หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 333

พชิราผลักล้อรถเข็นไปข้างธนพัต ก่อนจะจับแขนของธนพัต แล้วพูดอย่างออดอ้อนว่า “ฉันอยู่ที่บ้านจนเบื่อจะแย่แล้ว ก็เลยคิดว่าจะออกมาเดินเล่น ตอนอยู่ระหว่างทาง บังเอิญได้ยินว่าคุณมางานประมูลที่นี่ ฉันก็เลยตั้งใจว่าจะมาหาคุณที่นี่ แล้วกลับบ้านพร้อมกันเลยค่ะ”

พชิราจงใจเน้นเสียงคำว่า “กลับบ้าน” ดังกว่าปกติ อีกทั้งหลังจากพูดจบก็จงใจมองไปทางสาริศา “ริศาเองเหรอเนี่ย เมื่อตะกี้ฉันจำแทบไม่ได้เลย”

พชิราแสร้งทำเป็นดีใจมาก “คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ธนพัตกับฉันกำลังจะกลับบ้านพอดี คุณอยากจะไปนั่งเล่นที่บ้านเราไหม”

เมื่อตะกี้ตอนที่สาริศาเห็นพชิรานั่งอยู่บนรถเข็นรู้สึกแปลกใจมาก ก่อนจะนึกถึงบทสนทนาของแขกที่มาเข้าร่วมการประมูลขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าขาของเธอจะพิการไปแล้ว

ในตอนแรกเธอยังรู้สึกสงสารอยู่บ้าง แต่พอได้ยินคำพูดของพชิรา แล้วเห็นสายตาท้าทายของเธอตอนที่มองมาที่เธอ สาริศาก็ยิ้มเยาะขึ้นมา

ที่พูดออกมาแบบนี้เพื่อแสดงว่าธนพัตเป็นของเธออย่างนั้นสินะ? เป็นไปตามที่เธอคาดการณ์ไว้ พชิรายังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย ยังคงเป็นแบบที่คุ้นเคย เจ้าเล่ห์เพทุบายเหมือนเดิม เพียงแต่ว่า……

พอมองไปที่ขาของพชิราที่มีผ้าคลุมปิดไว้ สาริศาก็แสดงท่าทีแปลกใจขึ้นมา แต่เธอไม่รู้ว่า ขาที่พิการพชิราแกล้งทำหรือเปล่า ด้วยความเข้าใจของเธอที่มีต่อพชิรา เธอสามารถทำแบบนั้นอย่างแน่นอน

แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว สาริศาอดที่จะแอบหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ เธอจะแกล้งทำหรือไม่แล้วจะยังไงล่ะ? ขอแค่มีคนเชื่อเธอก็พอแล้วนี่นา

พอคิดถึงตรงนี้ สาริศาก็ไม่อยากยืนดูธนพัตกับพชิราแสดงท่าทีสนิทสนมกันต่อ และไม่สนใจต่อคำพูดของพชิรา เธอหันหลังกลับแล้วเดินไปที่หลังเวทีทันที

พชิราคิดว่าท่าทีและคำพูดของเธอจะสามารถทำให้สาริศาโมโหได้เหมือนเมื่อก่อนหรือไง เมื่อก่อนเพราะตนเองรักธนพัตมากถึงได้ใส่ใจ ตอนนี้ตนเองแทบอยากอยู่ให้ห่างจากธนพัต จะโมโหเพราะคำพูดยั่วยุของเธอได้ยังไง

 “ริศา อย่าเพิ่งไป ฟังผมอธิบายก่อน...” พอเห็นว่าสาริศาจะเดินจากไป ธนพัตก็คิดจะเดินตามไป แต่พชิรากลับจับแขนของธนพัตไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

 “ธนพัตคะ คุณจะไปไหนคะ คุณอย่าลืมสิคะ ว่าพวกคุณหย่ากันไปแล้ว!”

ด้วยความจนใจ ธนพัตทำได้เพียงมองดูสาริศาเดินจากไปจนพ้นสายตาของเขา ธนพัตปัดมือพชิราออกอย่างแรง แล้วพูดออกมาด้วยความโกรธ “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่! ที่คุณพูดเมื่อตะกี้หมายความว่ายังไง!”

