หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 599

 “คุณหมายความว่าเพชรถูกสาริศาฆ่าตายอย่างนั้นเหรอ?” กันยาที่เพิ่งเข้าใจความหมายในคำพูดของฌอนจึงเอ่ยถาม ทำไมถึงบอกว่าพชิราถูกสาริศาฆ่าตาย ระหว่างพวกเขามีอะไรเกิดขึ้นกันแน่?

หลังจากได้ยินคำถามของกันยา ฌอนจึงพยายามวิเคราะห์เหตุการณ์ทั้งหมดให้กันยาฟัง รวมถึงสิ่งที่สาริศาเคยทำกับพชิราทั้งหมด พอเอาทั้งหมดมารวมกัน สาริศาเป็นคนที่มีแนวโน้มว่าจะฆ่าพชิรามากที่สุด

หลังจากที่กันยาได้ยินแบบนี้ เธอก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลมาก และความเคียดแค้นก็ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเธออย่างเห็นได้ชัด เธอจะแก้แค้นให้ลูกสาวของเธอ เธอจะไม่ถูกความหน้าซื่อใจคดของสาริศาหลอกได้อีกต่อไปแล้ว

พอคิดได้แบบนี้ ความโกรธของคนสองคนก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น ทั้งคู่ต่างก็ให้กำลังใจตัวเองอยู่ในใจ และบอกตัวเองว่าจะต้องแก้แค้น! ตอนนี้ทั้งสองได้กลายเป็นผู้สืบทอดของพชิรา ที่มีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นเท่านั้น

ธนพัตคอยเฝ้าสาริศาทั้งวันทั้งคืน ครั้งนี้สาริศาไม่มีอาการร้ายแรงอะไร นอนแค่วันเดียวก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า ถึงได้รู้ว่าเธอยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ก่อนจะเริ่มหวั่นวิตกขึ้นมา

พอเห็นธนพัตที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอก็ไม่รอให้ธนพัตเอ่ยพูด เธอรีบคว้าแขนของธนพัตไว้ และถามด้วยความรีบร้อน “น้องธีร์อยู่ที่ไหนคะ น้องธีร์ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม”

 ทันทีที่คำถามนี้ออกมา สีหน้าของธนพัตก็ดูเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

 ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ธนพัตพยายามตามหาธีร์มาตลอด แต่ยังไม่เบาะแสของลูกเลย ตอนนี้สาริศามาถามแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี ถ้าคำตอบไม่เหมาะสมแล้วสาริศาเป็นลมไปอีกครั้งล่ะ

พอเห็นว่าธนพัตนิ่งเงียบเป็นเวลานาน สาริศาก็รีบเขย่าแขนของธนพัต และบอกให้ธนพัตรีบตอบตนเอง

 “น้องธีร์ ผมยังหาไม่เจอ” ธนพัตก้มหน้าลงแล้วตอบคำถามของสาริศา เหมือนเด็กที่ทำความผิดติดตัว แต่พอสาริศาได้ยินคำตอบนี้ สมองที่ยังสะลึมสะลือในตอนแรกก็มีสติชัดเจนขึ้นมาทันที

 “ธนพัต คุณโกหกฉัน คุณบอกว่าจะหาลูกให้เจอภายในสามวัน แต่ตอนนี้คุณกลับหาไม่เจอ แล้วตอนนั้นทำไมคุณถึงไม่ตามน้องธีร์ไป? หรือว่าคุณไม่รู้ว่าน้องธีร์สำคัญกับชีวิตของฉันมากแค่ไหน?”

สาริศาที่อาการดีขึ้นแล้วล้มตัวลงบนเตียงอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าเธอต้องทำยังไงต่อไปดี สาริศารู้สึกเหมือนชีวิตของเธอจบลงแล้ว เธอสูญเสียบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตไปแล้ว

ตอนนี้เธอทำได้เพียงต่อว่าธนพัต เพื่อทำให้ตัวเองสบายใจขึ้น แต่สาริศารู้ว่าถึงจะทำแบบนี้ ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ธีร์กลับมาได้อีกแล้ว สาริศารู้สึกว่าถ้าธีร์เสียชีวิตไปแล้ว เธอมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไร

 “ริศา ตอนนั้นข้อมือของคุณมีเลือดออกเยอะมาก เพื่อช่วยคุณ ฉันไม่สามารถวิ่งตามไปได้ มันเป็นความผิดของผมเอง แต่ผมก็เป็นห่วงคุณมาก”

ธนพัตพูดเสียงเบา พอเห็นสาริศาอยู่ในสภาพนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร

“แต่คุณไม่รู้หรือไงว่าสำหรับฉันแล้วน้องธีร์คือชีวิตของฉัน? ฉันจะอยู่ต่อไปโดยไม่มีน้องธีร์ได้ยังไง? คุณช่วยชีวิตฉันไว้ได้ แต่จิตวิญญาณของฉันตายไปแล้ว”

 สาริศาหยุดร้องไห้ และมองไปที่ธนพัตด้วยสายตาเย็นชา

ธนพัตได้ยินคำพูดของสาริศา แล้วมองไปที่ดวงตาของสาริศา ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไม่รู้จักสาริศาไปสักพัก ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้? ธนพัตพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะต้องพูดอะไร

ในขณะที่ธนพัตกำลังคิดว่าจะตอบยังไง สาริศาก็พูดขึ้นมา “จากนี้ไปคุณไปตามทางของคุณ ส่วนฉันก็จะตามหาลูกชายของฉันต่อ เราแยกทางกัน”

เธอเดินไปตามทางที่เคยเดินกับธีร์ ทำให้สาริศารู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แล้วปลอบใจตัวเองในใจ ว่าที่จริงแล้วธีร์ยังไม่ตาย แต่ถูกเอาไปซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่งที่เธอหาไม่เจอ

ในขณะที่สาริศากำลังเดินอยู่ เธอก็เห็นหลังของเด็กชายคนหนึ่งที่เหมือนธีร์มาก เธอรีบวิ่งไปหมุนตัวเด็กมาดู “น้องธีร์”

 หลังจากเรียกชื่อ สาริศาก็ต้องผิดหวัง

เพราะเด็กคนนั้นไม่ใช่ธีร์ ทั้งสองแค่รูปร่างเหมือนกันเท่านั้นเอง

 “คนบ้าหรือเปล่าเนี่ย” แม่ของเด็กคนนั้นมองหน้าสาริศา แล้วพูดคำนี้ด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม สาริศายกยิ้มเยาะทันทีที่ได้ยินสองคำนี้

 “บ้าอย่างนั้นเหรอ หึ” สาริศาหัวเราะ ก่อนจะร้องไห้ออกมา และตะโกนใส่เสียงดังบนถนน “คุณไม่เคยเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกชายมาก่อน คุณจะเข้าใจได้ยังไงว่าตอนนี้ฉันเจ็บปวดจนใจจะขาดมากแค่ไหน คนที่ด่าว่าฉันบ้า พวกคุณถามใจตัวเองดูว่า ถ้าลูกของคุณถูกจับตัวไป เขาจะยังมาเดินซือของอย่างมีความสุขแบบนี้ได้ไหม?”

พอต้องมาเผชิญกับคำถามของสาริศา พวกเขาก็นิ่งเงียบไป สิ่งที่สาริศาพูดนั้นถูกต้อง ไม่มีใครอยากจะบ้า แต่ทุกคนมีประสบการณ์ที่แตกต่างกัน ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นก็แค่นั้นเอง

ทุกคนมายืนรวมกัน และกำลังมองสาริศาอยู่ ตอนที่ธนพัตกำลังขับรถผ่าน เขาเห็นคนที่ดูเหมือนสาริศา จึงรีบลงจากรถมาดู

 เขาเดินผ่านฝูงชน จนในที่สุดก็เห็นสาริศา เมื่อตะกี้ธนพัตไม่ได้ตาฝาดไปเอง