หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 601

ธนพัตมองทุกการเคลื่อนไหวของสาริศา อยากจะดูว่าจะเป็นแบบนั้นอย่างที่ตนเองคิดไว้หรือเปล่า แต่กลับต้องเจอสายตาที่เย็นชาของสาริศาแทน

“มีเรื่องอะไร” สาริศาถามธนพัต

ธนพัตส่ายหน้า ดูแล้วสาริศาในตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ ยาของคุณหมอจะได้ผลดีจริงๆ ธนพัตดีใจ แต่กลัวว่าครั้งนี้สาริศาจะหนีตนเองไปอีก จึงตามติดเธอตลอดเวลา

“ไม่มีอะไรครับ” ธนพัตมองแววตาที่เย็นชาของสาริศา ก็ยิ่งรู้ว่าตอนนี้สาริศายังโกรธอยู่ อย่าเพิ่งพูดอะไรที่ดูไม่ดีเกินไป เพราะอาจจะทำให้สาริศากลับไปเป็นเหมือนสองสามวันก่อนหน้านี้อีก

“งั้นคุณจะทานข้าวมั้ยริศา ผมทำอาหารให้คุณทานดีมั้ย” ช่วงนี้ธนพัตป้อนข้าวสาริศาด้วยตนเองตลอด เวลานี้เมื่อสาริศากลับมาเป็นปกติแล้ว เช่นนั้นก็สามารถกินข้าวด้วยตนเองได้แล้ว

คิดว่าสาริศาตื่นมาแต่เช้าตรู่ ยังไม่ได้กินอะไร ตอนนี้คงต้องหิวแน่นอน

“ไม่ต้อง ฉันจะไปแล้ว” สาริศาเหลือบมองธนพัต สำหรับความหวังดีของธนพัต ทำให้สาริศานึกถึงธีร์ในใจก็ยิ่งเจ็บปวด ดังนั้นจึงปฏิเสธความหวังดีของเขา คิดว่าจะออกไปกินข้างนอก

“คุณจะไปไหน” ธนพัตยื่นมือมาจับแขนสาริศา มองเธอด้วยความเป็นห่วง เขากลัวว่าสาริศาจะหนีจากเขาไปอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนี้ เขาก็อาจจะหาเธอไม่พบก็ได้ ดังนั้นตอนนี้ จะให้สาริศาจากไปไหนไม่ได้

“นี่มันเกี่ยวอะไรกับคุณ” พูดประโยคนี้จบ สาริศาก็สะบัดมือธนพัตออก แล้วเดินจากไปเลย

มองดูด้านหลังของสาริศา ธนพัตคิดจะตามไป แม้ว่าจะไม่สามารถใกล้ชิดกับสาริศาได้ แต่ขอมองเธออยู่ไกลๆอย่างนั้นก็ได้

แต่แผนการของธนพัตถูกสาริศาจับได้ จึงมองไปที่ธนพัต จากนั้นพูดว่า “อย่าตามมา ฉันอยากอยู่เงียบๆ เดี๋ยวจะกลับมา”

สาริศาไม่รู้ว่าทำไม ถึงยังไปจากบ้านนี้ไม่ได้เสียที

แต่เธอกลับไม่อยากอยู่กับธนพัต เช่นนั้นสาเหตุที่ไม่ยอมไปจากบ้านหลังนี้อาจจะเป็นเพราะธีร์เคยใช้ชีวิตอยู่ในบ้านนี้ ที่นี่มีกลิ่นไอของธีร์อยู่กระมัง สาริศาคิดแบบนี้ พร้อมหันไปมองธนพัต แล้วเดินออกจากบ้านไป

เมื่อธนพัตได้ยินสาริศาพูดคำว่า “เดี๋ยวฉันกลับมา” ก็รู้สึกสบายใจอย่างผิดปกติ จึงไม่ได้ขัดขวางสาริศาอีก ปล่อยให้เธอออกไป อย่างไรเธอก็ต้องกลับมา ในเมื่อสาริศาบอกแล้วว่าจะกลับมา อย่างนั้นเธอก็ต้องกลับมาแน่นอน

ธนพัตแอบคิดอยู่ในใจ ต่อมาก็รู้สึกหิวบ้างแล้ว มองดูด้านหลังของสาริศาที่เดินจากไป ไม่รู้ว่าเธอพกเงินไปหรือเปล่า จากนั้นก็รู้สึกว่าตนเองคิดมากเกินไปแล้ว ในเมื่อเธออกไปแล้ว จะไม่ได้พกเงินไปได้อย่างไร

ธนพัตให้แม่บ้านทำอาหาร หลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ก็ไปที่บริษัท ช่วงที่ผ่านมานี้ธนพัตไม่ได้ไปที่บริษัทนานแล้ว แม้พวกเขาจะเอาเอกสารมาให้ตนเองที่บ้าน แต่ตอนนี้ในเมื่อสริศาไม่ต้องการคนดูแลแล้ว ก็ไปดูที่บริษัทเสียหน่อยจะดีกว่า

พนักงานไม่ได้เห็นท่านประธานมาบริษัทนานขนาดนั้น คิดว่าในใจคงเริ่มคาดเดาไปต่างๆนานาแล้ว

ถ้าไม่ได้ไปบริษัทนาน ก็จะสร้างความกังวลใจให้พนักงาน

หลังจากธนพัตมาที่บริษัท มองดูสภาพแวดล้อมของห้องทำงานที่คุ้นเคย พอคิดว่าสาริศากับธีร์เคยมาที่นี่ ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมา แต่เขาเป็นผู้ชาย เขาจะล้มไม่ได้

“คุณธนพัตครับ”

เพิ่งจะขึ้นลิฟท์มา พอผู้ช่วยมองเห็นธนพัตมา ก็รีบเข้ามาต้อนรับ

สาริศาจะทำให้พวกเขาได้รู้ ว่าคนที่เคยทำร้ายเธอ ต้องชดใช้ เธอสาริศาไม่ได้เป็นคนที่จิตใจดีมีเมตตาอะไร มีความแค้นก็ต้องแก้แค้นนี่เป็นตรรกะขั้นพื้นฐาน

“ฉันมายังไงเหรอ พวกคุณไปทำอะไรมาล่ะ ไม่งั้นฉันจะมาทำไม” สาริศาได้ยินคำถามของพวกเขาก็รู้สึกว่าน่าขันเป็นพิเศษ

แม้ตอนนี้ทั้งสองจะพักอยู่ที่นี่ แต่ทุกอย่างในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นเธอที่ควักเงินจ่ายทั้งหมด

แน่นอน นอกจากเตียงเล็กๆนั่นแล้ว ค่าใช้จ่ายในบ้านพักคนชราชรัณเป็นคนออก แน่นอนว่าธนพัตค่อยๆคืนมาทีละก้อนแล้วค่ายาของกันยาสาริศาเป็นคนออกให้ เช่นนั้นพวกเขายังจะมีสิทธิ์อะไรมาถามสาริศาอีก

“พวกเราไม่ได้ทำอะไร ก็แค่เพื่อรักษาความยุติธรรมเอาไว้” ฌอนพูดพลางเชิดหน้ายืดหน้าอกจากนั้นก็มองสาริศาด้วยสีหน้าน่ากลัวและโหดเหี้ยม จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นดูถูกเยาะเย้ย

“อ๋อ เพื่อผดุงความยุติธรรมในสังคม งั้นคุณก็ยิ่งใหญ่จริงๆเลยนะคะ” หลังจากสาริศามองพวกเขาแล้ว ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับพวกเขาอีก เพราะเธอรู้ว่า แทนที่จะพูดเรื่องพวกนี้ สู้เอาความจริงมาพูดดีกว่า

“คุณกันยา อย่าโทษที่ฉันต้องทำแบบนี้เลยนะคะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษลูกสาวที่ตายไปแล้วคนนั้นของคุณ” ตอนนี้สาริศาไม่สนใจความสัมพันธ์แม่ลูกเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกเธอยังเห็นแก่ที่กันยาเลี้ยงดูตนเองมาจนโต

แต่ในเมื่อสิ่งที่เกิดกับธีร์ของเธอเป็นฝีมือของพชิรา เช่นนั้นก็จะหาว่าตัวเองใจร้ายไม่ได้ พูดประโยคนี้จบ สาริศาก็เรียกผู้อำนวยการมา ถามอะไรนิดหน่อย

“ฉันอยากจะถามหน่อยค่ะว่าเงินของคุณกันยายังเหลืออยู่เท่าไหร่คะ” ตามกฎระเบียบของบ้านพักคนชราแล้วต้องชำระค่าใช้จ่ายเป็นรายเดือน แต่เพราะสาริศารู้สึกว่ามันยุ่งยาก ก็เลยจ่ายมาเลยหนึ่งปี ตอนนี้ก็เลยอยากจะมาดูว่าเงินเหลือเท่าไหร่

“ยังเหลืออีกหกหมื่นบาทครับ” เพราะว่าสภาพแวดล้อมที่นี่เงียบสงบมาก สิ่งอำนวยความสะดวกก็ดี การบริการภายในก็เพียบพร้อม เพราะกันยาพักอยู่ในระดับพรีเมี่ยม ดังนั้นค่าใช้จ่ายสูงมากก็เป็นเรื่องธรรมดา