หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 354

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จชัชวาลเก้าอี้ไปทำงาน แล้วสาริศาก็ไปโรงพยาบาล

หลายปีมานี้ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้อยู่ในประเทศ แต่ว่าเธอก็ให้ชัชวาลค่อยหาคนมาดูแลกันยา ได้ยินว่าสุขภาพของกันยาทรุดโทรมลงทุกปี และก็ไม่ได้เจอกับผู้บริจาคไขกระดูกที่เข้ากันได้สักที ดังนั้นการผ่าตัดก็เลยลากยาวมาจนถึงตอนนี้

ถ้าคิดได้แบบนี้แล้ว สาริศาก็รู้สึกผิดมาก หลายปีแล้วที่เธอไม่ได้กลับมาเยี่ยมแม่ของตัวเองเลย อกตัญญูจริงๆ

แต่พอนึกถึงธนพัตกับพชิรา เธอก็ไม่กล้ากลับมาจริงๆ เธอกลัวว่าพอกลับมาแล้วจะเห็นพวกเขา แล้วแผลที่อุตส่าห์รักษาได้อย่างยากเย็นก็จะแตกออกอีกครั้ง ความเจ็บปวดรวดร้าวแบบนั้น เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ แล้วก็ไม่มีความกล้าที่จะต้องแบกรับมันอีกครั้ง

มาถึงตรงหน้าห้องผู้ป่วยของกันยา สาริศายืนอยู่นอกประตูเป็นเวลานานไม่ยอมผลักเข้าไปสักที จู่ๆ ในใจก็มีความรู้สึกไม่กล้าที่จะเข้าไป บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าจากบ้านไปนานแล้วมั้ง

โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วย เลขที่ห้อง ที่นั่งตรงโถงทางเดิน……สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมดมันคุ้นเคยมาก ภาพที่เธอกับกันยาพูดคุยหัวเราะกันมันเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ แต่ว่าความจริงแล้ว พวกเธอไม่ได้เจอกันมา 5 ปีแล้ว สิ่งที่ดูคุ้นหูคุ้นตาทุกสิ่งทุกอย่าง สำหรับเธอแล้ว มันก็เคลือบด้วยความไม่คุ้นเคย

“ก๊อกๆๆ ”สุดท้ายก็ไม่ได้ผลักประตูเข้าไปเลยทันทีเหมือนแต่ก่อน แต่สาริศาได้เพียงแค่เคาะประตูเบาๆ เท่านั้น

“เข้ามาเถอะ ประตูไม่ได้ล็อก”

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่ฟังดูแก่กว่าเดิมมาก ดวงตาของสาริศาก็รู้สึกร้อนขึ้นในทันที รู้สึกว่าจมูก ลำคอ และหัวใจเหมือนถูกอะไรมาปิดกั้นอย่างแรง

ถึงแม้จะรู้ว่าตอนนี้อาการป่วยของกันยารุนแรงมาก แต่ว่าวินาทีที่ผลักประตูเข้าไปและเห็นเธอนั้น สาริศาก็ตกใจมาก น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ สิ่งที่เธอได้เตรียมใจมามันพังทลายลงในทันที

น้ำตาหยดลงกับพื้น สาริศาเอามือปิดปากตัวเองไว้อย่างไม่อยากจะเชื่อ กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้เพราะสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้านี้

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้คือแม่ของเธอจริงๆ เหรอ? ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นแบบนี้！

กันยาในตอนนี้นั้นกำลังห้อยใส่น้ำเกลืออยู่ เส้นเลือดบนมือที่เขียนจะอยู่นั้นก็เหมือนจะแตกออก แทบจะไม่เหลืออะไรเลยนอกจากชั้นผิวหนังที่ปกคลุมกระดูกอยู่ และบนนั้นก็มีทั้งเข็มใหญ่เค็มเล็กเกาะอยู่

พอเงยหน้าขึ้นมอง สาริศาก็แทบจะไม่เห็นเนื้อหนังเลย แม้แต่สามารถมองเห็นกระดูกผ่านผิวหนังที่เหี่ยวแห้งได้ ผอมจนเห็นกระดูกจริงๆ

แก้มทั้งสองข้างตอบ แถมยังเป็นสีเขียวช้ำจนน่ากลัว โหนกแก้มทั้งสองข้างยกสูง และในที่สุดสาริศาก็ได้สบตากับกันยา

ดวงตาที่เคยสดใส และเคยฉายแสงที่อบอุ่นนั้นกลายเป็นมืดครึ้ม เหมือนบ่อน้ำหวานแห้งไป เหลือเพียงแอ่งโคลนที่ก้นบ่อเขียนเท่านั้น

แต่ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายทันทีที่เห็นเธอ เธอสามารถมองเห็นความปีติยินดีและความคิดถึงได้อย่างชัดเจน

“ริศา ？ลูกกลับมาแล้วเหรอ? แม่ไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม”

“แม่ หนูกลับมาแล้ว ขอโทษนะคะ……ฮือๆๆ ……”พอได้ยินเสียงที่แหบแห้งของกันยา ในที่สุดสาริศาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอพุ่งไปตรงหน้าเตียงของแม่แล้วก็ร้องไห้ออกมา

เธอควรจะมาหาแม่ของเธอหลายปีแล้ว ในความทรงจำของเธอกันยายังคงยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนและด้วยความรัก เมื่อไหร่กันที่เธอผอมแห้งและเหม่อลอยขนาดนี้?

