หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 78

แต่มันสายไปแล้ว

ขณะที่ธีภพตะโกนก้อง มีดของชายคนนั้น ก็แทงตรงเข้าแขนของสาริศาแล้ว

“อ๊ะ......”

ความเจ็บปวดที่แทงเข้ามา ทำให้สาริศาตัวสั่นเทา ยืนไม่มั่นคง จนล้มลงไปกับพื้น

ในขณะเดียวกัน ในที่สุดธีภพก็พุ่งเข้าหาชายคนนั้น โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการเหวี่ยงกำปั้นเข้าใส่ทันที!

ท่านประเสริฐเติบโตในกองทัพ ดังนั้นกับลูกหลานของตัวเอง ก็จะมีการเข้มงวดเสมอมา ธีภพได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานและคาราเต้ตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อครู่เขาแค่ตกใจกลัวจนซื่อบื้อไป เวลานี้เมื่อออกมือจึงเฉียบคม ชายคนนั้นถูกต้อนจนล้มไปกองกับพื้น

“ริศา!” แต่ธีภพไม่มีอารมณ์จะไปมองชายที่อยู่บนพื้น เพียงวิ่งเข้าไปหาสาริศาที่ล้มอยู่ที่พื้น และประคองเธอขึ้น

มองดูเธอที่สีหน้าซีดเซียว กับเสื้อเชิ้ตผ้าไหมย้อมสีแดง ธีภพก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเอง เหมือนถูกทุบด้วยบางสิ่งอย่างแรง!

วินาทีถัดมา เขารีบมองไปรอบๆ ยังผู้คนที่หวาดกลัวจนโง่เขลา แล้วตะคอกว่า “พวกคุณยังยืนโง่อยู่ทำไมอีก! รีบเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน ตัวสั่นงันงกรีบโทรเรียกรถพยาบาล

ธีภพกอดสาริศาแน่น สาริศารู้สึกไม่สบายใจกับความใกล้ชิดอย่างกะทันหันของเขา จึงพูดเสียงต่ำ “คุณไม่ต้องเครียดขนาดนั้น แค่บาดเจ็บที่แขนเท่านั้นเอง ปล่อยฉัน ทุกคนกำลังมองอยู่”

แต่ธีภพเหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูด แค่ใช้มือกดบาดแผลห้ามเลือดให้เธอแน่น ทั้งตัวสั่นทั้งตะโกนด้วยความโกรธ “สาริศา! คุณปัญญาอ่อนหรือไง! คุณไม่รู้เหรอว่าสถานการณ์เมื่อครู่มันอันตรายแค่ไหน! ทำไมคุณยังพุ่งเข้ามาอีก!”

ธีภพในตอนนี้เหมือนจะลืมไปแล้วว่าโดยรอบยังมีคนในสำนักพิมพ์แมกกาซีนมองอยู่ และก็ลืมไปแล้วว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนตัวเองยังเกลียดสาริศาอยู่เลย แถมยังลืมว่าเมื่อสองปีก่อนสาริศาเคยทรยศตัวเองด้วย

เวลานี้ตอนนี้ ในสายตาของเขามีเพียงสีหน้าซีดเซียวกับเลือดสีแดงฉานของสาริศา

ยังมี

คำพูดนั้นของสาริศาเมื่อครู่ “ภพ ระวัง!”

สาริศามองธีภพที่อยู่ตรงหน้า เกิดอาการนิ่งงันไปชั่วขณะ

ขณะนี้ จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่า ธีภพที่อยู่ตรงหน้า เปลี่ยนกลับไปเป็นธีภพคนนั้นที่เธอเคยรู้จักอีกครั้ง

ไม่ใช่ชุดสูทกับกางเกงสแล็คแบบนี้ เป็นธีภพที่มักจะมองเธอด้วยสายตาเย็นชาเยาะเย้ยถากถาง แต่เป็นคนนั้นที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ เป็นธีภพที่ยิ้มโง่ๆ ขณะที่เธอขี่จักรยานในมหาวิทยาลัย

ธีภพเหมือนจะไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในสายตาของสาริศา ยังตำหนิเธออย่างโกรธจัด “สาริศา คุณรู้ไหมว่าคุณเป็นผู้หญิง! เป็นผู้หญิงมาทำตัวเป็นฮีโร่ทำไม!”

สาริศาชะงักไปทันที หลังจากนั้นจู่ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

เป็นรอยยิ้มที่ค่อนข้างขมขื่น

เธอยังจำได้ เมื่อก่อนตอนที่เรียนด้วยกัน ธีภพก็ชอบพูดแบบนี้กับเธอ

ทุกครั้งที่เธออยู่ดึกเพื่อทุนการศึกษา ทุกครั้งที่เธอยืนหยัดเพื่อเพื่อนผู้หญิงร่วมคลาสของเธอ ทุกครั้งที่เธอมีประจำเดือนแต่ก็ยังไปร่วมวิ่งทางไกลในการแข่งขันกีฬา......

เขาจะกอดเธอด้วยความโมโห และพูดทั้งเจ็บปวดทั้งโมโหว่า “สาริศา คุณยังจำได้ไหมว่าตัวคุณเป็นผู้หญิง!”

เวลานี้ ข้างนอกมีเสียงรถพยาบาลดังมา ธีภพไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มสาริศาขึ้นทันที ไม่แคร์เสียงกรีดร้องและสายตาตกตะลึงของคนรอบข้าง อุ้มเธอตรงออกไปอย่างรวดเร็ว

อยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของธีภพ สาริศาค่อนข้างเสียสมาธิอีกครั้ง

โดยทันที เธอรู้สึกราวกับตัวเองกลับไปในฤดูร้อนเมื่อสามปีก่อน เธอมาวิ่งแข่งขันกีฬา 800 เมตรในตอนที่มีประจำเดือน แต่แล้วก็เจ็บปวดจนเป็นลมในตอนท้าย ธีภพรีบลงมาจากอัฒจันทร์ อุ้มเธอขึ้นวิ่งไปห้องพยาบาล......

สาริศาค่อนข้างไม่กล้าคิดต่อไป

สาริศาคอหดด้วยความหวาดกลัว มองธนพัตอย่างระมัดระวัง “คุณโกรธเหรอ”

ที่จริงธนพัตก็โกรธ

โกรธมาก

โกรธสาริศาผู้หญิงคนนี้ ที่ดูแลตัวเองไม่ได้!

แต่เมื่อเห็นใบหน้าเล็กที่ซีดเซียวของสาริศา ความโกรธโมโหมีมากแค่ไหน ก็ถูกความปวดใจปกคลุมไปหมด

“ช่างเถอะ” น้ำเสียงของธนพัตในที่สุดก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ได้รับบาดเจ็บได้ยังไง”

สาริศาสีหน้าแข็งทื่อ ทันใดนั้นก็ค่อนข้างไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร

หรือว่าเธอต้องบอก ว่าตัวเองรับมีดแทนธีภพ

เช่นนั้นคาดว่าธนพัตจะยิ่งโมโหหรือเปล่า

ก่อนที่เธอจะคิดออกว่าควรตอบอย่างไร จู่ๆ ประตูห้องพักผู้ป่วยก็เปิดออก ธีภพเดินเข้ามา สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยความกังวล ดังนั้นจึงไม่ทันสังเกตเห็นธนพัตที่อยู่ข้างๆ แค่พูดว่า “ริศา ผมทำเรื่องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลแล้ว คนที่ทำร้ายผม ตำรวจก็จับได้แล้วเหมือนกัน คุณก็สบายใจได้——”

ธีภพพูดไปครึ่งหนึ่ง ก่อนที่จู่ๆ จะสังเกตเห็นธนพัตที่อยู่ในห้อง เขาจึงหยุดการสนทนาทันที

บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วย แปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียดขึ้นมาฉับพลัน

“เจ้าภพ?” ทันทีที่ธนพัตเห็นธีภพ คิ้วพลันเลิกขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงคาดเดาไม่ได้ “ทำไมแกมาอยู่ที่นี่”

เห็นได้ชัดว่าธีภพยังไม่สามารถหลบซ่อนทุกอารมณ์ได้เหมือนธนพัต เวลานี้เมื่อเห็นสีหน้าธนพัต จึงมีการแสดงออกที่แปลกไปอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ยังคงตอบว่า “มีนักเลงมาทำร้ายผมที่สำนักพิมพ์ ริศาได้รับบาดเจ็บเพื่อปกป้องผม ดังนั้นผมเลยพาเธอมาโรงพยาบาล”