หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 69

สาริศาตกใจขึ้นอีกครั้ง

ต้องยอมรับว่าธนพัตพูดไม่ผิด นิสัยของท่านประเสริฐแปลกจริง ๆ พูดจาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย

“สำหรับครอบครัวอย่างพวกเรา ไม่ว่าเรื่องราวเมื่อสองปีก่อนจะเป็นความผิดของเธอหรือไม่ แต่เมื่อมีเรื่องเสียหายอับอายแบบนี้เกิดขึ้น ตามหลักแล้วไม่สามารถที่จะเข้าบ้านตระกูลกีรติเมธานนท์ได้” ท่านประเสริฐกล่าวอย่างเย็นชา

ความจริงแล้วเหตุผลนี้ใช่ว่าสาริศาจะไม่เคยคิด สีหน้าจึงขาวซีดเล็กน้อย “ดังนั้นคุณปู่ ท่านทำไมถึงยอมรับหนูได้ล่ะคะ”

“ไม่ใช่ว่าฉันยอมรับเธอ เป็นเพราะว่าธนพัตยอมรับเธอต่างหาก” ท่าทีของท่านประเสริฐเต็มไปด้วยความใจหาย “สิบปีเต็ม ๆ ตั้งแต่ที่พชิราเสียชีวิตไป ฉันก็คิดว่าธนพัตเด็กคนนี้จะไม่สามารถชอบผู้หญิงอื่นได้อีก หรือว่าทำการแต่งงาน”

สาริศาชะงัก

พชิรา？

คือใคร?

เป็นผู้หญิงที่ธนพัตชอบเหรอ

สาริศาถึงแม้ในใจเกิดความสงสัย แต่ก็ไม่มีความกล้าที่จะถามท่านประเสริฐ

“แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะแต่งงานกับเธอ” สายตาของท่านประเสริฐหันมามองสาริศาอีกครั้ง ด้วยแววตาคมกริบ “ตอนแรกฉันคิดว่า เธอก็แค่ภรรยาหุ่นเชิดที่เขามาต่อกรกับฉันเท่านั้น แต่เมื่อเจอกันครั้งก่อน และงานเลี้ยงในครั้งนี้ ฉันก็รู้ว่าเขานั้นหวั่นไหวจริงใจกับเธอจริง ๆ”

ธนพัตหวั่นไหวกับตัวเอง?

คำพูดนี้ของท่านประเสริฐ ทำให้หัวใจของสาริศาเต้นกระตุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

แต่ว่าเธอยังคงไม่เห็นด้วย

ถึงแม้ว่าธนพัตจะดีกับตัวเอง แต่ว่าผู้ชายคนนี้ช่างสมบูรณ์แบบมาก สูงเกินไป สาริศาไม่กล้าที่จะคิดอาจเอื้อม เขาดีกับตัวเองไม่ใช่แบบชอบพอของชายหญิงแบบนั้น

แต่แน่นอนว่า เธอไม่ทำการปฏิเสธต่อหน้าท่านประเสริฐ ด้วยเหตุนี้จึงได้แต่ฟังอย่างเงียบ ๆ

“นี่ก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงสามารถรับเธอได้” ท่านประเสริฐกล่าวต่อ ทันใดนั้นในน้ำเสียงได้ซ่อนด้วยความอ่อนล้า “ขอเพียงเธอชอบเขา ฉันก็จะเห็นด้วย”

สาริศามองท่านประเสริฐที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นรู้สึกว่าเวลานี้เขาไม่ใช่หัวหน้าครอบครัวคนที่ทรงพลังของตระกูลกีรติเมธานนท์ แต่เป็นแค่เพียงชายชราธรรมดาที่ต้องการให้ลูกหลานมีความสุขก็เท่านั้น

“แต่” ท่านประเสริฐจู่ ๆ เปล่งเสียงขึ้น น้ำเสียงเชือดเฉือนดังขึ้น “เธอต้องไม่ลืมว่า หน้าที่ความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ของเธอคืออะไร”

สาริศาตามอารมณ์ความคิดที่แปรปรวนของท่านประเสริฐไม่ทันจริง ๆ “อะไรคือหน้าที่ความรับผิดชอบคะ”

“แน่นอนว่าออกลูกออกหลานให้กับธนพัต!” ท่านประเสริฐดวงตากลมเบิกกว้าง ราวกับกำลังโมโหสาริศาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ “เธอดูสิ ลูก ๆ ของบุรินทร์โตขนาดนั้นแล้ว แต่ธนพัตอายุปูนนี้แล้วยังไม่มีลูกอีก!”

สาริศาเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเอง

พูดมาตั้งนาน ท่านประเสริฐเรียกตัวเองมาก็เพื่อให้ตัวเองรีบมีทายาทให้กับธนพัต?

ธนพัตกับบุรินทร์ถึงแม้ว่าจะเป็นพี่น้องกัน แต่อายุนั้นก็ต่างกันมาก บุรินทร์อายุใกล้จะห้าสิบแล้ว แต่ธนพัตยังไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม ในครอบครัวครัวตระกูลใหญ่ จะแต่งงานเร็ว มีคนส่วนมากที่อายุสามสิบปีก็มีลูกหลายคนแล้ว

สาริศามีอาการเขินและไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ยังไม่ทันได้ตอบ ท่านประเสริฐก็หรี่ตาลงแล้วกล่าวเบา ๆ ：“หนูริศา เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่า ถึงแม้พวกเธอจะแต่งงานกันแล้ว แต่พวกเธอก็ยังไม่เคยเป็นสามีภรรยากันทางกายอย่างแท้จริง!”

ครั้งนี้สาริศาตกใจขึ้นจริง ๆ !

ท่านประเสริฐลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตื่นเต้น ไม้เท้าในมือสั่นตลอดเวลา “ในเมื่อเขาไม่มีปัญหา พวกเธอจะรออะไรอีก!”

สาริศาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรในครั้งนี้ ได้แต่กล่าวขึ้นว่า：”พวกหนูยังรู้จักกันได้ไม่นานเลยค่ะ”

“เพิ่งรู้จักบ้าอะไรกัน!” ด้วยท่านประเสริฐใจร้อน จึงได้สบถคำหยาบออกมา “ฉันกับเมียก็เป็นคนอื่นแนะนำให้รู้จักเช่นกัน คืนแรกก็ยังเข้าหอด้วยกันแล้ว! หนุ่มสาวสมัยใหม่อย่างพวกเธอเปิดกว้างอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังกระมิดกระเมี้ยนกว่าพวกเราอีก!”

สีหน้าของสาริศาตอนนี้เหมือนกับมะเขือเทศ ได้ยินแต่เสียงกระทืบไม้เท้าและคำสั่งของท่านประเสริฐเท่านั้น  “หนูริศา ฉันจะบอกเธอให้นะ ฉันเองก็ไม่ใช่คนใจแคบ เรื่องตอนนั้นไม่ใช่ความผิดของเธอ ฉันไม่ตำหนิเธอ แต่ว่าตอนนี้เธอจะต้องกล้า ๆ หน่อย! วันนี้ไม่เหมือนวันก่อน วันนี้! วันนี้แหละ! พวกเธอจะต้องทำให้สำเร็จในบ้านหลังนี้!”

สาริศาชะงักงัน

คืนนี้ต้องทำเรื่องให้สำเร็จเหรอ 

เธอยังไม่ทันหายตกใจ ท่านประเสริฐก็ตะคอกขึ้นเสียงดัง：“พ่อบ้านดอล!”

ประตูห้องหนังสือถูกเปิดออก พ่อบ้านเมื่อสักครู่ได้เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“พ่อบ้านดอล รีบพาหนูริศากับธนพัตไปที่ห้อง” ท่านประเสริฐยิ้มไม่หุบ “ก็คือห้องนั้น! ห้องที่ฉันให้คุณเตรียมเป็นพิเศษห้องนั้น!”

ห้องอะไร?

ยังมีห้องที่เตรียมไว้พิเศษด้วยเหรอ

สาริศาตกใจจนไม่ทันถามว่าห้องอะไร ก็ถูกพ่อบ้านดอลพาออกมาจากห้องหนังสือ เดินมาถึงหน้าประตูยังได้ยินเสียงหัวเราะที่มีความสุขของท่านประเสริฐ

สาริศาถูกพาถึงห้องที่อยู่ชั้นสาม ก่อนที่จะเข้าไป พ่อบ้านดอลยังได้กำชับขึ้น：“ชั้นนี้มีเพียงคุณกับคุณชายรองเท่านั้น ดังนั้นพวกคุณตามสบายได้เลยนะครับ ไม่ต้องกลัวว่าคนอื่นจะได้ยินหรือรบกวน”