หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 600

ธนพัตเดินมาหยุดยืนตรงหน้าสาริศา และบอกให้คนรอบข้างพากันแยกย้ายไปได้แล้ว จากนั้นก็ดึงสาริศาเข้ากอดไว้ ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม “ริศา กลับบ้านกับผมนะครับ กลับบ้านเรากัน”

พอเห็นท่าทางที่สิ้นหวังของสาริศา หัวใจของธนพัตก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป พวกเขาทั้งสองเพิ่งสูญเสียลูกชายของพวกเขาไป ดังนั้นจึงไม่มีใครที่รู้สึกดี ตอนนี้ธนพัตแค่อยากให้สาริศายอมกลับบ้านไปกับเขา

 มันไม่ปลอดภัยสำหรับสาริศาที่จะออกไปข้างนอกคนเดียวในตอนกลางคืนแบบนี้ และเขาเพิ่งฆ่าพชิราไป ดังนั้นจึงมีโอกาสที่กันยาหรือฌอนจะมาแก้แค้น ดังนั้นตอนนี้เพื่อความปลอดภัย สาริศาอยู่ที่บ้านจะดีที่สุด

 “อย่าแตะต้องฉัน เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะคุณคนเดียว คุณเป็นคนทำน้องธีร์หาย” สาริศาผลักธนพัตออกไป แต่เพราะเรี่ยวแรงของสาริศาน้อยกว่า ทำให้เธอเซถอยหลังไปสองสามก้าว ธนพัตรีบคว้าเธอไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นแผ่นหลังของเธอคงจะชนต้นไม้ที่อยู่ด้านหลัง

 “ที่รัก กลับบ้านกับผมนะครับ หลังจากที่เรากลับถึงบ้าน ค่อยมาคุยเรื่องนี้กัน” ธนพัตทำได้เพียงพูดปลอบและเกลี้ยกล่อมสาริศาให้กลับบ้านกันก่อน ตรงนี้มีคนมากเกินไป จะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นได้

 สาริศาเองก็เหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน เธอมองหน้าของธนพัต แล้วนึกถึงธีร์ขึ้นมา เธอรีบยกแขนออกไปกอดธนพัตไว้แน่น และเรียกชื่อธีร์ออกมา

 “น้องธีร์ ลูกแม่ ในที่สุดลูกก็กลับมา แม่คิดถึงลูกตายอยู่แล้ว”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ ธนพัตก็รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณไหล่ของเขา ไม่ต้องเดาก็รู้ ว่าเป็นน้ำตาของสาริศา นั่นคือภาพที่แท้จริงของแม่คนหนึ่งหลังจากที่สูญเสียลูกชายไป

พอเห็นใครที่ดูเหมือนลูก เธอก็จะนึกว่าเป็นลูกของเธอ เพื่อชดเชยข้อบกพร่องในหัวใจของเธอ นี่คือระบบอัตโนมัติที่เกิดขึ้นในจิตใจของมนุษย์ จนสุดท้าย คนคนนั้นก็จะมีอาการป่วยทางจิต

ธนพัตไม่มีทางเลือกอื่น จึงแกล้งทำเป็นธีร์ แล้วพูดกับสาริศาว่า “เรากลับบ้านกันนะครับ”

 หลังจากพูดแบบนี้ สาริศาก็พยักหน้าและตามธนพัตกลับบ้านไป

 พอกลับถึงบ้าน สาริศาก็นอนหลับไปแล้ว วันนี้เธอจะเหนื่อยมากจริงๆ หลังจากเดินบนถนนมาทั้งวัน ส่วนธนพัตก็ตามหาเธอทั้งวันเช่นกัน ทั้งคู่ต่างก็เหนื่อยมาก หวังว่าคืนนี้จะได้นอนหลับอย่างสงบ

 “กรี๊ด น้องธีร์ลูกแม่” เช้าวันถัดมา ในยามเช้าอันเงียบสงบก็ถูกทำลายด้วยเสียงกรีดร้องของสาริศา ธนพัตสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะมองไปทางสาริศาที่อยู่บนเตียงด้วยใบหน้าสะลึมสะลือ

 “เป็นอะไรไปครับ ริศา?” ธนพัตคิดว่า เช้านี้สาริศาคงจะโมโหและเศร้าอยู่พักหนึ่ง แต่พอเห็นสถานการณ์ปัจจุบัน ธนพัตก็รู้สึกหนักใจเล็กน้อย

 “ธนพัตคะ ลูกของฉัน ลูกชายฉันตายแล้ว” สาริศาพูดกับธนพัตด้วยดวงตาเบิกกว้าง จากนั้นลุกขึ้นยืนบนเตียง และเริ่มกระโดดขึ้นลง

พอเห็นอาการของสาริศา ธนพัตรู้สึกจนใจ และตั้งใจจะพาสาริศาไปหาคุณหมอ

อาการของสาริศาในตอนนี้เหมือนสภาพจิตใจถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง จนเธอรับสภาพไม่ได้ถึงได้เป็นแบบนี้ ไม่ต้องไปหาหมอธนพัตก็รู้ แต่วิธีการรักษานั้นธนพัตไม่รู้

ตลอดหลายวันมานี้เกิดเรื่องเยอะมาก อุตส่าห์ได้ออกไปเที่ยว กันยาก็ป่วยขึ้นมากะทันหัน หลังจากกันยาหายดี ธีร์ก็ถูกจับตัวไป เดิมทีควรจะช่วยกลับมาได้ แต่กลับผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก

ไม่ว่าหัวใจจะเข้มแข็งสักแค่ไหน ก็คงจะถูกจู่โจมทีละนิด อีกทั้งก่อนหน้านี้สาริศาก็มักจะแบกทุกอย่างไว้เอง และไม่เคยคิดจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น หัวใจของเธอเป็นแผลจนเต็มไปหมดแล้ว

 “น้องธีร์” ธนพัตไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ดังนั้นเขาจึงทำได้แต่มองไปทางสาริศาแล้วพูดว่า “น้องไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่ถ้าริศาเป็นเด็กดี น้องธีร์ก็จะกลับมาครับ”

คุณหมอบอกว่าธนพัตจะต้องทำเหมือนสาริศาเป็นเด็ก ถึงแม้สาริศาจะขออะไรที่ยากจะทำได้ เขาก็ต้องยอมรับปาก มีแค่แบบนี้ สาริศาถึงจะอารมณ์ดีขึ้น และอาการป่วยของเธอก็จะค่อยๆ ดีขึ้น

ตอนนี้ธนพัตไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องทำตามคำแนะนำของคุณหมอ ได้แต่หวังว่าสาริศาจะหายดีให้เร็วที่สุด ด้านหนึ่งธนพัตต้องคอยดูแลสาริศาอยู่ที่บ้าน และในอีกด้านหนึ่ง เขาก็ต้องช่วยตามหาเบาะแสของธีร์ด้วย

ตั้งแต่สาริศากินยาพวกนั้น อาการของเธอก็ไม่กำเริบอีก แต่สติปัญญาของเธอเหมือนเด็ก ธนพัตจะต้องคอยเอาใจสาริศาอย่างอดทน จนมาวันหนึ่ง สาริศาเดินเข้าไปในห้องของธีร์ และนึกถึงเรื่องทุกอย่างขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากสาริศาอาละวาดครั้งล่าสุดก็ผ่านมาได้ครึ่งเดือนแล้ว เดิมทีธนพัตคิดว่ากินยารักษามาครึ่งเดือนคงไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนธนพัตจะคิดไปเอง ธนพัตปล่อยให้สาริศาเผลอเข้าไปในสถานที่ที่ไม่ควรเข้าไป

 “ริศาครับ” ธนพัตอยากจะเอื้อมมือออกไปเพื่อหยุดเธอ แต่มือของเขาสัมผัสโดนแค่ชายเสื้อของสาริศา ก่อนจะได้ยินเสียงที่ต่อต้านของสาริศา

 “น้องธีร์ น้องธีร์ของฉันตายไปแล้ว น้องธีร์ลูกแม่ อย่าทิ้งแม่ไป” สาริศาไม่บ้าและไม่อาละวาด เธอแค่ร้องไห้อยู่ข้างเตียงของธีร์เป็นเวลานาน

พอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเธอก็เริ่มบวมแดง ธนพัตทนดูไม่ไหว เขาก็เดินไปข้างหน้าเพื่อพาสาริศา ออกจากบ้าน แต่เขาได้ยินคำพูดที่เย็นชาของสาริศาดังขึ้นมา

 “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” ธนพัตตกตะลึง สาริศาไม่เคยใช้คำพูดเย็นชาแบบนี้พูดกับตัวเองแล้ว ในเมื่อเป็นกรณีนี้ พิสูจน์ได้ว่าอาการป่วยของสาริศาหายเป็นปกติแล้ว?