เขาอุตส่าห์มีโอกาสได้เจอกับสาริศาอีกครั้ง จากท่าทีของเธอที่มีต่อตนเองในตอนนี้ ครั้งต่อไปถ้าเขาอยากจะเจอกับสาริศาเพียงลำพังไม่รู้ว่าจะต้องรออีกนานแค่ไหน เขายังไม่ทันได้ถามเลยว่าที่สาริศาพูดเมื่อตะกี้มันหมายความว่ายังไง

 แล้วเมื่อตะกี้ทำไมพชิราถึงพูดแบบนั้น! ถึงแม้ว่าตอนนี้เขากับพชิราจะอาศัยอยู่ด้วยกัน และก็ง่ายที่จะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด

พอเห็นว่าธนพัตใส่อารมณ์กับตนเอง ดวงตาของพชิราก็เริ่มน้ำตาคลอออกมาทันที เธอสะอึกสะอื้นพร้อมกับพูดว่า “ธนพัตคะ สาริศาเธอเป็นแค่อดีตภรรยาของคุณ ฉันต่างหากที่คนรักคนปัจจุบันของคุณ คุณจะทิ้งฉันไว้ข้างหลังแล้วตามเธอไปได้ยังไงกัน แล้วอีกอย่าง ที่ฉันพูดไปก็ไม่ผิดอะไร ฉันแค่อยากชวนเธอนั่งเล่นที่บ้านเท่านั้นเอง”

พอได้ยินแบบนั้น ธนพัตก็หันกลับไปมองหน้าเธออย่างงุนงง เขาตกลงที่จะคบกับเธอตอนไหน แล้วเขาบอกตอนไหนว่าเธอเป็นคนรักของเขา?

พชิราไม่ได้มองสีหน้าของธนพัต เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง ทำท่าทางน่าสงสาร ที่คนอื่นเห็นแล้วรู้สึกเห็นใจ

“เป็นไปไม่ได้! คุณโกหกฉัน!” พชิราร้องไห้พร้อมกับตะโกนเสียงดัง “ฉันไม่เชื่อ ตลอดห้าปีมานี้คุณดูแลฉันอย่างดี ฟังฉันทุกเรื่อง ไม่ว่าฉันจะเรียกร้องขออะไรคุณก็ยอมทุกอย่าง คุณจะไม่รู้สึกอะไรกับฉันได้ยังไงกัน? ”

 “ผมดูแลคุณเพราะขาคุณพิการเพราะผม เพราะผมรู้สึกผิด ไม่ใช่เพราะความรัก คุณเข้าใจไหม”

 หลังจากได้ยินคำพูดของธนพัต พชิราถึงได้รู้ ตลอดห้าปีที่ผ่านมาธนพัตพยายามรักษาระยะห่างที่เหมาะสมกับตนเองมาตลอด ไม่เคยแตะต้องเธอด้วยแม้แต่นิดเดียว เธอคิดมาตลอดว่าที่ธนพัตคอยดูแลตัวเองอย่างระมัดระวังเพราะเขารักเธอ ที่แท้ก็ไม่ใช่เพราะแบบนั้น?

ธนพัตพูดต่อ “เพชร คนสองคนคบกันเพราะรักกัน และเพราะแบบนี้พวกเขาถึงได้อยู่ด้วยกันตลอดไปได้หรือว่าคุณอยากให้ผมอยู่กับคุณเพราะความรู้สึกผิดในใจอย่างนั้นเหรอ”

 “ฉันไม่สน!” พอคิดว่าในใจของธนพัตอาจจะไม่มีตนเอง พชิราก็เริ่มร้อนรน เธอรีบจับมือของธนพัตไว้แน่น สีหน้าของเธออ้อนวอน “ธนพัตคะ ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ฉันไม่สนใจว่าคุณจะอยู่กับฉันเพราะอะไร ฉันขอแค่คุณอยู่กับฉันก็พอแล้ว ตอนนี้ฉันเดินไม่ได้แล้ว ถ้าคุณทิ้งฉันอีก ฉันก็ไม่มีอะไรเหลือแล้วจริงๆ!”

 “เพชร ฟังผม...”

 “ฉันไม่ฟัง ฉันไม่สนใจด้วย!” พชิราเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว “ธนพัตคะ คุณจะทิ้งฉันไปไม่ได้ ทิ้งฉันไปไม่ได้เด็ดขาด! ธนพัตคะ ฉันมีแค่คุณคนเดียวแล้ว ฉันไม่สนใจว่าคุณจะรักฉันหรือไม่ ฉันขอแค่มีคุณอยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว! ฉัน...”

 “เพชร!” ธนพัตดึงมือตนเองออก ก่อนจะใช้สองมือจับไหล่ของพชิราไว้แน่น แล้วตะโกนใส่เธอ “เพชรครับ ฟังผมพูดก่อน!”