หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 351

ออสตินอยากจะห้ามสาริศา แต่ก็กลัวว่าจะทำให้โจรรู้ตัว แล้วก็ทำให้ธีร์ต้องคอยตกอยู่ในอันตรายไปด้วย ก็เลยทำได้แค่มองเธอเดินเข้าไปใกล้อันตรายมากขึ้นทีละก้าว

แต่เพราะความรู้สึกประหลาดในใจ เขาไม่สามารถพาธีร์หนีไปเพียงลำพังแบบนี้ได้ ก็เลยได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี……

หลังจากเดินเข้าไปในห้องโถงแล้ว สาริศาก็เห็นธนพัตกำลังถูกคนนั้นเอาปืนจ่อหัวอยู่ ผู้ชายที่คอยใส่ใจเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่เสมอตอนนี้เขาคุกเข่าครึ่งหนึ่งอยู่ที่พื้น เสื้อผ้ายับเยิน นอกจากนี้ยังมีรอยเท้าขนาดใหญ่ตรงหน้าอก

แต่ใบหน้าเขายังดูสงบนิ่ง ไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร แต่ใบหน้าที่บิดเบี้ยวทำให้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างหนัก มุมปากก็มีรอยเลือด

ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล สาริศาประเมินธนพัตตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาไม่มีบาดแผลผื่นตามตัวก็โล่งใจ

“ช่วยด้วย！”

“ช่วยพวกเราด้วย！”

“ช่วยพวกเราออกไปหน่อย！”

……

ตอนนี้เองคนอื่นในห้องโถงมองเห็นสาริศา ก็นึกว่าเธอเป็นตำรวจที่มาช่วยชีวิต ก็เลยมองเธอแล้วก็ขอความช่วยเหลือ สายตาเต็มไปด้วยอ้อนวอน

“พวกมึงหุบปาก！”ตอนนี้ตอนก็ตื่นตระหนกเหมือนกัน เขาชูปืนและยิงขึ้นฟ้า

ฝูงชนที่กระสับกระส่ายต่างพากันกรีดร้องพอได้ยินเสียงปืน หลังจากนั้นก็กลับมาสู่ความเงียบอย่างรวดเร็ว ทุกคนนั่งยองๆ อยู่กับพื้นและเอามือกุมหัวพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา เกรงว่ากระบอกปืนในมือของตนนั้นจะชี้มาที่ตัวเอง

พอเห็นผล ส่วนคนนั้นก็ชี้ปืนไปที่สาริศา สีหน้าเต็มไปด้วยความลุกลี้ลุกลน เสียงก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด

“ยืนอยู่ตรงนั้นอย่าขยับ ห้ามเดินมาข้างหน้า！”

พอเห็นปากกระบอกปืนสีดำชี้มาที่ตัวเองอยู่ไม่ไกล ขาทั้งสองข้างของสาริศาก็อ่อนยวบ เหมือนกับว่าจะยืนไม่ไหว เธอคืนนั้นมีหลายอย่างยากลำบาก สาริศายืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าเดินต่อไปข้างหน้า

“พูดมา แกเป็นใคร！มาที่นี่ทำไม！”ในเวลานี้หัวใจของโจรก็เต้นรัวเหมือนกัน คิดหนักว่าถ้าตำรวจมาจริงๆ ตัวเองจะหนีออกไปยังไง

“เธอมาทำอะไรที่นี่！รีบไปเลย！”ยังไม่ทันรอให้สาริศาได้ตอบ ธนพัตก็ตะคอกใส่เธอในทันที

ผู้ชายที่สีหน้าไม่เปลี่ยนต่อให้โดนปืนจ่อเมื่อกี้นี้ แต่ว่าตอนนี้กับเหงื่อออกจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว ใครจะไปรู้ว่าเมื่อกี้ตอนที่เขาหันหน้ามาเจอสาริศาเขารู้สึกกลัวขนาดไหน

“แกหุบปากไปเลย！”โดนดึงปืนกลับไปทุบที่หัวของธนพัต แล้วเลือดก็ไหลลงมาบนใบหน้าของเขา หลังจากนั้นปลายกระบอกปืนก็เล็งไปที่ธนพัตอีกครั้ง

