หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 571

“ให้ไม่ได้นะ” สาริศาตะโกนบอกธนพัต

มันไม่ง่ายที่ธนพัตจะสร้างTNPขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ถ้ามาโอนให้คนอื่นในตอนนี้ หัวใจของธนพัตคงจะเจ็บปวดมาก

ธนพัตไม่ตอบคำสาริศา แต่มองคนร้ายลักพาตัวและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้”

ความแน่วแน่ในสายตาของธนพัตทำให้พวกเขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

การฆ่าผู้หญิงคนนี้ทำให้เรื่องใหญ่ขึ้นและการขอสิ่งที่พวกเขาต้องการ พวกเขาค่อนข้างชัดเจนว่าอะไรสำคัญกว่ากัน

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็5ล้าน บวกกับคุณคุกเข่าขอโทษด้วย”

คนร้ายลักพาตัวลงทุนในTNP Group แต่สุดท้ายครอบครัวตนกลับย่อยยับ ถ้าไม่จัดการแบบนี้ คนผู้นั้นก็ยากจะเข้าใจ

ได้ยินเงื่อนไขนี้ ธนพัตพลันนิ่งไป เมื่อเทียบกับหน้าตาและอำนาจ ธนพัตไม่สามารถเลือกได้

“อย่านะ ธนพัตขอร้องคุณอย่าทำแบบนี้”

ทันทีที่สาริศาได้ยินเงื่อนไขของคนร้ายลักพาตัว สาริศาพลันร้องไห้ออกมา

เมื่อใดที่ธนพัตอับอายเหมือนตอนนี้ ธนพัตมักจะหยิ่งผยอง ตอนนี้ต้องให้ธนพัตคุกเข่า ถึงแม้ว่าจะเพื่อตัวเองก็ตามที

“หนวกหู ธนพัต ถ้าคุณยังไม่รีบอีก จะไม่รับประกันชีวิตภรรยาของคุณนะ”

คนร้ายลักพาตัวมองดูคนทั้งสองแสดงละครการดิ้นรนเพื่อชีวิตและความตายแล้วรู้สึกรำคาญใจ จึงยกปืนขึ้นมาจ่อหน้าผากของสาริศา

เขาส่งสัญญาณว่าถ้าธนพัตยังไม่รีบดำเนินการ เช่นนั้นชีวิตของสาริศาจะต้องตายอยู่ในมือของพวกเขา

ธนพัตเห็นว่าคนร้ายลักพาตัวมีตัวประกัน ถ้าอีกแค่นิดเดียว เช่นนั้นสาริศาจะต้องตายแน่

ธนพัตไม่กล้าเดิมพัน เขาไม่กล้าเอาชีวิตของสาริศามาเดิมพัน

ถ้าธนพัตเดิมพันไม่สำเร็จ เขาก็จินตนาการไม่ออกว่าหากสาริศาเป็นอะไรไปชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไร

ธนพัตคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจพลันเจ็บปวด จากนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าทุกคน

ธนพัตไม่คุกเข่าให้ท้องฟ้า ไม่คุกเข่าให้แผ่นดิน แค่เคยคุกเข่าให้คุณปู่ของตัวเอง แต่ตอนนี้กลับคุกเข่าให้คนอื่น

ธนพัตรู้สึกได้ทันทีว่าความอับอายของตัวเองพุ่งขึ้นสูง แต่เมื่อเห็นคนร้ายลักพาตัวเอาปืนออกจากศีรษะของสาริศาก็พลันโล่งใจ

เกือบไปแล้วๆ

การที่ตัวเองคุกเข่าไม่มีอะไรผิดพลาด อย่างน้อยก็สามารถช่วยชีวิตสาริศาได้

แต่ตอนนี้สาริศากำลังร้องไห้หนัก เธอไม่เคยเห็นธนพัตที่ภาคภูมิใจในตนเองคุกเข่าขอร้องต่อหน้าคนอื่น

แม้ว่าจะเพื่อช่วยตัวเอง แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

เพราะสาริศารู้สึกว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอ ถ้าเธอระวังตัว คงจะไม่ถูกพวกเขาจับลักพาตัวมา

สาริศาเดินเข้าไปหาธนพัต ช่วยประคองธนพัตให้ยืนขึ้น

ธนพัตดันสาริศาไปข้างหลัง และเตะเข้าใบหน้าที่มีความสุขของคนร้ายลักพาตัว แล้วคว้าปืนของคนร้ายลักพาตัวมา

แต่สองหมัดหรือจะสู้สี่มือ ไม่ต้องพูดถึงว่าห้าในยี่สิบคนมีปืน

แต่ธนพัตรู้พวกศิลปะการต่อสู้ ขณะที่พวกเขายังไม่ทันตั้งตัว เขาก็เตะคนทั้งห้าที่มีปืนล้มลงกับพื้นไปแล้ว

แล้วพาสาริศาออกไปอย่างรวดเร็ว

พวกเขารอดแล้ว

บนรถ ธนพัตขับรถด้วยความเร็วสูง แต่ขับไปเพียง 20 นาที เมื่อคนที่ตามมาข้างหลังไม่ได้ตามมา ธนพัตจึงดึงรถไปจอดข้างทาง

ขณะที่สาริศาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับธนพัต จึงหันไปมองและได้เห็นว่าบนแขนธนพัตมีเลือดไหล

สาริศาดีใจอยู่ข้างนอก แล้วก็เห็นว่าพยาบาลเข็นธนพัตออกมา

สาริศาไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำอะไร ได้แต่เดินตามข้างรถของธนพัต เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของธนพัต สาริศารู้สึกปวดใจในทันใด

ครั้งนี้ทั้งหมดเป็นเพราะความประมาทของตนและความไม่เชื่อในตัวธนพัต เรื่องราวต่างๆ ถึงได้ดำเนินมาจนถึงจุดนี้ สาริศารู้สึกผิด แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้แล้ว

ธนพัตในตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

“รบกวนญาติคนไข้ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล แล้วตามฉันไปซื้อยานะคะ” พยาบาลเห็นสาริศาข้างๆ จึงรู้ว่าเธอเป็นญาติคนไข้ซึ่งนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

สาริศาเหลือบมองธนพัต เป็นสัญญาณบอกพยาบาลว่าถ้าตนไปแล้วธนพัตจะทำอย่างไร พยาบาลเข้าใจความหมายของสาริศาจึงพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่นี่เหลือพยาบาลดูแลเขา คุณตามฉันมาก่อนเถอะ”

เดิมทีในห้องพักผู้ป่วยมีพยาบาลสองคน ตอนนี้เหลือพยาบาลหนึ่งคนไว้ดูแลเขา และสาริศาตามพยาบาลอีกคนไป

เมื่อสาริศาจ่ายเงินเสร็จและรับยาเรียบร้อยแล้ว ก็เห็นคนรู้จักคนหนึ่ง

ชรัณ!

ตอนแรกสาริศายังแปลกใจว่าเหตุใดชรัณถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาล แต่แล้วก็คิดถึงเรื่องที่เกิดกับชรัณขึ้นมาได้ คิดได้ว่าแฟนสาวของชรัณเป็นพยาบาลของโรงพยาบาลนี้

“คุณนาย? คุณมาที่โรงพยาบาลทำไมครับ”

ตอนแรกชรัณยังไม่แน่ใจว่าคนที่เห็นคือสาริศา แต่เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าใช่

เวลานี้ในใจเกิดความคิดที่ไม่ดี แต่ไม่ได้พูดออกมา และดีกว่าถ้าจะถามจากสาริศา

“ธนพัตได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ตอนนี้กำลังรักษาตัวในโรงพยาบาล” สาริศาตอบสั้น ๆ จากนั้นมองไปยังทิศทางห้องพักผู้ป่วยของธนพัต ในใจยังคงคิดคำนึงถึงธนพัต

“คุณนาย ผมตามคุณไปเยี่ยมนะครับ”

ชรัณรู้ว่าเวลานี้สาริศากำลังกังวลใจ จึงตั้งใจตามสาริศาไปเยี่ยมธนพัต แต่สาริศากลับลังเลเล็กน้อย