยได้มั้ยคะ ว่าฉันอยากพบธนพัตตอนนี้” สาริศามีท่าทางแข็งกร้าวที่เห็นได้ยาก

เมื่อเห็นภรรยาท่านประธานที่มักจะให้ความรู้สึกอ่อนโยนมาตลอดมาตอนนี้กลับมีสีหน้าเคร่งเครียด เลขาเองก็พอจะเดาได้ว่าต้องมีเรื่องสำคัญอะไรบางอย่าง

“ได้ค่ะ อย่างนั้นคุณรอสักครู่นะคะ ฉันจะไปแจ้งให้เดี๋ยวนี้เลย”

ธนพัตกำลังฟังหัวหน้าแต่ละแผนกรายงานประจำวัน เห็นเลขาเดินมาทางตนเอง ก็ขมวดคิ้วเบาๆ เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามารบกวนเวลาประชุม

เลขาเดินมาข้างๆธนพัต พูดเบาๆว่า “ท่านประธานคะ คุณสาริศาต้องการพบคุณ บอกว่ามีเรื่องด่วนค่ะ ตอนนี้กำลังรออยู่ที่ห้องทำงานค่ะ”

ได้ยินว่าสาริศามาหาตนเอง ธนพัตตัดบทการรายงานของหัวหน้าแผนก “พอแค่นี้ก่อน ที่เหลือตอนบ่ายค่อยว่ากัน แยกย้ายกันก่อน”

หลังจากพูดจบ ธนพัตก็เดินออกจากห้องประชุม ปล่อยให้บรรดาหัวหน้าแผนกมองหน้ากันไปมา

จู่ๆธนพัตมาถึงบริษัทแต่เช้าบอกว่าจะประชุม อีกอย่างท่าทางเห็นชัดว่าอารมณ์ไม่ดี พวกเขาได้แต่เผชิญหน้ารับมืออย่างระมัดระวัง กลัวว่าตนเองไม่ทันระวังก็จะไปทำให้เทพเจ้าคนนี้โกรธเข้า

คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะประชุมได้ครึ่งทาง จู่ๆธนพัตก็เลิกประชุมแล้ว ดูท่าวันนี้พวกเราคงต้องเป็นผู้เสียสละพลีชีพแล้วละ

ตอนที่กลับมาถึงห้องทำงานปิดประตู ธนพัตหันมาก็มองเห็นสาริศารีบวิ่งมาทางตนเองด้วยความรีบร้อน จับมือตนเอาไว้พูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “ธนพัต ฉันตั้งท้องลูกของเรานะคะ คุณต้องเชื่อสิ่งที่ฉันพูดนะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของสาริศา สีหน้านพัตเย็นยะเยือก แต่ก็พาสาริศามานั่งบนโซฟาด้วยความอดทน

“ริศา เรื่องบางเรื่องผมไม่สะดวกที่จะบอกคุณ คุณก็เชื่อผม พวกเราจะไปโรงพยาบาลเอาเด็กคนนี้ออกดีมั้ย”

แต่เมื่อธนพัตเห็นคลิปที่บุรินทร์ให้เขาดูในตอนแรก และยังคำพูดที่คุณหมอและพชิราพูดกับตนเอง จะให้เขาเชื่อว่าสาริศาไม่ได้ถูกข่มขืนได้อย่างไร

“ริศา ผมยอมเชื่อคุณ ผมไม่มีทางรังเกียจคุณจริงๆ” ธนพัตพยายามดึงสาริศาเข้ามาในอ้อมกอด เขาคิดว่าสาริศากลัวว่าเขาจะไปจากเธอ จึงบอกตนเองตลอดว่าไม่ได้ถูกข่มขืน

ได้ยินธนพัตปากบอกว่าเชื่อตนเอง แต่ในใจกลับเชื่อว่าตนเองถูกข่มขืน ความโกรธปะทุขึ้นในใจสาริศาอย่างฉับพลัน ตามมาด้วยความความน้อยเนื้อต่ำใจที่เต็มเปี่ยม

หรือว่าเขาจะเชื่อพชิราคนนั้น ขอเพียงเป็นคำพูดของพชิรา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยเกิดความสงสัยมาก่อน

น้ำตาร่วงพรู สาริศาผลักธนพัตออก ร้องพลางพูดเสียงดังว่า “คุณปากไม่ตรงกับใจ ถ้าคุณไม่รังเกียจฉัน ทำไมช่วงหลายวันนี้คุณถึงไม่แตะต้องฉันเลย”

ได้ยินคำพูดของสาริศา ธนพัตก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของตน ความจริงสาริศากลัวว่าตนเองจะไปจากเธอเพราะเธอถูกข่มขืน

ธนพัตสงสารสาริศา เขายื่นมือมาอยากจะเช็ดน้ำตาให้เธอ “ริศา เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดเธอ คุณอย่าคิดมากแบบนั้น ผมไม่มีทางไปจากคุณเพราะเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้ที่ผมไม่มีอะไรกับคุณ เพราะว่าผม……ผม……”

ธนพัตไม่รู้ว่าจะพูดกับสาริศาอย่างไร ตนเองรู้สึกแย่กับเรื่องนั้นมากจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะรังเกียจสาริศาเด็ดขาด แต่เพราะเขาโทษตัวเอง โทษที่ตัวเองปกป้องดูแลเธอไม่ดี

“คุณเป็นอะไร ในใจคุณคิดแต่เรื่องนี้ใช่มั้ย” เห็นธนพัตอ้ำๆอึ้งๆพูดไม่ออก สาริศาก็ยิ่งใจสลาย ดูท่าพชิราจะทำสำเร็จแล้ว

“ทั้งหมดนี้เป็นแผนของพชิรา เธอจงใจพูดแบบนี้กับคุณ เออยากให้คุณเข้าใจฉันผิด!” สาริศารีบอธิบายกับธนพัต น้ำตาไหลพราก“ทำไมคุณถึงไม่ยอมเชื่อฉัน ทำไมยอมให้แผนของเธอสำเร็จ”