ขอสัมผัสได้ว่าปืนชี้มาที่ขมับของตัวเอง ธนพัตก็กลับรู้สึกโล่งใจ เมื่อกี้ตอนที่เห็นโจรชี้ปืนไปที่สาริศา เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าจริงๆ เขาทนเห็นคนที่อยู่สูงสุดในหัวใจของเขามาตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ไม่ได้

“สรุปแล้วแกเป็นใครกันแน่！”กระบอกปืนยังคงจ่อไปที่ธนพัต และโจรก็ตะคอกใส่สาริศา

สาริศาเก็บสายตาที่มองไปที่ธนพัตด้วยความเป็นห่วง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามฝืนให้ตัวเองดูสงบนิ่งมากที่สุด

“แกนั่นเอง ทั้งหมดมันเป็นเพราะแก！”

อาชีพการงานและครอบครัวของตัวเองต้องพังทลายเพราะผู้หญิงคนนี้ เธอสมควรตาย เธอกับธนพัตสมควรตายเหมือนกัน！ชีวิตที่ยิ่งใหญ่ของเขาถูกทำลายด้วยมือของสามีภรรยาคู่นี้ เขาต้องให้พวกมันชดใช้ ลงนรกไปด้วยกันเลยไป！พวกมันทั้งสองคนควรตกนรกชั้น 18 แล้วก็ได้รับการทรมานทุกรูปแบบ！

ความเกลียดชังแผดเผาในดวงตาของเขา โจรเดินขยับเข้ามาใกล้สาริศามากขึ้นเรื่อยๆ มือที่เหนียวไกลก็เริ่มเคลื่อนไหว

“อย่านะ หม่ามี๊！”ธีร์ที่มองทุกอย่างผ่านหน้าต่างดาดฟ้าเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ร้อนใจจนอยากจะพุ่งเข้ามาหาสาริศาที่ห้องโถง ในใจมีเพียงแค่ความคิดเดียวเท่านั้น ก็คือหม่ามี๊จะเป็นอะไรไม่ได้เด็ดขาด！

ออสตินรีบกอดธีร์เอาไว้แน่น และระงับการขัดขืนของเขาอย่างสุดชีวิต ไม่ให้เขามีโอกาสได้เข้าไป แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ตอนที่เริ่มเรียนหนังสือ ตอนที่เขาได้เรียนคำว่า “เป็นตายด้วยกัน”ตอนนั้นในใจเขาเต็มไปด้วยความเย็นสยาม ไม่เชื่อว่าจะมีใครโง่จนถึงขั้นที่จะทำอะไรแบบนี้ได้

ในชีวิตของคนเรา นอกจากพ่อแม่แล้ว ก็คือตัวเองนั่นแหละที่สำคัญที่สุด ความรักนั้นคือความสนุกสนานสำหรับการฆ่าเวลาเท่านั้นเอง ถ้าเกิดมาทำร้ายตัวเองแบบนี้ นั่นคือสิ่งที่ไม่คุ้มค่า

แต่ว่าเขาเพิ่งจะเข้าใจในวันนี้ ว่าที่จริงแล้วโลกใบนี้มันมีความรู้สึกแบบนี้จริงๆ ที่สามารถทำให้คนคนหนึ่งสามารถยอมสละชีวิตเพื่อคนคนหนึ่งได้ด้วยความเต็มใจ

สาริศาที่เป็นแบบนี้เกลียดธนพัตเหมือนกับที่เธอแสดงออกมาจริงๆ เหรอ?

สาริศาสามารถสัมผัสได้ถึงเม็ดเหงื่อบนหน้าผากที่ไหลผ่านหลังใบหูถึงคอได้อย่างชัดเจน เสียงหัวใจที่เต้นแรงกำลังจะทำให้แก้วหูเธอระเบิด มองดูกระบอกปืนที่ขยับเข้ามาใกล้ตัวเองขึ้นเรื่อยๆ แล้วเธอก็หลับตาลง

ธีร์ ขอโทษนะ แม่อยู่ดูหนูเติบโตไม่ได้แล้ว ไม่มีโอกาสได้เห็นหนูแต่งงานและมีลูก ขอโทษด้วยนะ……