“ริศาจริงๆ ด้วย ลูกกลับมาแล้วจริงๆ ！”กันยายิ้มแล้วก็ลูบหัวสาริศา “อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ รีบเงยหน้าขึ้นมองแม่เร็ว แม่ไม่ได้เจอลูกนานมากเลย”

สาริศาเงยหน้าขึ้นและสะอึกสะอื้น พยายามนึกถึงสิ่งที่ฝึกซ้อมอยู่หน้าประตูเมื่อกี้นี้ ฉีกยิ้มให้กันยา แต่ว่าตอนนี้เธอทำไม่ได้จริงๆ ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลนองหน้า

“พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว”กันยายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้สาริศา แต่ผิวหนังที่แห้งเหือดก็บาดผิวเธอ ทิ่มแทงหัวใจของเธอ น้ำตาก็ยิ่งไหลแรงขึ้นไปอีก

“สุขภาพแม่ก็อย่างที่เห็นแหละ เอาตัวรอดไปวันต่อวัน”กันยาพูดด้วยสีหน้าสงบ หลายปีมานี้เธอไม่ได้มีความหวังอะไรอีกแล้ว

พอได้ยินดังนั้นสาริศาก็รู้สึกร้อนใจ ทำไมกันยาถึงได้คิดลบกับอาการป่วยของตัวเองขนาดนั้น ทำแบบนี้ก็มีแต่จะเป็นอันตรายต่อร่างกายของเธอเท่านั้น

“หลายปีมานี้พชิราได้มาเยี่ยมคุณบ้างหรือเปล่า? พวกคุณได้ทำการทดสอบความเข้ากันได้ของไขกระดูกบ้างไหม? คุณต้องรีบผ่าตัดให้เร็วที่สุดนะ！”

พอได้ยินคำพูดของสาริศา สายตาของกันยาก็ดูผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าเธอไม่ได้พูดอะไร แล้วก็มีความคิดหนึ่งแว้บเข้ามาในใจของสาริศา ไม่มีทาง?

“หรือว่าพชิราไม่ยอมบริจาคไขกระดูกให้คุณร้อง？”เธอไล่ถามด้วยสีหน้าที่โกรธเคือง แอบคิดในใจว่าพชิราคงไม่ได้โหดร้ายกับแม่แท้ๆ ของตัวเองขนาดนั้นหรอกมั้ง

“เปล่าหรอก ไม่ใช่แบบนั้น”กันยารีบโบกมือทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนใจ “เพชรยุ่งมาก ไม่มีเวลา ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากช่วยนะ แต่เพราะว่าเธอยุ่งมาก พวกเธออย่าเข้าใจผิดเลยนะ”

คำอธิบายที่เร่งรีบของกันยาเป็นการยืนยันการคาดเดาของเธอจริงๆ สาริศายิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน ยุ่งงั้นเหรอ? ยุ่งแต่มีเวลาไปเที่ยวทะเล กลับไม่มีเวลามาช่วยแม่ที่กำลังจะตายของตัวเองนั้นเหรอ?

ถึงแม้ว่าจะเคยรู้นิสัยหล่อนมาก่อนแล้ว แต่ว่าความโหดร้ายของพชิราก็ทำให้เธอฟื้นฟูความเข้าใจของเธอมาอีกครั้ง ตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยเจอคนที่ละเลยสายเลือดเดียวกันขนาดนี้มาก่อน

มองดูกันยาที่อ่อนแอจนเหมือนจะแตกสลายถ้าแค่ไปสัมผัส สาริศาก็ขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน ถ้าเกิดว่าการผ่าตัดไขกระดูกถูกยืดออกไปเรื่อยๆ ยังไม่มีจุดหมาย เกรงว่ากันยาจะยื้อต่อไปไม่อยู่

แต่ว่าเธอต้องไปหาพชิรางั้นเหรอ? พอนึกถึงผู้หญิงชั่วร้ายที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ สาริศาก็ลังเลเล็กน้อย

ตอนที่เธอกำลังรู้สึกสับสนอย่างมากนั้น สาริศาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเห็นรายชื่อคนโทรเข้า สาริศาก็เม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง