หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 568

ธนพัตเหลือบมองท้องฟ้าข้างนอก รู้สึกว่าตอนนี้ท้องฟ้ามืดมากแล้ว จึงตั้งใจขับรถกลับบ้านพร้อมกับสาริศา

แต่ใครจะรู้ว่าสาริศากลับเปิดประตูรถลงไป ไม่อยากพูดอะไรกับธนพัตอีก และจากไปเลย

ธนพัตมองดูสาริศาจากไป หลังจากโทรศัพท์แล้วจึงขับรถไปที่โรงแรม

สาริศาคิดเกี่ยวกับการสนทนาในรถเมื่อครู่ เจ็บปวดเกินกว่าจะเป็นตัวของตัวเอง

เมื่อวานธนพัตยังอธิบายกับตัวเอง เป็นเพราะในสมองเขารู้ว่าต้องพูดอย่างไรกับตัวเองใช่ไหม

ตอนนี้หนังสือพิมพ์รายงานว่าธนพัตและจันจิราเข้าโรงแรมไปในเวลาเดียวกัน นี่ทำให้เขาไม่สามารถอธิบายได้

สาริศาปาดน้ำตาบนใบหน้าแล้วหัวเราะเยาะตัวเอง

ในเมื่อธนพัตยอมรับแล้วว่าเขานอกใจ เช่นนั้นสาริศาอยู่ที่นี่ยังจะมีความหมายอะไร

คิดถึงตรงนี้ สาริศาวางแผนว่าจะพาธีร์ไปด้วยกัน

ปัจจุบันเธอไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับธนพัต ไม่ได้มีการแต่งงาน การไปตอนนี้ก็ไม่มีอะไรผิด

หลังจากนี้ เธอกับธนพัตต่างคนต่างเดินคนละเส้นทาง

แต่สาริศาไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ และต้องการไปนอนโรงแรมหนึ่งคืน

แต่เมื่อสาริศากำลังเดินอยู่บนถนน รู้สึกว่ามีคนกำลังตามตัวเองอยู่ข้างหลัง สาริศาจึงเร่งฝีเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า

สาริศาเห็นข้างหน้ามีโรงแรมแห่งหนึ่ง จึงเดินเข้าไป โรงแรมนี้อยู่ภายใต้ชื่อของธนพัต

แต่สาริศาไม่ต้องการใช้สถานะของคุณนายกีรติเมธานนท์เข้าเช็คอิน จึงทำเพียงเปิดห้องStandardแล้วเข้าอยู่

ที่จริงภายใต้ชื่อTNP Groupนั้นมีคุณภาพ แม้ว่าราคาจะแพงไปหน่อย แต่ห้องStandardของที่นี่เทียบได้กับห้องPresidential Suiteของที่อื่น

สาริศาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แล้วคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

ตั้งแต่ธนพัตกลับมา ก็รู้สึกว่ามีแต่สิ่งผิดปกติ

ธนพัตไม่จดทะเบียนสมรสกับเธอ ให้เหตุผลว่ายังไม่พร้อม แต่มีเพียงเวลาอยู่บ้านเท่านั้นธนพัตถึงจะปฏิบัติต่อตนดีมาก

ถ้าเวลาอยู่ข้างนอกจะเย็นชาต่อเธอ

หรือว่าธนพัตกลัวเมียน้อยของเขาโกรธ

คิดถึงตรงนี้ สาริศาก็หัวเราะเยาะ แล้วนอนคิดฟุ้งซ่านบนเตียงไปเรื่อย

เธออยู่กับธนพัตมานานกว่าแปดปี เธอรู้จักธนพัตเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้ธนพัตเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง กลายเป็นคนที่ตนไม่รู้จัก

ธนพัตที่ไม่เคยเข้าใกล้ผู้หญิงตอนนี้กลับเข้าโรงแรมกับคนดัง ถึงขั้นเพิกเฉยแม้แต่สาริศา

ตอนนี้ตนต้องมาที่โรงแรมล้วนเกิดจากการกระทำของธนพัต

สาริศารู้ว่าเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ธนพัตจะรู้สึกเบื่อหน่าย

ตัวเองแก่แล้ว ธนพัตต้องรู้สึกว่าชีวิตนี้มีเธอเป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียวชีวิตมันไม่น่าพอใจ

ดังนั้นเขาจึงทำแบบนี้ ไม่มีเรื่องอะไรสามารถทำลายความสัมพันธ์ของคู่รักได้มากไปกว่าการนอกใจ

ไม่ว่าจะเป็นการนอกใจหรือนอกกาย สาริศาก็ไม่อนุญาตให้ธนพัตทำทั้งนั้น

แต่ในเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ดังนั้นเธอจะพาธีร์ไป

สาริศาคิดไปเรื่อยๆ นอนที่โรงแรมทั้งคืน

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เมื่อสาริศาลงไปข้างล่าง ก็เห็นคนที่ตัวเองคุ้นเคย

นั่นคือผู้ช่วยของธนพัต

“สวัสดีค่ะคุณนาย คุณธนพัตให้ฉันมารับคุณไปส่งบ้านค่ะ”

สาริศาพยักหน้าแล้วขึ้นรถ

เดิมทีสาริศาต้องการกลับบ้านและออกไปกับธีร์ ตอนนี้ในเมื่อธนพัตส่งคนมารับตัวเอง หรือว่ายังมีอะไรผิดปกติ

อยู่บนรถ ผู้ช่วยมีไหวพริบมากไม่ได้พูดอะไรเลย สาริศาก็ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไร

ตอนนี้รถเงียบมาก ได้ยินแต่เสียงคนขับหมุนพวงมาลัยเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะขังคุณ” ธนพัตหยุดนิ่ง ก่อนจะให้คำตอบที่สาริศาไม่คาดคิด

ขังตนงั้นเหรอ

นี่เป็นคำพูดที่ออกจากปากธนพัตงั้นเหรอ ทำไมตั้งแต่กลับมาธนพัตถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

แต่ก่อนธนพัตเคยพูดแบบนี้เมื่อไรกัน ขังตนงั้นเหรอ ธนพัตพูดออกมาได้จริงๆ

แต่ในเมื่อธนพัตพูดออกมาแล้ว จึงพิสูจน์ว่าสามารถทำได้จริง สาริศาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหลังกลับเดินไปที่ห้อง

แทนที่ตนจะไปอย่างเปิดเผย หาโอกาสจากไปเงียบๆ จะดีกว่า อย่างไรสาริศาก็ต้องไปอย่างแน่นอน

แต่ที่ทำให้สาริศาคิดไม่ถึงก็คือ วันรุ่งขึ้นธนพัตไม่ให้สาริศาออกไปไหน ถึงขั้นที่ว่าแม้แต่ข่าวสารภายนอก สาริศายังถูกปิดกั้นทั้งหมด

สาริศารู้สึกอึดอัดมาก เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับธนพัต

เหตุใดปัจจุบันธนพัตต้องทำกับตนแบบนี้

ใครก็รู้ว่าการคุมขังเป็นสิ่งที่ทำกับผู้ต้องขัง ธนพัตมาใช้มันกับตัวเองได้อย่างไร

สาริศาประหลาดใจมาก ได้แต่นั่งดูทีวีบนโซฟา

ธีร์เดินเข้ามา เห็นสาริศาไม่ได้ไปทำงานจึงเอ่ยถาม “วันนี้หม่าม๊าไม่ต้องไปทำงานเหรอครับ”

ต้องสิ จะไม่ไปทำงานได้ยังไง แต่ปะป๊าของหนูนั่นแหละขังหม่าม๊าไว้

สาริศาคิดอย่างนั้นในใจ แต่ภายนอกนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดกับธีร์ด้วยถ้อยคำแบบนี้ จึงแค่ยิ้มกลบเกลื่อนให้ธีร์

“ไม่ต้องจ้ะ บริษัทให้วันหยุดกับหม่าม๊าน่ะ”

สาริศาเริ่มพูดเรื่อยเปื่อยกับธีร์อย่างจริงจัง แต่ธีร์เชื่อโดยไม่สงสัยและยิ้มตอบ

“งั้นหม่าม๊าต้องทำงานหนักมาก ไม่อย่างนั้นบริษัทคงไม่ให้วันหยุดกับหม่าม๊า”

ธีร์พูดอย่างนั้นแล้วจูบหน้าผากของสาริศา จากนั้นก็มองบนใบหน้าสาริศาด้วยความพึงพอใจที่ตัวเองทิ้งน้ำลายเอาไว้