หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 569

“เด็กดี ยังมีธีร์ที่รักหม่าม๊า”

สาริศายิ้ม ดูเหมือนว่าตอนนี้มีเพียงธีร์เท่านั้นที่รักตนมากที่สุด

แน่นอนว่ามีพี่ชายตนด้วย

สาริศาคิดว่าข้างตนไม่ใช่ว่าไม่มีใคร ยังมีคนที่ห่วงใยตนอยู่

เมื่อคิดถึงแบบนี้ และแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

เมื่อก่อนใจตนคิดถึงแต่ธนพัต แต่ตอนนี้ธนพัตไม่ใช่คนที่ตนต้องการ เช่นนั้นก็ละทิ้งไปเสียเลยดีกว่า

แม้สาริศาจะปล่อยวางไม่ได้ในเวลาอันใกล้ แต่เวลาจะช่วยเธอได้เสมอ

สาริศารออยู่ที่บ้านทั้งวัน เมื่อถึงตอนกลางคืน ธนพัตก็กลับมา

ธีร์บังเอิญอยู่ใกล้ๆ สาริศาไม่อยากให้ธีร์รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสอง ดังนั้นจึงต้องแสร้งทำเป็นมีความสุขมาก

สาริศาไม่อยากให้วัยเด็กของธีร์มีปมด้อย จึงได้แต่แสดงออกอย่างสิ้นหวังเท่านั้น

“ที่รัก ทานข้าวแล้วหรือยัง”

ธนพัตยังคงถามสาริศาว่าเขาทานข้าวหรือยังเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สาริศาได้ยินธนพัตเรียกที่รักในตอนนี้แล้วรู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง

ตอนนี้อยู่บ้านเรียกตนว่าที่รัก แล้วตอนอยู่ข้างนอกล่ะ

ปากนี้ที่เรียกตนว่าที่รัก เคยเรียกที่รักมากี่คนแล้ว

สาริศายิ้มขมขื่น ก่อนจะมองธนพัตแล้วส่ายหน้า

ครอบครัวนั่งลงที่โต๊ะอาหารและเริ่มทานอาหาร ธีร์คีบอาหารที่สาริศาชอบใส่ชามให้สาริศา

สาริศาชะงักไป คิดไม่ถึงว่าแม้แต่ธีร์ก็รู้ว่าเธอชอบทานอะไรงั้นเหรอ

สาริศาตกใจนิดหน่อย แต่หัวใจยังรู้สึกอบอุ่น

ธนพัตที่นั่งทานอยู่ข้างๆ หันไปเห็นคื่นฉ่ายในชามของสาริศา จึงคีบมาทานโดยจิตใต้สำนึก

ธีร์มองธนพัตแย่งอาหารที่เขาคีบให้หม่าม๊าด้วยใจที่โกรธเคือง

“หม่าม๊าของธีร์เธอไม่ชอบทานคื่นฉ่าย”

ธนพัตอธิบายสาเหตุว่าทำไมตนถึงเอาคื่นฉ่ายในชามของสาริศาไป ธีร์จึงมองไปยังสาริศา

สาริศาพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่ชอบคื่นฉ่ายจริงๆ

แต่ก่อนที่บ้านไม่ทำคื่นฉ่ายเลย ธีร์ไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ

ธนพัตมองสาริศาพลางยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น แม้สาริศาจะรำคาญธนพัต แต่ก็ยังคิดว่าเขาหล่อ

สาริศาหงุดหงิดใจ ทำไมตนถึงต้องชอบเขามากขนาดนี้

สาริศาลบธนพัตออกจากจิตใจ แล้วก้มหน้าทานข้าวต่อ

ธนพัตสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของสาริศาเมื่อครู่ ในใจรู้สึกเหมือนอยากยิ้ม แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยดี

เขาจึงก้มหน้าทานอาหารไป

สาริศาถูกขังอยู่แบบนี้ไปสามวันติดต่อกัน จนถึงวันที่สี่ สาริศาถึงหลบหนีไปได้

สาริศาอยากดูว่าตอนนี้ธนพัตกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ และอยากดูว่าธนพัตอยู่กับจันจิราหรือไม่

ถ้าไม่อยู่ เช่นนั้นเธอก็จะสังเกตอย่างละเอียดสักสองสามวัน จนกว่าเธอจะเห็นธนพัตเข้าโรงแรมไปพร้อมกับจันจิรา เธอจะจากไปแน่นอน

อันที่จริงสองสามวันมานี้ ใจสาริศารู้สึกผ่อนคลายลงไปบ้างแล้ว แต่เธอยังตัดสินใจจะไปดู ต้องเห็นด้วยตาถึงจะเชื่อ

แม้ว่าจะมีการรายงานข่าวในหนังสือพิมพ์แล้ว แต่สาริศาก็ยังไม่เชื่อนัก เพราะตัวเธอเองก็ทำงานให้กับสำนักพิมพ์

เพื่อดึงดูดความสนใจบรรณาธิการบางคนทำรายงานข่าวปลอมเป็นพิเศษหรือเติมเชื้อไฟให้กับเรื่องราว

สาริศาตัดสินใจที่จะมาเห็นด้วยตัวเอง

สาริศาแอบเข้าไปในบริษัท แล้วเดินไปหน้าประตูห้องทำงานของธนพัต และเงี่ยหูฟังเสียงข้างใน

มันไม่มีเสียงอะไร สาริศาคิดว่าตัวเองฟังผิด จึงยิ่งแนบเข้าไปอีก

แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะประตูปิดไม่สนิทหรือเพราะสาริศาออกแรงมากเกินไป สาริศาจึงล้มเข้าไปในห้องทำงานของธนพัต

ธนพัตทำให้จิตใจของสาริศาสับสนขึ้นมาทันใด

เดิมทีสาริศาอยากมาดูว่าธนพัตอยู่กับจันจิรา เช่นนั้นตนก็จะได้จากไป

แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน สาริศาควรตัดสินใจอย่างไร

จะไปหรืออยู่ ธนพัตมีความสัมพันธ์กับจันจิราหรือไม่กันแน่

สาริศามีคำถามมากมายในใจ แต่ก็ไม่มีใครตอบได้ เธอก็ไม่อยากถามธนพัต เธอกลัวว่าจะถูกหลอก

“คุณควรเปลี่ยนประตูห้องทำงาน”

สาริศารู้สึกว่าบาดแผลบนใบหน้าปวดแสบปวดร้อน และรู้สึกเสียใจทันทีที่เมื่อครู่แอบฟังเสียงในห้องทำงานของธนพัต

“เปลี่ยนพนักงานในบริษัทของคุณด้วย”

คิดถึงเมื่อครู่ตอนที่ตนขึ้นมา ไม่มีสักคนขวางไว้เลย และที่เธอกำลังฟังอยู่ที่มุมห้องทำงานประธาน ไม่มีใครสังเกตเลยเหรอ

สาริศาอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะพนักงานของบริษัทธนพัตว่าไม่ได้เรื่อง แต่ยังไม่ทันพูดออกมา ธนพัตก็พูดขัดจังหวะเสียก่อน

แทนที่จะเป็นการขัด ต้องบอกว่าเป็นความอบอุ่นเสียมากกว่า

“ถ้าไม่มีผม คุณจะสามารถขึ้นมาได้ง่ายๆ เหรอ” และตอนแอบอยู่ตรงมุม ถ้าเป็นคนอื่นในสถานการณ์ปกติคงทำไม่ได้

“คุณ...หมายความว่ายังไง”

หรือว่าทั้งหมดนี้ธนพัตเป็นคนจัดการ ที่ตนสามารถออกมาได้ก็เป็นธนพัตที่จัดการงั้นเหรอ

ธนพัตรู้ทุกอย่างที่สาริศาคิดจากการแสดงออกของเธอ จึงไม่พูดอะไร เพียงพยักหน้า

เป็นสัญญาณว่าสาริศาเดาไม่ผิด

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าหลังจากฉันออกมาจะมาที่นี่แน่นอน”

สาริศายังมีคำถามที่ไม่เข้าใจ

ธนพัตไม่กลัวเหรอว่าหลังจากที่ตนออกมาได้จะไปที่อื่นทันที แล้วธนพัตมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะมาที่นี่...แล้วแอบฟังตรงมุมอย่างแน่นอน