หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 348

ใจของสาริศาเอาแต่นึกถึงธีร์ รู้สึกผิดมากที่ทิ้งเขาไว้บนเรือสำราญเพียงคนเดียวเพราะความใจร้อนของตัวเอง แถมตอนนี้ออสตินยังมาทำท่าทางแบบนี้กับตัวเองอีก เธอไม่มีอารมณ์จะไปแสดงละครอะไรต่อกับเขาอีกแล้ว ก็เลยพูดกับเขาอย่างเปิดเผย

“คุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วเหรอ？”คำพูดของสาริศา ทำให้ออสตินรู้สึกประหลาดใจ

“อืม” น้ำเสียงของสาริศาเต็มไปด้วยความรำคาญ “ดังนั้นไม่ต้องมาแสดงละครแล้ว พูดมาตรงๆ เลย ว่าคุณคิดจะทำอะไรกันแน่！？หรือจะบอกว่า พชิราต้องการให้คุณทำอะไรกันแน่！？”

หลังจากคำพูดของสาริศา ออสตินกลับสงบลงได้อย่างรวดเร็ว เธอรู้ก็ดีแล้ว เพราะถึงยังไงตอนแรกเขาก็วางแผนว่าจะบอกเธอในอีกไม่กี่วัน

ตอนเริ่มแรก เขาเห็นแก่พชิราที่เป็นเพื่อนเก่าขอให้ช่วยก็เลยตกลงรับปาก แล้วสิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ตอนที่ได้เห็นสาริศา เขาก็รู้สึกว่านิสัยเฉพาะตัวของผู้หญิงคนนี้เป็นสเปคเขามาก เรื่องที่มีแต่ได้กับได้แบบนี้ทำไมเขาจะต้องไม่ทำด้วยล่ะ?

แต่ว่าหลังจากที่ได้อยู่กับสาริศามาช่วงเวลาหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าความรู้สึกที่ผู้หญิงคนนี้มอบให้กับเขานั้นมันยิ่งน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ และก็เป็นความรู้สึกที่หอมหวานที่เขาไม่เคยรู้สึกจากผู้หญิงคนไหนมาก่อน เขารู้สึกว่าเขาเริ่มชอบสาริศาจากใจจริงแล้ว ก็เลยไม่อยากจะปิดบังเรื่องนี้จากเธออีกต่อไป

เธอรู้เรื่องนี้ด้วยตัวเองก็ดีแล้ว เพราะเขากำลังกังวลอยู่พอดีว่าจะบอกเธอยังไงดี

“ใช่ พชิราให้ผมมาตามจีบคุณจริงๆ จุดประสงค์ก็คือเพื่อป้องกันไม่ให้คุณกลับไปอยู่กับสามีเก่าของคุณ”ออสตินแล้วเหตุผลที่ตัวเองเข้าใกล้สาริศาให้ฟังอย่างละเอียด

“รู้ตั้งแต่แรกแล้ว”สาริศาพูดอย่างเย็นชา

เธอรู้อยู่แล้วว่าพชิราไม่มีทางแนะนำให้คนอื่นรู้จักเธอโดยไม่มีเหตุผลหรอก ต้องมีแผนการอะไรที่ไม่ชอบทำอย่างแน่นอน！และความจริงก็เป็นอย่างที่เธอคาดเดาจริงๆ ด้วย

“ริศา คุณจะโกรธผมไหม？”ออสตินถามอย่างระมัดระวัง ก่อนหน้านี้ที่เขาไม่กล้าสารภาพเรื่องนี้กับสาริศาไปตามตรง ก็เพราะว่ากลัวว่าเธอจะโกรธและตัดขาดการติดต่อกับเขา ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะได้ไม่คุ้มเสียน่ะสิ

พอรู้ว่าออสตินเพียงแค่ถูกไหว้วานมาเท่านั้น สาริศาก็ส่ายหน้า

“ฉันไม่โกรธคุณหรอก เพราะถึงยังไงระหว่างฉันกับคุณก็ไม่ได้มีความแค้นอะไรกัน นี่มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับพชิรา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ”

“คุณไม่โทษผมก็ดีแล้ว” ออสตินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แล้วก็คลี่ยิ้ม “ผมกลัวจริงๆ ว่าคุณจะไม่สนใจผมเพราะเรื่องนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นผมคงต้องไปหาที่นั่งร้องไห้แล้วล่ะ"

