หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 390

หลังจากออกจากเรือนจำ ธนพัตก็กลับไปที่บริษัท เขาแปลกใจมากที่เห็นท่านประเสริฐกำลังรอตนเองอยู่ที่ห้องทำงาน

“คุณปู่ คุณปู่มาได้ยังไงครับ” ธนพัตรีบเข้าไปถาม

แต่ทานประเสริฐกลับไม่ได้มีสีหน้าที่ดีนักกับเขา “แกยังจะถามอีกเหรอ เรื่องของบุรินทร์ตกลงว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่  ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพี่ชายแก ทำไรถึงเปิดโปงเขา เอาเขาเข้าคุก!”

ท่านประเสริฐเพิ่งรู้เรื่องข่าวบุรินทร์ติดสินบนเจ้าพนักงานว่าธนพัตเป็นคนฟ้องร้อง แม้จะรู้ว่าทั้งสองพี่น้องไม่ลงรอยกันมาตลอดแต่เขากลับไม่คาดคิดเลยว่าจะมาถึงขั้นนี้

ครั้งนี้สถานที่ที่บุรินทร์เข้าไปไม่ใช่สถานที่อื่น แต่เป็นเรือนจำ อีกทั้งยังถูกแฉเรื่องที่ทำสินค้าปลอนขึ้นมา แม้ในอนาคตจะออกมาแล้ว เกรงว่าชีวิตในวงการธุรกิจก็พังพินาศแล้ว

ต่างก็เป็นหลานของตนเอง แม้ปกติจะรักและเอ็นดูธนพัตมากกว่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่สนใจบุรินทร์ มิเช่นนั้นคงไม่ให้เขาบริหารกีรติเมธานนท์กรุ๊ปมาหลายปีขนาดนี้

พี่ชายเหรอ ธนพัตได้ยินก็อดหัวเราะเยาะในใจไม่ได้ ถ้าในใจบุรินทร์คิดถึงตนเองที่เป็นน้องชายคนนี้เสียหน่อย พวกเขาสองคนจะทะเลาะกันจนกลายมาอยู่สภาพในตอนนี้เหรอ

“คุณปู่ จำเรื่องครั้งก่อนที่ผมบอกคุณปู่ว่าสาริศาถูกบุรินทร์ลักพาตัวไปได้ใช่มั้ยครับ” แววตาธนพัตเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เรื่องนี้เป็นรอยแผลเป็นในใจเขาตลอดไป

ที่แท้เพราะเรื่องนี้ ความโกรธของท่านประเสริฐจึงผ่อนคลายลงบ้าง พูดอย่างเข้าอกเข้าใจว่า “ปู่รู้เรื่องนี้บุรินทร์เป็นคนผิด แต่ในเมื่อผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้ว ตอนนี้ไปซักไซ้เอาเรื่องก็ ช่วยอะไรไม่ได้ หลานจะไม่……”

“คุณปู่ ริศาตอนนั้นเธอไม่ได้ถูกข่มเหง” ธนพัตขัดจังหวะท่านประเสริฐเบาๆ

ท่านประเสริฐได้ยินก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ่งไม่เข้าใจ “เด็กคนนั้นไม่ได้เจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ทำไมแกยังจะ……”

พูดพลางท่านประเสริฐก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เด็ก!

ถ้าตอนนั้นสาริศาไม่ได้ถูกข่มขืน อย่างนั้นเด็กในท้องเธอก็เป็นของธนพัต แต่ทำไมธนพัตถึงคิดว่าเธอถูกจ่มขืนอีก

ในหัวเต็มไปด้วยคำถามเหล่านี้ ท่านประเสริฐมองธนพัตอย่างดุดันถามว่า “นี่ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรกันแน่ ในเมื่อสาริศาไม่ได้ถูกคนข่มเหงรังแก ทำไมแกถึงเข้าใจผิดอีก”

ข่มความขมขื่นในใจเอาไว้ ธนพัตเล่าเรื่องที่บุรินทร์กับพชิราร่วมมือกันลักพาตัวสาริศา และวางแผนอย่างไรให้สำเร็จ ซื้อตัวหมอให้ใส่ร้ายสาริศาให้ท่านประเสริฐฟังทั้งหมด

“ยังมีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ!” ท่านประเสริฐเอาไม้เท้าที่อยู่ในมือกระแทกพื้นอย่างโมโห บุรินทร์ไอ้หลานทรพีกับพชิราร่วมมือกันทำเรื่องแบบนี้ ช่างน่าโมโหจริงๆ!

หลังจากโมโหแล้ว ท่านประเสริฐก็นึกถึงเด็ก “งั้นเด็กในท้องของริศาเป็นยังไงบ้าง คลอดออกมาแล้วเหรอ”

ท่านประเสริฐรู้แค่ว่าตอนนั้นหลังจากที่สาริศาหย่ากับธนพัตก็ไปต่างประเทศเลย เพราะตอนนั้นคิดว่าเธอตั้งท้องลูกที่ไม่ใช่ลูกของธนพัต ดังนั้นต่อมาจึงไม่ได้สนใจข่าวเรื่องเด็กคนนั้นอีก

ได้ยินคำถามของท่านประเสริฐ ธนพัตก้มหน้าอยู่นานไม่พูดอะไร ไม่สามารถปกปิดความเจ็บปวดบนใบหน้าได้

ถ้าลูกได้คลอดออกมา เขากับสาริศาอาจจะไม่ต้องมาอยู่ในสภาพอย่างตอนนี้

“คุณปู่ นี่คือเรื่องผิดกฎหมายต่างๆที่บุรินทร์ทำมาหลายปีนี้ คุณปู่ลองดูก็จะเข้าใจ ว่าผมไม่ได้ใส่ร้ายป้ายสีเขา”

รับเอกสารจากธนพัต ท่านประเสริฐอ่านดูอย่างละเอียด

หลังจากอ่านจบแล้ว ท่านประเสริฐรู้สึกเพียงว่าเขาเจ็บปวดใจ ไม่มีเรี่ยวแรงจะโกรธด้วยซ้ำ บังคับรื้อถอน ขายยาปลอมโดยใช้วัตถุเจือปนอาหารคุณภาพต่ำที่เป็นอันตรายต่อร่างกายมนุษย์เพื่อหากำไร... ที่แท้บุรินทร์ได้ทำสิ่งที่ทำร้ายผู้คนมากมายลับหลังเขามาหลายปีแล้ว

“ช่างเถอะ ผลลัพธ์ที่ต้องเป็นอยู่ในตอนนี้เขาก็สมควรจะได้รับแล้ว ก็ปล่อยให้เขาอยู่ในคุกไปสักระยะเถอะ” ท่านประเสริฐพูดอย่างเสียใจ

ตามคำกล่าวที่ว่า การเลี้ยงลูกได้ไม่ดีเป็นความผิดของพ่อแม่ พ่อแม่ของพี่น้องสองคนนี้เสียชีวิตตั้งแต่ยังเล็ก เรื่องที่บุรินทร์ทำแบบนี้ ก็เป็นเพราะเขาไม่ได้สั่งสอนให้ดี

คิดมาถึงตรงนี้ ท่านประเสริฐมองไปยังธนพัต “ปู่ผิดต่อหลาน ปู่ไม่ควรจะใส่อารมณ์กับหลานทั้งที่ยังไม่ได้ถามให้กระจ่าง เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดหลาน เป็นความผิดของปู่เอง”

“คุณปู่อย่าพูดแบบนี้เลยนะครับ” ธนพัตรีบเอ่ยขึ้น “เรื่องนี้จะไปโทษคุณปู่ได้ยังไงครับ ต้องโทษที่พวกเราสองคนไม่ดีเอง โตขนาดนี้แล้วยังทำให้คุณปู่เสียใจ”

มองไปที่ธนพัตอย่างปลอบโยน ท่านประเสริฐได้ขจัดความเศร้าในดวงตาของเขาออกไป ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร เขามีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ ยังจะมีอะไรที่ปล่อยวางไม่ได้อีก

“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้แกคิดจะทำยังไง” ท่านประเสริฐถาม “ในเมื่อรู้แล้วว่าตอนนั้นเข้าใจริศาผิด ตอนนี้ทำไมไม่ไปตามเธอกลับมา”