หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 392

เมื่อเห็นการปฏิบัติของสาริศาที่มีต่อชัชวาลแตกต่างกับตัวเอง หัวใจของธนพัตจึงถูกทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด ต่อหน้าคนอื่น ที่แท้เธอก็ยังเป็นเธอคนเดิมคนนั้น เพียงแต่พวกเขากลับไม่ใช่พวกเขาเหมือนอย่างเดิม

นึกถึงจุดประสงค์การมาของตัวเอง ธนพัตก็เก็บซ่อนความคิดน้อยใจเอาไว้ เดินมาด้านหน้าแล้วกล่าวกับสาริศา “ริศา ที่ผมมาวันนี้……ที่ผมวันนี้ผมอยากจะมาขอโทษคุณ ขอโทษ ที่ตอนนั้นเข้าใจคุณผิดไป”

ธนพัตมองสาริศาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เพราะความเข้าใจผิดของเขา เพราะความไม่เชื่อใจของเขา สาริศาในตอนนั้นต้องทนรับกับความเจ็บปวดมากมายเพียงใด

นึกถึงภาพตัวเองตอนนั้นที่เกลี้ยกล่อมให้สาริศาไปทำแท้งครั้งแล้วครั้งเล่า ธนพัตก็อยากจะต่อยตัวเองแรง ๆ ตอนที่รู้ว่าเด็กไม่อยู่แล้ว สาริศาจะต้องเสียใจมากกว่าตัวเองเป็นแน่ ดังนั้นถึงได้ส่งใบสำคัญการหย่ามาให้ตัวเอง แล้วก็ออกนอกประเทศไปโดยไม่มีแม้แต่คำร่ำลา

แต่ว่าตัวเองกลับไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้เธอต้องแบกรับกับความเจ็บปวดนั้นเพียงลำพัง เขาเป็นสามีแบบไหนกัน เป็นพ่อประสาอะไรกัน!

“คุณเข้าใจอะไรฉันผิดเหรอ” สาริศาถามเหน็บแนม ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจ 

“บุรินทร์ได้บอกกับผมหมดแล้ว ว่าตอนนั้นคุณไม่ได้ถูกล่วงเกิน ริศา ขอโทษ ล้วนเป็นความเข้าใจผิดของผม ที่ตอนนั้นไม่ยอมเชื่อคุณ คุณยกโทษให้ผมได้ไหม” ธนพัตพูดอย่างลนลาน และสีหน้าอ้อนวอน

แต่ว่าสาริศากลับนิ่งเฉย ยังคงเป็นใบหน้าที่เย็นชา “ตอนนี้คุณเชื่อแล้วเหรอว่าลูกที่ถูกทำแท้งในตอนนั้นเป็นลูกของคุณ”

เพราะรู้ธีร์นั้นคลอดออกมาแล้ว ดังนั้นตอนที่สาริศาพูดประโยคนี้จึงไม่ได้รู้สึกเสียใจมาก แต่ว่าธนพัตกลับรู้สึกเจ็บปวดมากกับประโยคนี้

“ริศา ขอโทษ ลูกของพวกเรา……ขอโทษ ล้วนเป็นความผิดของผม” ธนพัตกล่าวอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

“ขอโทษ” สองคำนี้ไม่สามารถสื่อความรู้สึกในใจของเขาได้ แต่นอกจากคำนี้แล้วเขาก็ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดไหนมาพูดได้อีก

เมื่อพูดเสร็จธนพัตอยากจะยื่นมือมาดึงสาริศา แต่ว่ากลับถูกสาริศาขยับหนีอย่างเห็นได้ชัดเจน เขาคิดว่าความเหินห่างระหว่างทั้งสองคนในช่วงห้าปีที่ผ่านมา แค่คำว่าขอโทษจะสามารถลบล้างได้เหรอ

ในใจเจ็บปวด ธนพัตกลั้นความเจ็บปวดแล้วกล่าวขึ้น “ริศา เรื่องตอนนั้นผมได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว เป็นบุรินทร์กับพชิราที่ใส่ร้ายคุณ ผมไม่ควรที่จะไม่เชื่อคุณเลย”

“มาพูดตอนนี้มีประโยชน์อะไร” สาริศาก้มหน้าไม่มองทางธนพัต ตรวจสอบชัดเจนตอนนี้แล้วยังไง ทั้งสองไม่สามารถจะกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว

ไม่มีประโยชน์แล้วเหรอ ธนพัตไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

สูดลมหายใจเข้าลึก ธนพัตมองสาริศาแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ริศา ผมได้สั่งสอนบุรินทร์แล้ว ความผิดที่เขากระทำในหลายปีนี้ ผมได้รวบรวมหลักฐานจนครบ และก็ได้ส่งมอบให้กับศาลไปแล้ว ตอนนี้เขาก็ถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำ ได้รับโทษตามความผิดที่เขาก่อ ภายในเจ็ดแปดปีนี้คิดว่าคงจะยังไม่ได้ออกมา”

ที่พูดคำเหล่านี้ไม่ได้ต้องการเอาใจสาริศา ธนพัตเพียงแต่ต้องการอยากจะบอกกับเธอว่า “ริศาคุณรู้ไหม ผมได้แก้แค้นให้กับลูกของพวกเราแล้ว”

ธนพัตเพื่อเธอแล้ว พูดได้ว่าเป็นคนส่งพี่ชายเข้าเรือนจำด้วยตัวเอง สาริศาใช่ว่าจะไม่รู้สึกซาบซึ้ง แต่เมื่อนึกถึงอีกคน ในใจของเธออดไม่ได้ที่จะเย็นวาบหนาวเหน็บ

“พชิราล่ะ บุรินทร์น่าจะบอกกับคุณแล้วมั้ง ว่าตอนนั้นเป็นพชิรากับเขาที่ลักพาตัวฉัน” สาริศากล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“คุณรู้ได้อย่างไร” ธนพัตเกิดความสงสัย เรื่องที่บุรินทร์มาหาตัวเองสาริศารู้ได้อย่างไร

แต่สาริศากลับไม่รู้ความคิดของธนพัต ฟังเขาช่วยขอร้องแทนพชิรา เปลวเพลิงแห่งความโกรธที่อธิบายไม่ได้ก็ผุดขึ้นในใจเธอ

ธนพัตยังคงไม่สามารถลงมือกับพชิรา ก็จริง เป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เด็ก เป็นรักแรก เป็นห้าปีมานี้อยู่ด้วยกันมาตลอด เป็น…..สาริศายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

ฮึ่ม ธนพัตไม่เอาผิดเธอก็เป็นเรื่องของเขา แต่เธอไม่มีทางปล่อยพชิราไปแบบนี้ เรื่องที่เธอทำกับตัวเองและลูกของตัวเองในตอนนั้น ต้องมีสักวัน เธอจะต้องคืนสองให้กับเธอทั้งหมด!

แน่นอนคำพูดเหล่านี้เธอไม่มีทางพูดต่อหน้าธนพัต พยายามข่มความโกรธไว้ สาริศารักษาสีหน้าให้สงบ “ฉันรู้แล้ว คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันยังต้องทำงาน”

ในเมื่อธนพัตยังคงรู้สึกว่าพชิราสำคัญกว่าเธอและลูก ระหว่างพวกเขาก็ไม่มีอะไรที่ต้องคุยกันอีก

แต่ธนพัตยอมจากไปแบบนี้ที่ไหนกัน ทนไม่ได้เดินเข้ามาใกล้สาริศามากขึ้น “ริศา เรื่องราวในตอนนั้นล้วนเป็นความผิดของผม คุณให้อภัยผม แล้วพวกเราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม”

ธนพัตมองสาริศาด้วยแววตาที่คาดหวัง เธอจะยกโทษให้กับเขาไหม

เริ่มต้นใหม่ด้วยกัน? สาริศายิ้มเยาะ คำพูดเพียงไม่กี่คำก็อยากจะให้เธอกลับไปเริ่มใหม่กับเขา ธนพัตเห็นเธอเป็นอะไรกันแน่ อยากจะทิ้งก็ทิ้ง อยากจะเก็บก็เก็บอย่างนั้นเหรอ

เงยหน้าขึ้นมาองธนพัต แววตาของสาริศาเป็นประกายจนน่ากลัว น้ำเสียงก็แดกดันประชดประชัน 

“คุณเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ฉันให้บุรินทร์ไปบอกความจริงกับคุณ ไม่ใช่อยากจะเริ่มต้นใหม่กับคุณ ฉันอยากให้คุณรู้ว่า คุณได้กระทำผิดอะไรไว้บ้างในตอนนั้น!”