หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 349

ทั้งสองคนตกใจตาม ไม่รู้ว่าข้างบนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ซวยแล้ว น่าจะเจอโจรปล้นเข้าให้แล้ว！”ออสตินตอบสนองก่อน

ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ยินมาว่ามีโจรคอยจับจ้องเรือสำราญที่ออกนอกทะเล เพราะว่าคนที่อยู่ด้านบนเรือนนั้นต่างเขาเป็นคนชั้นสูง แต่แค่ไม่นึกเลยว่าจะซวยมาเจอกับตัวเอง！

ปฏิกิริยาแรกของออสตินก็คือจะขับสปีดโบ๊ทออกไป แต่ว่าให้ตายยังไงสาริศาก็ขวางเขาเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาขับหนี “น้องธีร์ยังอยู่บนนั้น ฉันไปไหนไม่ได้！คุณให้ฉันขึ้นไปเดี๋ยวนี้”

“ตอนนี้มันอันตรายเกินไป พวกเราต้องรีบไปแจ้งตำรวจและตามพวกเขามา”ออสตินดึงสาริศาที่จะขึ้นไปบนเรือสำราญเอาไว้ “ถ้าเกิดว่าขึ้นไปผลีผลามแบบนี้ ไม่ใช่แค่จะช่วยใครไม่ได้ เกรงว่าแม้แต่ชีวิตของคุณเองก็จะยืนไม่อยู่！”

“แต่ว่าฉันจะทิ้งธีร์ไว้ที่นี่คนเดียวไม่ได้！”ใบหน้าของสาริศาในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความกังวลและความหวาดกลัว “คุณให้ฉันขึ้นไปก่อนนะ แล้วคุณค่อยไปเรียกตำรวจ”

พอได้ยินคำพูดของสาริศา ออสตินก็รู้สึกสับสนในใจ ลังเลว่าควรจะไปดีหรือไม่ไปดี

“คุณรีบขับเข้าไปเร็ว ฉันต้องขึ้นไปให้ได้ คุณอย่าทำให้เสียเวลาสิ！”พอเห็นว่าออสตินไม่ขยับเขยื้อน สาริศาก็ออกปากเร่งอย่างร้อนใจ เสียงของเธอเหมือนกำลังจะร้องไห้แล้ว ถ้าเกิดว่าธีร์เจออันตรายขึ้นมาจะทำยังไง?

“ผมไปกับคุณด้วย”ในที่สุดออสตินก็ตัดสินใจ เขาเป็นผู้ชายอกสามศอกจะปล่อยให้ผู้หญิงไปเจอกับอันตรายเพียงลำพังไม่ได้

หลังจากจอดเรืออย่างระมัดระวัง ทั้งสองคนก็ย่องขึ้นไปบนเรือสำราญอย่างแผ่วเบา

หลังจากขึ้นไปแล้ว เขาก็เห็นผู้โดยสารบนเรือสำราญนั่งยองๆ อยู่ที่พื้นและเอามือปิดหัวเอาไว้ ด้านหน้ามีชายผอมแห้งคนหนึ่งที่คอยถือปืนข่มขู่ทุกคน ท่าทางดูดุร้ายมาก

แต่จากมุมนี้ สาริศาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามือที่ผู้ชายคนนั้นถือปืนนั้นกำลังสั่น และสีหน้าของเขาก็ดูตื่นตระหนกเล็กน้อย ดูท่าทางไม่เหมือนโจรเรียกค่าไถ่มืออาชีพ

แล้วก็เหมือนกับว่าเขามาแค่คนเดียว ไม่มีผู้สมรู้ร่วมคิด แต่ว่าทุกคนต่างก็กลัวปืนในมือของเขา ก็เลยไม่มีใครกล้าทำอะไร

มองไปรอบๆ ทั้ง 4 ด้าน สาริศาก็ไม่เห็นร่างของธีร์ เธอรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย ดูท่าทางธีร์น่าจะยังอยู่ในห้อง บางทีโจรเรียกค่าไถ่นั้นอาจจะยังไม่เจอตัวเขา

เธอชี้ไปบนดาดฟ้าให้ออสตินดู เป็นสัญญาณว่าพวกเขาสามารถเอากลับไปที่ห้องได้จากทางดาดฟ้า

ออสตินเข้าใจความหมายของเธอ เขาเดินอยู่รอบนอกของสาริศาเพื่อป้องกันให้เธอ ตัวสั่นไปตลอดทางทาง และสุดท้ายพวกเขาก็สามารถหลบเลี่ยงสายตาของโจรคนนั้นได้และก็มาถึงห้องพัก

หอพักประตูเข้าไป สาริศาก็วิ่งไปวิ่งมาหาธีร์ แต่ว่าก็ไม่เห็นธีร์อยู่ในห้อง สาริศาก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาในทันที

“ธีร์ ลูกอยู่ในห้องไหม？”เธอกระซิบเรียกชื่อของธีร์ สาริศาใกล้จะร้องไห้แล้ว เธอได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าธีร์ฉลาดขนาดนั้น ต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน！

แต่ว่าถึงยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กอายุ 5 ขวบ พอคิดได้แบบนี้ น้ำตาของสาริศาก็ไหลลงมายังอดไม่ได้ “ธีร์ลูกอยู่ไหม? ตอบแม่หน่อยได้ไหม？”

“แม่ครับผมอยู่นี่！”ตอนที่สาริศากำลังจะเป็นบ้า ก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากตู้เสื้อผ้า

สาริศาดีใจเป็นอย่างมาก เธอรีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า แล้วก็เห็นร่างเล็กๆ ของธีร์หดอยู่ในนั้น พร้อมกับมองไปที่สาริศาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ

“ธีร์ลูกไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม？”สาริศารีบอุ้มธีร์ออกมาทันที ตรวจสอบตั้งแต่หัวจรดเท้าว่าเขาได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

“ริศา ทำอะไรน่ะ？รีบไปเร็ว！”พอเห็นว่าสาริศาเดินกลับไปอีกครั้ง ออสตินก็ตามเข้าไปและกระซิบเร่งเธอด้วยสีหน้าที่รีบร้อน “พวกเราต้องลงไปและออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดนะ！”

“ชู่”สาริศารีบหันมาแล้วเอานิ้วชี้วางไว้ตรงปากของตัวเอง ส่งสัญญาณให้ออสตินไม่ต้องพูดอะไรอีก ถ้าเกิดทำให้จนเห็นเขาคงจะไม่ดีเท่าไหร่

ธีร์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอก็เสียงชู่ให้ออสตินเหมือนกัน ใบหน้าน้อยๆ ที่น่ารักเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อกี้เขาได้ยินคนไม่ดีเรียกชื่อปะป๊าของเขา ปะป๊าของเขาคงไม่มีอันตรายอะไรหรอกใช่ไหม?

พอเห็นท่าทางของสองแม่ลูก ออสตินก็ทำได้แค่รู้สึกรีบร้อน ดูท่าทางแม่ลูกคู่นี้จะกลัวว่าตัวเองอายุยืนสินะ ทั้งที่รู้ว่ามันอันตรายมาก แต่ยังจะอยู่ที่นี่ต่อเพื่ออะไรอีก！？

แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถทิ้งสองคนนี้และหนีไปคนเดียวได้ ทำได้เพียงย่อตัวอยู่ด้านข้างพวกเขาอย่างช่วยไม่ได้

พวกเขามองเข้าไปในห้องโถง ร่างที่เพรียวบางอยู่ตรงหน้าของโจรลักพาตัว

ทันทีที่จำร่างของคนนั้นได้ สาริศาก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอมันบิดเข้าหากัน

ธนพัต ธนพัตจริงๆ ด้วย

ธนพัตถูกคนพาตัวออกมา แต่ไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนก ยังคงยืนตัวตรงเหมือนเดิม พร้อมกับขมวดคิ้วและถามว่า “ที่แกสร้างเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ก็เพื่อจะมาหาฉันงั้นเหรอ? ทำไม！？”

คนร้ายไม่ได้สวมหน้ากาก ดูท่าทางเหมือนชายวัยกลางคนธรรมดาทั่วไป แต่แค่ถือปืนเท่านั้นเอง เขาได้ยินคำถามของธนพัต แล้วก็คำรามออกมาทันที——

“ทำไมงั้นเหรอ ！？คำถามที่ถามได้ดีนี่ แต่ว่าแกไม่ควรจะถามฉัน แต่ว่าควรจะถามตัวเองมากกว่า！เมื่อ 5 ปีก่อนแกไปทำเรื่องอะไรไว้ไม่รู้เหรอ？”