สาริศาทำเหมือนไม่เห็นรอยยิ้มของออสติน ใบหน้าของเธอยังคงดูเย็นชาเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สร้างสงครามกับออสติน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอชอบคนแบบนี้ ในทางตรงกันข้าม ทั้งชีวิตนี้เธอรู้สึกไม่ชอบเพลย์บอยอะไรแบบนี้ที่สุด

ถึงแม้ว่าไม่ต้องการจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับออสตินอีกต่อไป แต่สุดท้ายสาริศาก็อดไม่ได้ที่จะพูดจาเหน็บแนมว่า “คุณรู้ไหมว่าคำว่ากรรมตามสนองเขียนยังไง ถ้าเกิดว่าคุณเอาแต่เล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงแบบนี้ต่อไป คุณไม่กลัวว่าจะเจอกรรมตามสนองในอนาคตเหรอ? ”

ออสตินฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้ม แต่ก็ไม่พูดอะไร

ความจริงแล้วจะนับว่าเขาเป็นคนเล่นกับความรู้สึกคนอื่นก็ไม่ได้ เรื่องแบบนี้มันเป็นความยินยอมทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอ พวกผู้หญิงที่เขาเคยคบในอดีต เขาก็ไม่เคยบังคับพวกเธอเลย ก็แค่แต่ละคนได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเท่านั้นเอง

แต่ว่าถ้าเกิดว่าเขาอธิบายกับสาริศาไปแบบนี้ ก็กลัวว่าเธอจะยิ่งไม่ชอบเขามากกว่าเดิม แล้วก็คิดว่าเขากำลังเถียงข้างๆ คูๆ

พอเห็นออสตินยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ สาริศาก็รู้สึกว่าตัวเองยุ่งเรื่องของคนอื่นมากเกินไปแล้ว เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย ตราบใดที่เธอไม่เข้าไปพัวพันกับออสตินก็ไม่เป็นอะไรหรอก

“ต่อไปคุณไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันแล้ว ระหว่างพวกเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก”เธอพูดกับออสตินด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ส่วนบทสนทนาระหว่างพวกเราสองคนในวันนี้ คุณจะบอกพชิราหรือเปล่าก็ตามใจ แต่รบกวนคุณกลับไปบอกเธอว่า ต่อไปให้เธอเลิกใช้กลอุบายที่น่าละอายแบบนี้สักที สิ่งที่เธอมองว่าเป็นสมบัติ ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นก็อยากได้เหมือนกัน！”

พชิราก็แค่อยากได้ธนพัตไม่ใช่เหรอ? น่าขำจริงๆ ！เธอนึกว่าคนอื่นจะชอบคนที่หน้าซื่อใจคดเหมือนกับเธอเหรอ

“ได้สิ”คำพูดของสาริศาดึงสติเขากลับมา ออสตินรู้สึกได้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวไปหมด

แล้วก็เดินไปอย่างที่คนขับและเตรียมจะขับสปีดโบ๊ทกลับไป ออสตินก็พลางด่าตัวเองในใจไปด้วยว่าน่าผิดหวัง ยังไงเขาก็ถือเป็นคนที่ผ่านผู้หญิงมาเป็นร้อย ไม่คิดเลยว่าแค่รอยยิ้มของสาริศาจะทำให้เขาใจเต้นได้ขนาดนี้

แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกมีความสุขอยู่เหมือนกัน เขาจำไม่ค่อยได้แล้วว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีคนทำให้เขาใจเต้นได้ ความรู้สึกนี้มันไม่แย่เลย

เดิมทั้ง 2 คนไม่ได้ขับออกมาไกลเท่าไหร่นัก ดังนั้นก็เลยกลับมาถึงใกล้ๆ เรือสำราญอย่างรวดเร็ว

แต่ยิ่งเข้าใกล้เรือสำราญ สาริศาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยง ถ้าพูดตามตรงก็คือเป็นเวลาที่ต้องคึกคัก แต่ว่าบนดาดฟ้ากับไม่มีใครเลย และในเรือสำราญก็เงียบอย่างแปลกประหลาด

“คุณรู้สึกแปลกๆ ไหม”สาริศามองไปที่ออสตินที่อยู่ข้างๆ ด้วยความสงสัย

“ทำไมเหรอ? ”พอจอดสปีทโบ๊ตเสร็จเรียบร้อย ออสตินก็เริ่มสำรวจเรือสำราญตรงหน้าของตัวเอง “ความจริงก็ค่อนข้าง……”

เขายังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นบนเรือสำราญก็——

ปัง！

“อร๊ายยยย！”

ได้ยินเสียงปืนเสียงปืน แล้วก็ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดของคนหลายคน