หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 352

น้ำตาไหลผ่านจมูกเข้าสู่ปาก สาริศาได้แต่รอเสียงปืนดังขึ้นอย่างหมดหวัง

แต่ว่าความเจ็บปวดไม่ได้มาตามที่คาดเอาไว้ แต่เธอกลับได้ยินเสียงกรีดร้องของโจรแทน

สาริศาลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นโจรนอนหงายอยู่กับพื้นแล้วก็เอามือกุมหลายของตัวเองไว้ เหมือนกับกำลังเจ็บมาก ปากก็เอาแต่ร้องไม่หยุด

และธนพัตกำลังเอาปืนชี้ไปที่เขา พร้อมกับเอานิ้วหัวแม่มือเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเอง

เมื่อกี้ตอนที่เห็นโจรเดินเข้าไปใกล้สาริศาเรื่อยๆ เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา อาศัยโอกาสตอนที่โจรไม่ทันระวังตัว ธนพัตก็รุดไปตรงด้านหลังเขา ขวาแขนของเขาที่ถือปืนอยู่แล้วก็บินกลับมาด้านหลัง

ทุกคนได้ยินเสียงแกร๊ก คนคนนั้นไหลเคลื่อน แล้วก็ร้องโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด เท้า ที่สวยงามเหยียบโดนเอาไว้ที่คือ ธนพัตก้มลงเก็บปืนที่ตกลงที่พื้นแล้วก็ชี้ไปที่จนคนนั้น

ตั้งแต่เมื่อ 15 ปีก่อนที่เขาโดนลักพาตัวไปพร้อมกับพชิรา เขาก็ซ้อมเทควันโด ยูโดทักษะการป้องกันตัวต่างๆ อย่างขยันขันแข็ง ในตอนนี้เขารู้สึกโชคดีมากที่ 10 กว่าปีมานี้เขาไม่เคยละเลยเรื่องนี้เลย

พอรู้ว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว ในที่สุดสาริศาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เธอนั่งอยู่ที่พื้นเพราะขาอ่อนยวบ พยายามให้หัวใจของตัวเองสงบลง ตอนนี้เธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

และฝูงชนเพราะเห็นว่าตอนนี้ปืนในมือของโจรนั้นถูกธนพัตยังมาได้แล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอีกต่อไป ต่างพากันมายืนล้อมรอบโจร บางคนถึงขั้นระบายความโกรธด้วยการเอาเท้าแตะเขา 2-3 ครั้ง

คนคนนั้นพยายามขัดขืนและลุกขึ้นจะวิ่งหนี แต่ว่าฝูงชนจะปล่อยโอกาสให้เขาหนีไปได้ยังไงกัน สั่งให้พนักงานหาเชือกมามัดโดนเอาไว้ และฝูงชนเริ่มสาปแช่ง ระบายความโกรธ

ปกติแล้วพวกเขาจะคอยเฝ้ารับการปรนนิบัติจากคนอื่นอยู่ด้านบน จะเคยได้รับความไม่เป็นธรรมและถูกข่มขู่แบบนี้ที่ไหนกัน ช่วงเวลาหนึ่งพวกเขาไม่สนใจมารยาทที่เคยให้ความสำคัญและความสำคัญหนาอีกต่อไป

“เอาขนไก่ไปทำลูกศร แค่ถือปืนก็ทำกำเริบเสิบสานได้แล้วงั้นเหรอ！”

“แค่คนคนเดียวกล้าปล้นเรือสำราญทั้งลำ กล้ามากเลยนี่”

“รีบแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้！ครอบครองปืนผิดกฎหมายแถมยังลักพาตัวและข่มขู่ ให้ติดคุกตลอดชีวิตที่เหลือไปเลย”

“แพ้แล้วพาลจะมาเล่นหุ้นอะไรกัน ถ้าเกิดว่าผู้ถือหุ้นเป็นเหมือนแกหมด แล้วพวกเราจะทำธุรกิจยังไง！”

“แจ้งตำรวจ รีบแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวกูจะทักทผบ.ตรสักหน่อย ว่าอยากให้มีคนตายอยู่ในคุก ออกมาไม่ได้อีกตลอดชีวิต！แม่งเอ๋ย ซวยจริงๆ ตอนแรกก็กะจะมาเที่ยวเล่นให้สนุก ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้！”

……

ไม่มีความหวาดหวั่นและหวาดกลัวเหมือนเมื่อกี้ต่อไป ในเวลานี้ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อโจร แทบทนไม่ไหวที่จะฉีกร่างของเขาเป็นชิ้นๆ

โจรถูกผ้าเช็ดปากปิดปากไว้ในขณะนี้ และเขาทำได้เพียงเสียง "วู้ วู้ วู" ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและความขุ่นเคือง

ไม่นานตำรวจก็มา ภายหลังการไต่สวนทำให้เห็นชัดเจนถึงจุดเริ่มต้นของเรื่อง โจรก็ถูกนำตัวไป ฝูงชนก็แยกย้ายกันไป

และธนพัตหลังจากที่จับโจรเสร็จแล้วก็มาอยู่กับสาริศา พร้อมกับลูบหลังเพื่อปลอบโยนอารมณ์ของเธอ พอเห็นสาริศาที่นั่งชุดอยู่กับพื้น สายตาของธนพัตก็เต็มไปด้วยความถูกใจและความหวาดกลัว

“เมื่อกี้ที่เขาพูดคือเรื่องจริงไหม？”สาริศาเลยถามขึ้นพร้อมกัน แล้วก็มองไปที่ธนพัตด้วยสายตาขอโทษ

ธนพัตตอบกลับเธอด้วยสายตาที่ไม่เป็นอะไร เขาละคำถามของตัวเองเอาไว้ก่อน เห็นว่าสาริศาดูสงสัยแล้วก็ถามกลับว่า “เรื่องจริงอะไรเหรอ？”

“คุณปล่อยข้อมูลลูกค้าTNP Groupเพราะฉันงั้นเหรอ？”

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ธนพัตก็พยักหน้า ตอนนั้นเพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกผิดก็เลยเลือกที่จะปิดเรื่องนี้เอาไว้ แต่ไม่คิดเลยว่าต่อมาเธอจะรู้ได้ด้วยวิธีนี้

“เมื่อตอนนั้นหลังจากที่บุรินทร์ลักพาตัวคุณไปแล้ว ก็มาข่มขู่ผมบอกว่า ขอแค่ผมเปิดเผยข้อมูลลูกค้าเขาก็จะปล่อยคุณไป ผมไม่มีทางเลือกอื่น แล้วก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณด้วย ก็เลยยอมตกลงไป”

“ทำแบบนี้เพื่อฉันแล้วมันคุ้มค่าไหม？”สาริศารู้สึกประทับใจเล็กน้อย หลายปีมานี้การที่เธอได้อยู่กับชัชวาลทำให้เธอชินหูชินตา ได้รู้ว่าการที่เขาทำแบบนี้มันจะส่งผลเสียต่อหน้าที่การงานของเขา

“เพื่อคุณผมสามารถยอมทิ้งได้ทุกอย่าง ริศา สำหรับผมแล้ว คุณต่างหากคือสิ่งที่สำคัญที่สุด” ธนพัตกุมมือของเธอเอาไว้ “เมื่อก่อนเป็นแบบนี้ ตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนี้ และในอนาคตก็จะเป็นแบบนี้เหมือนกัน”

“ริศา คุณยอมสละชีวิตของตัวเองในวันนี้เพื่อช่วยผม มันหมายความว่าในใจของคุณยังมีผมอยู่ใช่ไหม? ตอบผมมา พวกเรามาคบกันอีกครั้ง แล้วใช้ชีวิตดีๆ ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนดีไหม？”

ธนพัตจ้องไปในดวงตาของสาริศา ทุกคำพูดของเขานั้นมันพูดออกมาจากใจ

สาริศารู้สึกซาบซึ้งใจต่อความรักอันลึกซึ้งที่ซ่อนไม่อยู่ในดวงตาของธนพัต หัวใจของเธอรู้สึกลังเลเล็กน้อย มันสามารถจริงๆ เหรอ? พวกเขาสามารถกลับไปเป็นเหมือนก่อนได้จริงๆ เหรอ?