หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 602

“งั้นเอาเงินมาให้ฉันเถอะค่ะ ฉันจะคืนห้องพัก จากนั้นต่อไปจะดำเนินการยังไงก็เป็นเรื่องของคุณเลยค่ะ” สาริศาจะเอาเงินที่ตนเองให้กันยาทั้งหมดคืนเดี๋ยวนี้ ดูสิว่ากันยาจะมีชีวิตอยู่ยังไง

เมื่อก่อนมีลูกสาวแท้ๆก็หวังจะพึ่งลูกสาว แต่น่าเสียดายที่ลูกสาวแท้ๆพึ่งไม่ได้ เธอก็ยังละทิ้งชีวิตในแบบวัตถุนิยมของตัวเองทั้งหมดมาช่วยลูกสาว เช่นนั้นตอนนี้ ก็จะให้เธอลิ้มรสผลของการที่ไม่พึ่งพาตนเอง

พอฌอนได้ยิน ก็รู้สึกว่าเขาต้องแย่แล้ว เด็กไม่เอาถ่านที่เพิ่งจะเรียนจบ ตอนนี้ไม่มีที่อยู่อีก แล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไร เขาควรจะไปอยู่ที่ไหน หรือว่าต้องกลับบ้าน

ไม่ เขาไม่อยากกลับบ้าน แบบนี้มันน่าขายหน้าเกินไป

“ฉันเอายาของคุณมาวางไว้ที่นี่แล้ว ยาพวกนี้ กินหมดแล้วก็จัดการเอง ถ้าเป็นไปได้ ก็ให้ลูกสาวแท้ๆของคุณซื้อให้แล้วกันนะ” ทุกสิ่งทุกอย่างสาริศาเป็นคนจัดหาให้ ในเมื่อกันยาเลือกลูกสาวแท้ๆ เช่นนั้นก็อย่าหาว่าสาริศาใจร้าย

“ไม่ เธอทำแบบนี้ไม่ได้! สาริศาเธอเสียสติไปแล้วเหรอ เธอต้องได้รับผลกรรม” กันยามองดูตัวเองที่ตอนนี้ถูกทวงคืนทุกอย่างไปหมดแล้ว ทุกข์ทรมานในใจ แต่เธอก็ไปขอร้องอ้อนวอนสาริศาไม่ให้ทำแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว จึงได้แต่ก่นด่า หวงัว่าสาริศาจะเสียใจภายหลัง

ฌอนทรุดนั่งลงกับพื้น เขาไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเขา และก็ไม่ใช่ห้องที่เขาเช่าด้วย เขาแค่อาศัยเหตุผลนิดหน่อย ในการพักอยู่ที่นี่เท่านั้น

“หืม ฉันเนี่ยนะเสียสติ งั้นเอายาของคุณมาให้ฉันแล้วกัน” สาริศายื่นมือมา จากนั้นก็มองยาในมือของกันยา เธอรู้ ถ้ากันยาไม่ได้กินยา เธอก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว

กันยากอดยาเอาไว้ จะเป็นจะตายก็ไม่ยอมให้ ประมาณว่าถ้าเธอมาแย่งยาของฉันไป ฉันก็จะสู้สุดชีวิต สาริศาเห็นอย่างนั้นก็หัวเราะเยาะ นี่คงจะเป็นสันดานของคนสินะ ดูท่าทางคนเราล้วนเห็นแก่ตัวกันหมด

หลังจากสาริศายิ้ม ก็หยิบกุญแจรถ หมุนตัวขับรถออกไปเลย ฌอนกับกันยามองท้ายรถ นานพักใหญ่กว่าจะตั้งสติกลับมาได้ เรื่องเกิดขึ้นอย่างฉุกละหุกเกินไป พวกเขาไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย

ฌอนสะบัดตูดเดินไปเลย ตอนนั้นเขาคิดแค่ว่าต้องหาที่อยู่สักแห่ง ดังนั้นจึงประจบเอาใจกันยา ในเมื่อตอนนี้กันยาก็สิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว งั้นตนเองก็ไม่จำเป็นต้องประจบเอาใจแล้ว เพราะอย่างไรพชิราก่อนตายก็ไม่ได้ชอบคนเป็นแม่คนนี้เท่าไหร่นัก

“ฌอนจะไปไหน” เห็นฌอนเดินจากไป กันยาก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างในใจ หัวใจเต้นตึกตัก จากนั้นก็มองเห็นฌอนหมุนตัวเดินจากไปแล้ว นี่เขาไม่สนใจความเป็นไปของตนเองแล้วเหรอ

