หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 335

ที่แท้ก็มาเพื่อขอโทษตัวเอง สาริศาอดที่จะสงสัยไม่ได้ เธอนึกว่าพชิราจะมาเพื่อข่มขู่ตัวเองว่าอย่ามาแย่งธนพัตกับเธออะไรทำนองนั้น เพราะแบบนั้นถึงจะเข้ากับสไตล์การจัดการของเธอ แล้วตอนนี้เธอกำลังเล่นละครด้านไหนอยู่กันแน่?

 “คุณพชิรา ถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็พูดออกมาตรงๆ ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำแบบนี้” สาริศาพูดกับพชิราด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 “ริศา ฉันรู้ว่าคุณอาจไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด แต่ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ” ในเวลานี้พชิราก็เริ่มร้องไห้ออกมาทันที

 “คุณเองก็เห็นแล้ว ตอนนี้ฉันสูญเสียขาทั้งสองข้างไปแล้ว ฉันได้รับบทลงโทษที่ควรได้รับแล้ว คุณเป็นคนใจดีไม่ถือสาคนที่เคยทำไม่ดี ช่วยยกโทษให้ฉันด้วยได้ไหม?”

 “คุณสำนึกผิดแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอ?” สาริศามองหน้าพชิราอย่างสงสัย

 “อืมอืม” พอเห็นสาริศาเริ่มลดความระมัดระวังตัวลง พชิรารีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ริศา ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ฉันอยากจะขอโทษคุณด้วยตัวเอง แต่ฉันไม่มีโอกาส ตอนนี้ถือเป็นโอกาสที่ดี ในที่สุดคุณก็กลับมา ฉันถึงได้ทำตามที่ปรารถนาไว้สักที”

พอเห็นความจริงใจในสายตาของพชิรา สาริศาเกือบจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดแล้ว แต่ก่อนหน้านี้เธอเคยถูกพชิราทำร้ายเธอลับหลังมาหลายครั้ง แน่นอนว่าต้องไม่เชื่อเธอง่ายๆ อย่างแน่นอน

เธอมองหน้าพชิรา แต่ไม่ได้พูดอะไร เธออยากจะดูว่าพชิราคิดจะทำอะไรอีก

พชิราพยายามจับมือสาริศาอีกครั้ง ก่อนจะร้องไห้แล้วพูดด้วยน้ำตา “ริศา หลังจากที่ขาของฉันใช้งานไม่ได้ ฉันก็มักจะคิดถึงสิ่งที่ฉันเคยทำมาก่อน ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ ตอนนั้นคุณคิดว่าฉันเป็นเพื่อนจริงๆ แต่ฉันกลับทำแบบนั้นกับคุณลงไป”

 “อาจเป็นเพราะว่าแม้แต่พระเจ้าก็ทนดูไม่ได้ ก็เลยลงโทษให้ขาของฉันพิการ ริศา ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ คุณให้โอกาสฉันได้ชดเชยคุณบ้างได้ไหม ตอนนี้พอนึกถึงตอนที่พวกเราเป็นเพื่อนกัน ฉันถึงได้รู้สึกว่ามันช่างงดงามจริงๆ ฉันไม่ควรละทิ้งมิตรภาพไปเพื่อความรักเลย”

“ริศา ฉันอยากกลับไปเป็นเพื่อนกับคุณอีกครั้ง ไปช้อปปิ้งด้วยกิน กินของอร่อยด้วยกันเหมือนเดิม ได้ไหม ฉันสัญญา ครั้งนี้ฉันจะปฏิบัติต่อคุณด้วยความจริงใจ ขอโอกาสให้ฉันอีกครั้งได้ไหม ”

หลังจากที่พูดจบ พชิราก็มองไปทางสาริศาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เหมือนว่าถ้าเธอไม่ตอบตกลงจะเป็นคนไม่ดีเอามากๆ อย่างนั้นแหละ

อยากจะกลับมาเป็นเพื่อนกับเธออีกครั้ง? สาริศายิ้มเยาะ พยายามที่จะไม่สะบัดมือของเธอทิ้งอย่างสุดความสามารถ

เมื่อห้าปีก่อนเธอก็เป็นแบบนี้ เริ่มต้นด้วยการเป็นเพื่อนกับตนเอง แล้วขุดกับดักเพื่อรอให้เธอกระโดดลงไปแล้วตอนนี้เธอยังคิดจะใช้แผนเดิมอีกครั้ง เธอคิดว่าตนเองโง่จนถูกหลอกลวงอีกครั้งเหรอ?

 ก็แค่แสดงละครใครไม่ใช่หรือไง พชิราคิดว่าเธอแสดงเป็นคนเดียวหรือไง?

 “คุณอยากเป็นเพื่อนกับฉันอีกครั้งจริงๆ เหรอคะ?” สาริศาจงใจแสร้งทำเป็นสบายใจขึ้น

 “อืม” เธอรีบพยักหน้าอย่างแรง พชิราแอบดีใจ แต่สีหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ริศา ยกโทษให้ฉันได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะใช้เวลาเพื่อพิสูจน์ว่าฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ”

 “ถ้าอย่างนั้นก็ได้” สาริศาพูดอย่างลำบากใจ “ฉันยกโทษให้คุณก็ได้”

 “จริงเหรอ?” แววตาของพชิราเปล่งประกายด้วยความตกตะลึง แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้แกล้งทำ “ริศา คุณยกโทษให้ฉันจริง ๆ ใช่ไหม แล้วก็เต็มใจที่จะปฏิบัติต่อฉันในฐานะเพื่อนของคุณจริง ๆ ใช่ไหม”

พชิราไม่อยากเชื่อเลยสาริศาจะพูดว่า “ยกโทษให้”สามคำนี้ออกมา!

 “จริงสิ ฉันยกโทษให้คุณแล้ว” สาริศาพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็อย่างที่คุณพูด ขาทั้งสองของของคุณพิการไปแล้ว ฉันเชื่อว่าคุณได้รับบทเรียนแล้ว และจะไม่ทำแบบนั้นอีก”

พอเห็นว่าชัชวาลเป็นห่วงตนเองมาก สาริศาก็รู้สึกอบอุ่นใจมาก ในโลกนี้ เธอคิดว่าคงจะมีเพียงพี่ชายเท่านั้นที่เป็นห่วงเธอจริงๆ

จริงด้วย ยังมีธีร์ พอคิดถึงลูกชายของเธอ ในใจของสาริศาก็รู้สึกมีความสุขมาก

“พี่คะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ใช่สาริศาคนเดิมที่แสนโง่อีกต่อไปแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกพชิราหลอกแน่นอน ฉันจะปกป้องตัวเองให้ดี”

เธอไม่อยากให้ชัชวาลที่งานยุ่งอยู่แล้ว ต้องมาเป็นห่วงเธออีก เธอจึงพูดกับชัชวาลด้วยท่าทางที่จริงจังราวกับบอกว่าเธอจะระมัดระวังตัวให้ดี

“น้องระมัดระวังตัวก็ดีแล้ว” จะบอกว่าตนเองสบายใจคงจะเป็นเรื่องโกหก เพราะชัชวาลก็รู้ว่าดี ถ้าเปรียบเทียบความเจ้าเล่ห์กับพชิราแล้ว สาริศายังเทียบไม่ได้ ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

 “ฉันรู้แล้วค่ะพี่ พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะค่ะ ฉันคิดถึงธีร์แล้ว” พอพูดถึงลูกชาย เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แววตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึง

ถึงแม้เธอจะไม่ได้เจอธีร์แค่ครึ่งวัน แต่เธอก็คิดแบบนั้นจริงๆ

สีหน้าของชัชวาลที่เคร่งขรึมก็ยกยิ้มออกมา ปัดหมอกควันและความกังวลออกไปจนหมด เหมือนจะได้ยินเสียงที่อ่อนหวานดังเข้ามาข้างหูว่า “คุณลุงครับ”

ทั้งคู่ต่างก็คิดถึงเด็กน้อยเหมือนกัน พวกเขาจึงรีบเดินทางกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

 “คุณลุงครับ คุณแม่ครับ กลับมาแล้วเหรอครับ!” ทันทีที่กลับถึงบ้าน ธีร์ก็พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของชัชวาล ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำ ทำให้ชัชวาลอดที่จะก้มลงไปจูบไม่ได้