หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 384

สาริศาชะงักไป

ธนพัตเป็นคนทำเหรอ

ธนพัตกับบุรินทร์เป็นพี่น้องแท้ๆ หรือว่าเพื่อแย่งชิงมรดก แต่ก็ไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้ ชื่อเสียงของกีรติเมธานนท์กรุ๊ปก็จะพลอยเสื่อมเสียไปด้วย ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับธนพัตเลย

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ ฉันยังมีธุระอีก แค่นี้ก่อนนะ มีเวลาจะเลี้ยงข้าวคุณ” เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน สาริศาก็พอเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร จึงขอวางสายก่อน

หลายวันก่อนที่ตนข่มขู่บุรินทร์ ให้เขาไปบอกธนพัตว่าตอนนั้นเธอถูกใส่ร้ายป้ายสี ตอนนี้ดูแล้ว ธนพัตจะรู้ความจริงแล้ว และรู้ว่าลูกในท้องของเธอเป็นลูกของเขาจริงแท้แน่นอน

ตอนนี้ที่เขาทำแบบนี้ ถือว่าเป็นการแก้แค้นให้ตนเองกับลูกเหรอ

เมื่อคิดเช่นนี้ ความโกรธแค้นที่สาริศามีต่อธนพัตก็ค่อยๆลดลงบ้างเล็กน้อย ผู้ชายคนนั้น ก็ยังถือว่าไม่ได้โหดเหี้ยมไร้ความเมตตาจนเกินไป ไม่เสียแรงที่ตนเองเคยรักเขาด้วยความจริงใจ

ตอนนี้บุรินทร์ถูกจับตัว เรื่องเลวร้ายที่เขาทำก็ถูกเปิดเผยต่อสาธารณชน สาริศาเกิดความรู้สึกอยากแก้แค้นบางอย่าง แต่หลังจากที่เกิดความรู้สึกโล่งใจแล้ เธอก็รู้สึกผิดต่อคนผู้หนึ่งอีก ธีภพ

ธีภพกับบุรินทร์แตกต่างกัน เขามีความจริงใจกับตนเอง แล้วก็ดีต่อเธอด้วยความจริงใจ เพื่อไม่ให้ตนเองกับธนพัตเข้าใจผิดกัน เขาถึงกับยอมบอกตนเองเรื่องที่บุรินทร์กับพชิราติดต่อกัน วางแผนใส่ร้ายเธอด้วยปากเขาเอง 

แต่พอวันนี้บุรินทร์ถูกจับไปที่สถานีตำรวจ เขาจากที่เป็นทายาทรุ่นต่อไปที่สืบทอดกิจการของครอบครัวที่ร่ำรวย จู่ๆก็กลายเป็นลูกขายของนักโทษ ความรู้สึกแบบนี้คงยากจะรับไหวแน่นอน

ภายใต้การขับเคลื่อนของความรู้สึกผิด สาริศาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาธีภพ นัดเขาออกมาพบ

“งั้นพวกเราเจอกันที่มหาวิทยาลัยแล้วกัน ผมอยากกลับไปดูกับคุณหน่อย” น้ำเสียงธีภพฟังดูไม่สดใส สาริศาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็รับปาก

ตอนที่รีบมาถึงมหาวิทยาลัย สาริศาเห็นธีภพรอตนเองอยูาที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย วินาทีนี้เธอรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปตอนมที่ตนเองอยู่มหาวิทยาลัย

ในอดีตก็เป็นแบบนี้ เวลากลับมามหาวิทยาลัยทุกครั้ง เธอมักจะเห็นธีภพรอตนเองอยู่ที่ประตูมหาวิทยาลัย หลังจากที่เขาเห็นตนเอง ธีภพก็จะวิ่งมาตรงหน้ารับกระเป๋าในมือตนเอง……

แต่วันนี้ธีภพกลับไม่ได้มองเห็นการมาถึงของเธอ แต่ก้มหน้าก้มตาไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ดูแล้วเหนื่อยล้าอ่อนเพลียมากเป็นพิเศษ ไม่ได้ชีวิตชีวาแบบในอดีตน่าจะเพราะเครียดเรื่องของบุรินทร์สินะ

น่าสงสารเล็กน้อย เดินไปข้างๆธีภพอย่างช้าๆ สาริศารู้สึกเหมือนได้เดินผ่านช่วงวัยรุ่นของตนเอง

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ รอนานหรือยัง” เธอถามเบาๆ

ได้ยินเสียงสาริศาดังขึ้นมา ธีภพจึงได้เงยหน้าขึ้นมาพบว่าเธอมาถึงแล้ว

“คุณมาแล้วเหรอ” เขายืนตัวตรง พยายามยกมุมปากเล็กน้อย ยิ้มอย่างฝืนๆ “ผมเองก็เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน”

“อืม” สาริศาพยักหน้า ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ

“เดินเล่นด้วยกันเถอะ นานแล้วที่ไม่ได้เดินเล่นกับคุณในมหาวิทยาลัย” ธีภพพูด

“อื้ม”

เดินบนถนนเส้นที่คุ้นเคย สาริศาได้แต่รู้สึกสับสนไปหมด

“ริศา เรื่องของพ่อผม ใช่คุณ……ให้ธนพัตไปแจ้งตำรวจหรือเปล่า” สุดท้ายธีภพก็เอ่ยถามเรื่องนี้ด้วยท่าทีลังเล

ธีภพพูดมาถึงตรงนี้ก็ชะงัก อย่างไรเสียเขาก็เลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ เขาจะแบกรับเรื่องพวกนั้นด้วยความรู้สึกอย่างไร

“ริศา ผมรู้ เขาต้องทำเรื่องที่เลวร้ายจนคุณไม่อาจทนรับได้แน่นอน ผมต้องขอโทษคุณแทนเขาด้วย ผมไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะให้อภัยเขา แต่คำขอโทษนี้ผมต้องพูดออกมาแทนเขาให้ได้” สายตาธีภพเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความจริงใจ

“ขอโทษนะ ริศา ขอโทษเรื่องที่เคยทำร้ายคุณเหล่านั้น ทั้งหมดผมขอโทษ”

ดวงตาสาริศาพร่ามัวเล็กน้อย เสียสะอึกสะอื้นนิดหน่อย เธอพูดว่า “ภพ ฉันไม่อยากโกหกคุณ ฉันไม่สามารถให้อภัยคุณบุรินทร์ได้ เรื่องพวกนั้นที่เขาทำ ชีวิตนี้ฉันให้อภัยเขาไม่ได้ ฉันก็ไม่อยากให้อภัยเขาด้วย ดังนั้นฉันขอโทษ ฉันไม่อาจรับคำขอโทษของคุณแทนเขาได้”

เช่นนั้นพ่อของเขาต้องทำเรื่องที่เกินกว่าเหตุไปมากแน่นอน ธีภพเสียใจ เพื่อสาริศา เพื่อผู้หญิงคนนี้ที่เขาชอบมาจากก้นบึ้งหัวใจ

เขาเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถชดเชยทุกอย่างให้เธอ ทำให้เธออยู่อย่างสบายใจ ไร้ความวิตกกังวลได้ แต่พ่อของเขา ญาติของเขาตกลงว่าทำเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้กันแน่ ถึงทำให้สาริศาโกรธแค้นได้ขนาดนี้

เขาเข้าใจเธอ เธอเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่ใจกว้างมากคนหนึ่ง เท่าที่เขาเคยเห็นมา สิ่งที่ทำให้เธอไม่อาจให้อภัยได้ตลอดชีวิต ตกลงว่าเธอต้องเจอะไรมาบ้าง

ความเจ็บปวดภายในใจ ธีภพกอดสาริศาเอาไว้ ไม่สนใจสายตาของคนโดยรอบ

“ขอโทษนะริศา ขอโทษ ไม่ใช่เพื่อเขา แต่เพื่อผม ขอโทษ ผมไม่ได้ปกป้องคุณให้ดี ผมไม่ได้ระวังพ่อผมให้ดี ผมทำให้คุณต้องเจ็บปวดสูญเสียมากขนาดนี้”

“ตาทึ่ม นี่จะไปโทษคุณได้ยังไง” เธอไม่ได้ผลักธีภพออก สาริศากอดเขาเบาๆ เธอรู้ สิ่งที่ตนเองให้ได้ในตอนนี้ ก็มีเพียงการปลอบโยนแบบนี้

กอดสาริศาเพื่อให้อารมณ์ตัวเองสงบลง ธีภพผละออกมาพูดเบาๆว่า “ริศา ที่ผมมาวันนี้ ความจริงแล้วจะมาบอกลาคุณ”