หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 324

ห้าปีต่อมา สนามบินเมืองS

หญิงสาวที่ดูสะดุดตาคนหนึ่งเดินออกมาจากทางออกของสนามบิน เรือนผมของเธอตรงสลวย สวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ไว้ ปกปิดใบหน้าหนึ่งในสามของเธอไว้ ปล่อยให้เห็นเพียงจมูกโด่งที่เชิดขึ้นกับริมฝีปากสีแดงเรื่อที่น่าดึงดูดเท่านั้น

เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ท่อนล่างเป็นกางเกงสแล็คขาตรงสีดำ ชุดที่ออกแบบเรียบง่าย แต่กลับกระชับพอดีเผยให้เห็นรูปร่างของหญิงสาวออกมาอย่างชัดเจน ทั้งที่เป็นการแต่งกายในสไตล์ขาวดำทั่วไป แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกถึงรสนิยมที่ไม่ธรรมดาของหญิงสาว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งรองเท้าส้นสูงสีน้ำเงินเข้มที่เธอสวมใส่ ทำให้บุคลิกของหญิงสาวดูโดดเด่นมากขึ้น ให้ผู้คนที่เห็นรู้สึกถึงหญิงงามที่แสนจะเย็นชา

แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมารู้สึกเสียดายก็คือ ทางฝั่งขวามือของหญิงสาวกำลังจูงมือเด็กชายตัวเล็กไว้ ดูเหมือนว่าเธอจะมีเจ้าของแล้ว

ผิดกับหญิงสาวที่แผ่ประกายเย็นชาออกมา เด็กชายตัวน้อยกลับดูน่ารักน่าเอ็นดูมาก

ผิวขาวใส หน้าตาดูดี ทั้งอ่อนเยาว์และน่ารัก นัยน์ตาวาววับมองไปรอบด้านอย่างสังเกตการณ์ นัยน์ตาดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสา เหมือนไม่เคยผ่านเรื่องลำบากมาก่อน

พอสบสายตากับสายตาที่กำลังมองเขามา เด็กชายจะยิ้มอย่างสดใสออกมา เผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงกันเป็นแถวอย่างระเบียบเรียบร้อย ซึ่งทำให้ผู้โดยสารหลายคนต่างหลงเสน่ห์ไปตามๆ กัน

“แม่ครับ พวกเขามองมาที่ผมตลอดเพราะผมหล่อใช่ไหมครับ?” ส่วนคนที่ส่งยิ้มให้คนรอบด้านจนพวกเขายากจะต้านทานได้ออกมา เด็กน้อยก็ถามหญิงสาวอย่างภาคภูมิใจกับตัวเอง

หญิงสาวเองก็พูดอะไรไม่ออกไปเลย ลูกชายของเธออะไรก็ดีทุกอย่าง แต่กลับหลงตัวเองไปหน่อย ไม่รู้ว่าเขาได้นิสัยนี้มาจากใคร ไม่ได้มาจากเธออย่างแน่นอน และเธอก็ไม่เคยหลงตัวเองแบบนี้ด้วย

ส่วนเขา... พอคิดถึงตรงนี้ ในแววตาของเธอจึงเศร้าหมองขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมเธอถึงคิดถึงเขาอีกแล้ว?

พอไม่ได้รับคำตอบกลับ เด็กชายตัวเล็กก็มองขึ้นไปที่หญิงสาวอย่างสงสัย แต่พบว่าเธอไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้าของเธอเศร้าโศกมาก

“แม่เป็นอะไรไปครับ แม่ครับ” เด็กชายรู้สึกเป็นห่วง เขาเขย่าตัวหญิงสาวเล็กน้อย

พอได้สติกลับมา หญิงสาวก็มองลงมาที่ลูกชายของเธอ “ใช่จ้ะ ที่พวกเขามองลูกก็เพราะธีร์ของเราน่ารักน่าเอ็นดูที่สุดเลย”

ภาพก่อนหน้านี้เหมือนเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา หญิงสาวตรงหน้ากำลังยิ้มหวานและหยอกล้อลูกชายของเธอเล่น มีสีหน้าเศร้าหมองตรงไหนกัน?

“แน่นอนอยู่แล้วครับ!” เด็กน้อยเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ ทำท่าทางเหมือนตนเองหล่อที่สุดในโลก

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอย่างขบขัน ก่อนจะจูงมือลูกชายเดินออกจากสนามบินไป

หลังจากออกจากสนามบิน หญิงสาวมองเห็นสภาพแวดล้อมตรงหน้าก็อดที่จะเหม่อลอยไปไม่ได้ ห้าปีแล้ว สุดท้ายเธอก็หนีไม่พ้นต้องกลับมายังเมืองที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เธอเสียใจอีกครั้ง

หญิงสาวคนนี้ก็คือสาริศาที่จากไปเมื่อห้าปีที่แล้วนั่นเอง แต่ตอนนี้เธอได้เปลี่ยนชื่อเป็น “สาริศา นิธิธราสกุล” แล้ว

เด็กน้อยที่อยู่ข้างกายเธอแน่นอนว่าต้องเป็นลูกชายของเธอกับธนพัต ชื่อจริงของเขาคือ ธีรวีร์ ส่วนชื่อเล่นของเขาคือธีร์ เขาเป็นเด็กฉลาดเฉลียว ไอคิวกับอีคิวของเขาสูงกว่าเด็กอายุห้าขวบคนอื่นๆ

เดิมทีสาริศาตั้งใจว่าเธอจะไม่กลับมาที่นี่อีกต่อไปแล้ว แต่หุ้นส่วนหนึ่งของตระกูลนิธิธราสกุลมีปัญหา เธอจึงต้องกลับมาพร้อมกับชัชวาลเพื่อจัดการกับเรื่องนี้

เพราะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเร่งด่วน ชัชวาลจึงกลับมาก่อนหน้าเธอแล้ว

“นี่เธอไม่รู้อะไรซะแล้ว นี่คือคนที่มีอิทธิพลและโด่งดังในเมืองของเรา ทั้งสุขุมและมั่นคง ธุรกิจประสบความสำเร็จ รูปร่างหน้าตาของเขาหล่อเหลากว่าดารา เรียกได้ว่าเป็นแบบอย่างของผู้ชายที่ประสบความสำเร็จเลยก็ว่าได้” เพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ บอกกับเธอ “ในตอนนั้นบอกให้เธอมาที่เมืองนี้เธอไม่ยอมมา ตอนนี้พลาดโอกาสที่ได้รู้เรื่องของผู้ชายรูปหล่อเพอร์เฟคแบบนี้ไปหลายปี เสียใจทีหลังแล้วล่ะสิ”

“อืมอืมอืม!” ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าอย่างแรง แล้วถามอย่างตั้งตารอ “ไม่รู้ว่ามีเจ้าของหัวใจหรือยัง?”

“เฮ้อ!” เพื่อนที่อยู่ข้างๆ ถอนหายใจ “ฉันได้ยินมาว่าเขาแต่งงานไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน แต่ดูเหมือนจะหย่ากันไปแล้ว ตอนนี้ไม่รู้”

“ผู้ชายแบบนี้ การหย่าร้างมีแต่จะทำให้ยิ่งดูน่าหลงใหลมากขึ้นเท่านั้นเอง...”

ทั้งสองคนเดินเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ สาริศาไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างพวกเธอชัดเจน แต่เธอก็พอจะจินตนาการได้

ริมฝีปากของสาริศายกยิ้มเยาะ ไม่รู้ว่าถ้าพวกเธอรู้เรื่องที่ธนพัตทำ พวกเธอจะยกย่องสรรเสริญผู้ชายคนนี้อีกไหม?

เธอมองใบหน้าของธนพัตที่ถูกขยายใหญ่ สาริศามองดูคิ้ว ตา จมูก และปากของเขาอย่างละเอียด... และต้องตกใจที่พบว่าตลอดห้าปีมานี้ถึงแม้จะไม่เคยนึกถึงหน้าตาของเขา แต่หน้าตาของเขากลับยังคงฝังลึกอยู่ในใจเธอ ทำให้เธอไม่มีความรู้สึกแปลกหน้าเลยสักนิด

ถ้าจะให้บอกว่ามีความแตกต่างไหม คงต้องบอกว่าธนพัตดูสุขุมกว่าเมื่อห้าปีก่อน เมื่อห้าปีก่อนเธอพอจะเดาความคิดจากดวงตาของธนพัตได้ แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาลึกลับมากจนเธอไม่สามารถเดาได้

“แม่ครับ แม่!” หลังจากจ้องหน้าจออยู่สักพัก ธีร์ก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของเขา

“มีอะไรจ๊ะ?” สาริศาตกใจมากที่ธีร์ได้เห็นธนพัตทันทีที่มาถึง หรือนี่จะเป็นสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูก? ถึงแม้จะไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน ท่ามกลางฝูงชนแต่เขาก็สามารถมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว

“แม่ครับ แม่คิดว่าคนในหน้าจอโทรทัศน์เหมือนผมไหมครับ” ธีร์มองหน้าสาริศาด้วยสีหน้าตื่นเต้น บนโลกใบนี้จะมีคนที่หน้าเหมือนเขามากขนาดนี้เลยเหรอ?