หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 385

“อะไรนะ!” สาริศาตกใจเล็กน้อย

“คุณเองก็รู้ เรื่องของพ่อผมกับแรงกดดันจากคนภายนอกที่มากเกินไป คุณปู่อยากให้ผมไปเก็บตัวที่ต่างประเทศสักพัก รอให้เรื่องนี้เงียบลงไปก่อนแล้วค่อยกลับมา”

“แบบนี้นี่เอง” สาริศาพยักหน้าด้วยความเข้าใจกระจ่างแจ้ง “ไปเก็บตัวที่ต่างประเทศสักพักก็ดี ลำบากคุณแล้ว”

ยิ้มให้เธอเล็กน้อย ธีภพมองสาริศาด้วยความเจ็บปวด “แต่ผมไม่คิดว่าจะกลับมาอีก ในประเทศก็ไม่ได้มีอะไรน่าจดจำเท่าไหร่ ดังนั้นครั้งนี้ ผมก็เลยมาลาคุณ ริศา ต่อไป พวกเราก็อาจจะได้เจอกันบ่อยๆแล้วนะ”

ทำไมไม่กลับมาล่ะ สาริศาอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กลืนคำพูดที่อยู่ตรงริมฝีปากกลับลงไป

ทุกคนต่างก็มีภาวะที่ไม่อาจเลือกได้ ตอนแรกตนเองก็ไม่ใช่ว่าจากไปห้าปีไม่ได้กลับมาหรอกหรือ ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว มีความหมายอะไรที่เธอจะรั้งตัวเขาไว้อีก

“งั้นคุณไปอยู่ตัวคนเดียวที่ต่างประเทศ ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ” สาริศากำชับ

พูดให้ถูก ตนเองก็ไม่สามารถสัญญาอะไรกับเขาได้ ต่อให้เขาอยู่ในประเทศ ต่อไปพวกเขาก็คงไม่ได้พบปะพูดคุยอะไรกันมากมายนัก

แม้จะคิดเช่นนี้ แต่สาริศาก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ ร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

สำหรับการที่สาริศาไม่เหนี่ยวรั้งตนเองไว้ ธีภพรู้สึกผิดหวังอยู่บ้างจริงๆ แต่เมื่อเห็นน้ำตาของเธอในตอนนี้ นอกจากความเจ็บปวดใจแล้ว อารมณ์ความรู้สึกอื่นๆเหล่านั้นก็มลายหายไปจนหมดสิ้น

อยากจะยื่นมือออกมาเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ธีภพก็รู้สึกว่าด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ การกระทำนี้ไม่เหมาะสมอย่างเห็นได้ชัดเจน ดังนั้นจึงได้แต่ตบไหล่เธอเบาๆ

“อย่าร้องเลย ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกผมว่า คุณไม่ชอบการร้องห่มร้องไห้ยามจากลาที่สุด ทำไมตอนนี้คุณมาร้องไห้เสียเองล่ะ ยิ้มหน่อยได้มั้ย เหมือนเมื่อก่อนนั้น ผมชอบมองคุณยิ้มที่สุด”

ได้ฟังถึงตรงนี้ สาริศาพยักหน้าอย่างแรง พยายามกลั้นน้ำตาตัวเอง เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ธีภพ

เมื่อก่อนตอนที่พวกเขายังคบหาอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งที่มหาวิทยาลัยปิดเทอม ธีภพก็จะอารมณ์ไม่ดี เพราะนี่หมายถึงว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอหน้ากันเป็นเวลานานพักหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่ไปส่งเธอที่สถานีขนส่ง สีหน้าธีภพก็จะย่ำแย่น่าเกลียดที่สุดเท่าที่เคยเห็นเลย

แต่ตนเองกลับรู้สึกดีใจ นี่ยิ่งทำให้ธีภพหงุดหงิด ถามตนเองด้วยใบหน้าบูดบึ้งว่าจะไม่คิดถึงเขาใช่มั้ย

ตอนนั้นเธอตอบว่าอะไร เธอบอกว่าตนเองไม่ชอบการร้องห่มร้องไห้ตอนที่ต้องลาจากกันที่สุด มันยิ่งทำให้คนเราเศร้าเสียใจ

เธอยังแกล้งแหย่ธีภพว่า “ยิ้มหน่อยสิภพ ฉันชอบมองคุณยิ้มที่สุดเลย คุณคงจะไม่ส่งฉันกลับไปด้วยสีหน้าบูดบึ้งน่าเกลียดหรอกนะ ถ้าคุณทำแบบนี้อีก ความทรงจำในอีกหนึ่งเดือนต่อไปก็อาจจะเป็นสีหน้าท่าทางของคุณในตอนนี้ก็ได้นะ”

ได้ยินที่ตนเองพูดแบบนี้ สีหน้าธีภพจึงค่อยดีขึ้นมาบ้าง

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ พอตนเองเข้าไปในห้องรับรองระหว่างรอรถ น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่อาจควบคุมได้ รอยยิ้มก่อนหน้านี้ ก็เป็นแค่สิ่งที่เธอฝืนตัวเองยิ้มออกมาเท่านั้น

ตอนนั้นเธอรักเขามากขนาดนั้น จากลากันจะไม่เสียใจได้อย่างไร ฝืนยิ้มออกมาก็เพื่อให้เขารู้สึกดีขึ้นหน่อย แต่เรื่องนี้เกรงว่าเขาคงจะไม่มีวันได้รู้ตลอดไป

เห็นสาริศายิ้มแล้ว ธีภพก็ยิ้มตอบ “ครั้งนี้พวกเราต่างก็ไม่เสียใจ พวกเราต่างก็ดีใจ ไม่ง่ายที่จะกลับมาที่มหาวิทยาลัย พวกเราไปเดินเล่นกัน อย่าไปคิดถึงเรื่องที่ทุกข์ใจเหล่านั้นเลยดีมั้ย

“อืม” ยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตนเอง สาริศาตามธีภพไปข้างหน้า

“คุณยังจำได้มั้ย คุณชอบกินผัดมะเขือร้านป้าแดงมากที่สุด” ธีภพพูดพลางชี้ไปที่ร้านอาหารข้างหน้า

“แล้วยังบอกด้วยว่า คนซื้อเยอะมาก ผมไปต่อคิวสามครั้งมีสองครั้งที่ซื้อไม่ทัน”

ดังนั้นเขาโชคดีมากที่เธอไม่ได้บอก แบบนี้ตนเองก็จะได้ไปอย่างไม่ต้องติดใจอะไร ต้องพบเจอกันในยามจากลา มีแต่จะยิ่งทำให้ตนเองเศร้าเสียใจ

“คุณก็ด้วยนะ ดูแลตัวเองดีๆรู้มั้ย ริศา จำไว้ว่าต้องทำให้ตนเองมีความสุขและร่าเริงให้ได้ นี่คือความปรารถนาสูงสุดก่อนที่ผมจะไป คุณรับปากผมได้มั้ย”

“อืม” สาริศาพยักหน้าอย่างสะอึกสะอื้น “ขอโทษนะภพ เรื่องของพ่อคุณ ฉัน……”

สาริศาก็ยังคงไม่อาจปล่อยวางความรู้สึกผิดในใจได้ ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ธีภพจะต้องไปต่างประเทศเพียงคนเดียวได้อย่างไร อยู่ที่นั่น เขาต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมด จะต้องทุกข์ยากลำบากมากแค่ไหน

“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ ผมไม่โทษคุณหรอก” ธีภพปลอบเธอด้วยเสียงอ่อนโยน “พ่อของผมทำตัวเอง ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับใครทั้งนั้น ถ้าแบบนี้ทำให้คุณมีความสุขขึ้นมาบ้าง ก็ถือว่าเขาได้ไถ่โทษในสิ่งที่เขาเคยทำผิดพลาดเหล่านั้น”

มีความสุขเหรอ สาริศาถามตัวเองในใจ เธอมีความสุขจริงเหรอ

ไม่ ไม่มี แม้เธอจะไม่เสียใจ แต่ก็ไม่ได้มีความสุขอะไรมาก บุรินทร์ได้รับการลงโทษแล้วยังไง เธอก็หย่าไปแล้ว ลูกก็ไม่มีพ่อแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว

“รักษาตัวให้ดี” สาริศามองธีภพพลางเอ่ยอย่างหนักแน่น

“คุณเองก็ด้วย ผม……ผมไปก่อนนะ” พูดจบธีภพก็หมุนตัวเดินจากไป วินาทีที่หมุนตัวไปนั้น น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเขา ทีละก้าวเดินช้าๆและมั่นคง น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมาอาบแก้มเขา เขาเดินอย่างช้าๆและมั่นคง ทีละก้าว

มองเห็นแผ่นหลังธีภพที่เดินจากไป ในใจสาริศาขมขื่นเล็กน้อย พวกเขาเคยรักกันขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายกลับมีจุดจบที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป

แต่ตนก็ไม่ได้เสียแรงรักไปโดยเปล่าประโยชน์ ธีภพเขารู้จักเธอดี ดังนั้นทั้งสองคนต่างไม่เอ่ยคำร่ำลากัน

ไม่ใช่ว่าไม่อยากพบเจอกันอีก แต่รู้ว่าเมื่อต่างฝ่ายต่างห่างกัน พวกเขาก็จะทำชีวิตตนเองให้ดี มีความสุขยิ่งขึ้น