“ ผมไปแล้วนะครับ คุณป้าจัดการเอาเอง” ฌอนไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมามอง แต่กลับโบกมือให้ ไม่สนใจใยดี กันยามองท่าทางของฌอน ก็แน่นหน้าอกขึ้นมาทันที นานพักใหญ่กว่าจะตั้งสติกลับมาได้

กันยาที่เดิมก็เดินเหินไม่สะดวก ตอนนี้ไม่มีใครคอยดูแลแล้ว อย่างนั้นตอนนี้กันยาจะไปอยู่ที่ไหนได้ อีกอย่างเงินก้อนสุดท้ายของเธอก็เอาไปซื้อเตียงให้พชิราแล้ว ตอนนี้เธอสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว

แม้แต่เงินที่จะกินข้าวในเวลานี้ยังเป็นปัญหา

คนที่บ้านพักคนชรามองเห็นกันยายังคุกเข่าอยู่ที่ประตูบ้านพักคนชรา ก็ยิ่งรู้สึกอัปมงคลเล็กน้อย อยากจะไล่ให้กันยาออกไป

เมื่อสองสามวันก่อนกันยาก็เสียลูกสาวไปแล้ว ทำเอาทั้งบ้านพักคนชราวุ่นวายกันไปหมด แต่ก็จนปัญญา เพราะคนอื่นออกเงินให้ ตอนนี้สามารถไล่ได้อย่างเปิดเผยแล้ว แน่นอนว่าคนพวกนั้นก็ยินดีมาก

“รีบไปเลย อัปมงคลจะแย่แล้ว”

“ใช่แล้ว รีบไปซะ”

“ไม่อยากบอกเหรอ ยังมีเรื่องอะไรที่ไม่อยากให้ผมรู้อีก” แน่นอนว่าธนพัตรู้ดีว่าตอนนี้สาริศาไม่อยากสนใจตนเองนัก แต่ด้วยเหตุนี้ ยิ่งทำให้ธนพัตอยากไปวุ่นวายกับสาริศา

เป็นแบบนี้ทุกวันเรื่อยๆ ไม่แน่ว่าอาจจะมีสักวันที่สาริศาไม่รังเกียจ ยอมพูดกับธนพัตบ้าง ในใจธนพัตคิด เริ่มเคลื่อนไหวขึ้นมาธนพัตเริ่มพล่ามเรื่องการทำงานที่บริษัทในวันนี้ สาริศาฟังจนรู้สึกรำคาญ

“ฉันไปหากันยากับฌอนมา” สาริศาเหลือบมองธนพัต จากนั้นก็ตอบคำถามเมื่อครู่ของธนพัต ธนพัตที่บรรลุวัตถุประสงค์แล้วก็กระตุกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็มองสาริศา

“อืม งั้นวันนี้คุณภรรยาคงต้องเหนื่อยมากแน่เลย กินเยอะๆหน่อย” วินาทีที่ได้ยินธนพัตเรียกสาริศาว่า“ภรรยา” สาริศาก็อึ้งไป จากนั้นก็มองธนพัตแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป

ธนพัตมองปฏิกิริยาเมื่อครู่ของสาริศา แล้วเห็นว่าสาริศากินอาหารที่ตนเองคีบให้เมื่อครู่จนหมด ก็รู้สึกดีใจ จึงคีบอาหารให้สาริศาอีก จนกระทั่งถึงเวลานอนในตอนค่ำ สาริศาจึงเป็นฝ่ายพูดกับธนพัตก่อนว่า

“ปล่อยมือ” ธนพัตคิดจะอุ้มสาริศาไปนอน แต่ใครจะไปคิดว่าตอนสัมผัสที่เอวเธอ สาริศาก็เอ่ยปากออกมาเลย ธนพัตมองตาของสาริศา จากนั้นก็ส่ายหน้า

“จะปล่อยมั้ย” น้ำเสียงเธอเย็นชายิ่งขึ้น แต่ธนพัตผู้ที่มีประสบการณ์โชกโชนจะกลัวได้อย่างไร ยังคงส่ายหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน จากนั้นก็อุ้มสาริศาแน่นขึ้นอีก

เห็นธนพัตกวนประสาทอย่างในตอนนี้ สาริศาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ได้แต่ยอมรับการกระทำที่ไร้ยางอายนี้ของธนพัต จากนั้นก็พลิกตัว นอนหลับไป

ด้วยสภาวะทางจิตใจ ทำให้สาริศานอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอแทบทุกคืน แต่คืนนี้สาริศานอนหลับสบายผิดปกติ อาจจะเพราะได้รับความรู้สึกปลอดภัยที่มาจากธนพัตกระมัง จนกระทั่งตื่นมาในตอนเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ธนพัตก็ยังคงกอดสาริศาอยู่