หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 570

“อย่าลืมสิ คุณเป็นภรรยาของผมนะ”

ธนพัตมองสาริศาอย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม คำตอบนี้มีผลกระทบอย่างมากต่อหัวใจของสาริศา

สาริศาไม่รู้ว่าควรสนทนากับธนพัตด้วยวิธีไหนหรือด้วยทัศนคติอย่างไร

เดิมทีตอนแรกสาริศาต้องการไปจากธนพัต ทำใจเย็นชาต่อธนพัต แต่ตอนนี้ธนพัตพูดสั้นๆ เพียงไม่กี่คำ แต่หัวใจของสาริศาพลันชุ่มชื่นราวกับมีหยาดฝนหล่อเลี้ยง

สาริศาไม่สามารถฟังคำหวานของธนพัตได้มากนัก เพราะไม่รู้วิธีจัดการกับมัน

ดูเหมือนธนพัตจะรู้ว่าหัวใจของสาริศาราวกับโดนมดกัด ไม่รู้ว่าควรเลือกอย่างไร

แต่ธนพัตไม่ได้พูดอะไรมาก ธนพัตต้องการให้สาริศาตรึกตรองให้ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำตอนนี้

สุดท้ายคือเลือกจะเชื่อใจตน หรือตั้งใจจะจากไป

ถ้าจากไป ธนพัตจะไม่มีทางปล่อยแน่นอน

ดังนั้นตอนนี้สาริศาจึงมีทางเดียว นั่นคือเลือกที่จะเชื่อใจ

แต่เป็นวิธีของความเชื่อใจที่แตกต่างกัน หนึ่งคือเชื่อด้วยตัวเอง อีกหนึ่งถูกบังคับให้เชื่อ

หลังจากเวลาหยุดนิ่งประมาณสามนาที สาริศาก็พูดว่า “คุณกับจันจิรามีอะไรกันแน่”

“มีคุณ”

“อะไร!”

สาริศาตกตะลึงกับคำตอบของธนพัต เธอคิดว่าธนพัตตอบผิด แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของธนพัต สาริศาจึงรู้สึกแตกต่างออกไป

“ผมกับจันจิรามีคุณอยู่ในใจ”

ธนพัตขยายความประโยคคร่าวๆ แล้วพูดออกมา

แต่เมื่อเห็นว่าสาริศายังไม่เข้าใจ จึงอธิบายเพิ่ม

“ใจจันจิราเกลียดคุณ ใจผมรักคุณ”

……

สาริศากำลังเดินอยู่บนเส้นทางด้านนอก เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาได้อย่างไร

แค่รู้ว่าหลังจากธนพัตพูดประโยคนั้นจบ ร่างกายของเธอก็เบาโหวง หลังจากบอกลาธนพัตก็ออกมาเลย

ธนพัตอธิบายกับเธอว่าไม่มีการนอกใจ เช่นนั้นสาริศาจึงเชื่อธนพัตอีกครั้ง

แต่เดี๋ยวก่อน

สาริศาเห็นธนพัตพัวพันกับจันจิรา

สาริศานวดตาอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อครู่ยังพูดคำหวานกับตน ตอนนี้มาปฏิบัติต่อตนแบบนี้งั้นเหรอ

สาริศาต้องการขึ้นไปถามธนพัตให้แน่ชัด แต่ปากของตัวเองถูกปิด ไม่สามารถหายใจได้

เมื่อสาริศาตื่นขึ้น ดวงตาก็ถูกแสงจ้าส่องเข้ามา

นี่คือที่ไหนกัน

สาริศาก็ไม่แน่ใจ

สาริศามองสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยโดยรอบ ต้องการเอามือสัมผัสศีรษะที่ปวด แต่พบว่ามือของตัวเองถูกมัดไว้

สาริศาถึงได้รู้ว่าตัวเองถูกลักพาตัว

แต่ในใจของเธอไม่มีความกลัวของการถูกลักพาตัวอยู่เลย แค่ค่อนข้างรู้สึกแย่กับพฤติกรรมของธนพัตเมื่อครู่

ทำไมธนพัตต้องหลอกตนแบบนี้ หรือว่าตัวเธอเหลือทนจริงๆ ทำให้ธนพัตอยากอยู่กับจันจิรา

สาริศาอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ในช่วงหลายวันที่ผ่านมา สาริศาร้องไห้หลายครั้งเพราะเรื่องธนพัต

ตอนนี้ร้องไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว

สาริศาขยับมือ ขณะที่กำลังพยายามดิ้นรนหลบหนี ก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่ง

ทางฝั่งธนพัตเดิมทีกำลังแสดงละครอยู่กับจันจิรา เมื่อได้รู้เรื่องนี้จึงทิ้งจันจิรา แล้วเดินทางตรงไปยังที่อยู่ที่คนร้ายลักพาตัวส่งมาให้เขา

ระหว่างนั้นสาริศาหวังว่าธนพัตจะรีบมาเร็วๆ และก็ไม่หวังให้เขามา

หัวใจเต็มไปด้วยความสับสน กลัวว่าถ้าธนพัตมาจะถูกพวกเขากดขี่

สาริศานับจำนวนคนร้ายลักพาตัวที่อยู่ที่นี่ มีอย่างน้อยยี่สิบคน ถ้าธนพัตมา จะไม่ติดกับดักของพวกเขาเหรอ

แต่สิ่งที่สาริศาหวังไว้ไม่เป็นจริง ในที่สุดธนพัตก็มา

คำนวณแล้วใช้เวลาเพียงสิบห้าหน้าที

ดูเหมือนว่า อัตราความเร็วที่ธนพัตขับบนถนนนั้นเร็วมาก

“ปล่อยภรรยาของผม พวกคุณต้องการอะไร ผมจะทำตามที่คุณต้องการ”

ทันทีที่ธนพัตมา เห็นสาริศาถูกมัดไว้ ใจเขากระตุกทันที กลัวว่าพวกเขาจะไม่ทำเรื่องอะไรไม่ดีกับสาริศา

ที่พวกเขาต้องการคือตัวเอง ดังนั้นถ้าปล่อยสาริศา เขาก็จะทำตามที่พวกเขาต้องการ

แต่ดูเหมือนว่าคนร้ายลักพาตัวยังคงต้องมีตัวประกัน พวกเขาไม่ยินยอมที่จะมอบสาริศาให้

ธนพัตรู้อยู่ตลอดว่ามีคนกำลังเฝ้าดูตัวเองอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร

ส่งคนไปมากมายก็สืบไม่ได้ผลลัพธ์ คิดไม่ถึงว่าพวกเขากลับเลือกดำเนินการในเวลานี้

“หืม? ตอนนี้อยู่ในสถานะเป็นรองแล้วยังจะหยิ่งผยองอยู่อีกเหรอ” คนร้ายลักพาตัวเห็นท่าทีของธนพัตในตอนนี้แล้วรู้สึกอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก

“พวกคุณต้องการอะไร!” ธนพัตตรงเข้าประเด็น

พวกเขาทำแบบนี้ แน่นอนว่ามีสิ่งที่ต้องการ ไม่อย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องระดมคนมามากมาย

“ที่พวกเราต้องการคือTNP”

ชายคนนั้นอ้าปากกว้าง ต้องการพรากสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในหน้าที่การงานของธนพัต และตอนนี้ยังคงไม่คลายมือที่มัดไว้ของสาริศา

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หวานเย็น กรุ่นใจ