หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 77

ธนพัตชะงักไปทันที เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึงว่าสาริศาจะพูดขอแบบนี้ออกมา

เห็นธนพัตไม่ตอบ สาริศาเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไร ผิวหน้าแดงไปฉับพลัน รีบยิ้มแล้วแสร้งพูดอย่างขอไปที “เอ่อ.....ฉันล้อเล่นน่ะ ฉันขึ้นไปก่อนนะ”

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็รีบร้อนอยากลงจากรถ

แต่ไม่คิดว่า เท้าเธอยังไม่ได้ก้าวออกไปเลย ข้อมือก็ถูกจับไว้กะทันหัน

วินาทีต่อมา สาริศายังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง ร่างกายก็ถูกเขาดึงไปข้างหลัง ไปตกอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น

บนตัวธนพัต มีกลิ่นแบบชายหนุ่มที่เป็นผู้ใหญ่ ผสมกับกลิ่นซิการ์เล็กน้อย โอบล้อมร่างกายของเธอ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างไม่มีเหตุผล

“ขอบคุณค่ะ” สาริศาพูดเสียงแผ่ว เงยหน้าขึ้นมองขณะอยู่ในอ้อมแขนธนพัต ดวงตาเป็นประกายสดใส “ฉันไปทำงานแล้วนะ”

รู้สึกถึงร่างกายนุ่มหอมในอ้อมแขน มุมปากของธนพัตก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ได้ ผมจะรอคุณอยู่ที่บ้าน”

สาริศาพยักหน้าแล้วลงจากรถไป

หลังจากลงจากรถ เธอไม่ได้รีบกลับไป เพียงแต่ยืนอยู่กับที่ มองส่งรถของธนพัตจากไป

อุณหภูมิของกล่องอาหารในอ้อมแขน ส่งผ่านทางเสื้อผ้า ช่างแสนอบอุ่น

เหมือนกับ......

เหมือนกับอ้อมกอดของธนพัตเมื่อครู่

นึกย้อนกลับไปถึงอ้อมกอดเมื่อครู่ บนร่างกายตัวเองดูเหมือนจะยังคงหลงเหลือกลิ่นหอมกรุ่นจากตัวธนพัต สาริศาจึงอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงเล็กน้อย

เอ๊ะ นี่แทบจะบ้าผู้ชายนานไปแล้วนะ

สาริศาตบๆ หน้าตัวเองแล้วรีบขึ้นไปข้างบน

แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่ได้สังเกต แต่เดิมที่ถูกธีภพทำให้รู้สึกแย่ ด้วยการปรากฏตัวของธนพัต ส่งผลให้เมฆหมอกอึมครึมพลันมลายสิ้นไปเนิ่นนานแล้ว กลายเป็นท้องฟ้าแจ่มใสหลังฝนตก

หลังจากทำงานทั้งวันและคืน ในที่สุดตัวอย่างแมกกาซีนก็ถูกส่งไปยังโรงพิมพ์ตรงเวลา

สาริศากลับถึงบ้าน ถึงขั้นไม่มีแรงแม้แต่จะพูดคุยกับธนพัตดีๆ แค่สักสองสามประโยค ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปยาวนานสองวันสองคืน เมื่อตื่นขึ้นมา แมกกาซีนก็ปรากฏบนท้องตลาดแล้ว

ต้องบอกว่า ที่ทุกคนทุ่มเททำงานหนักครั้งนี้มันคุ้มค่า การเปิดเผยโรงงานแปรรูปอาหารใจดำนี้ ทำให้สร้างความฮือฮาอันไม่คุ้นเคย แม้ว่ายอดขายจะไม่ถึงสถิติก่อนหน้าของธนพัต แต่ก็ได้รับความสนใจพอสมควร ดึงดูดความสนใจจากผู้ประกอบการด้านโฆษณาจำนวนมาก

ด้วยเหตุนี้ วิกฤตของสำนักพิมพ์แมกกาซีนจึงถือว่าผ่านพ้นไป

สาริศาก็รู้สึกดีใจกับบริษัทเช่นกัน เพราะถึงอย่างไรก็เป็นสถานที่ที่เธอทำงานมาสองปี ไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็มีความผูกพัน

ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือ ด้วยความฮือฮาของข่าวนี้ ทำให้ชญาภาชูคอทำเชิดจนจมูกแทบจะพุ่งขึ้นฟ้า

อย่างไรก็ตามทุกคนส่วนใหญ่ต่างมีความสุขมาก ธีภพที่เคยทำตัวห่างเหิน ยังแสดงออกโดยการเชิญทุกคนไปทานอาหารเย็นด้วยกันวันนี้

ทุกคนต่างส่งเสียงโห่ร้องดีใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต่างพากันสรรเสริญหัวหน้ากองบก.

เมย์ก็เข้ามาหาอย่างดีใจ “พี่ริศา พี่ก็จะไปด้วยใช่ไหมคะ”

สาริศาเหลือบมองธีภพที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน ก่อนจะส่ายหน้า “ฉันต้องรีบกลับบ้านค่ะ ไม่ไปหรอก พวกคุณไปสนุกกันเถอะ”

เมื่อธีภพได้ยินเสียงของสาริศา ก็พลันชะงักไปทันที เมื่อหันหลังไปก็เห็นผู้ชายท่าทางดุร้าย ถือมีดพุ่งเข้าหาตัวเอง

“กรี๊ด!”

คนอื่นๆ ในสำนักพิมพ์แมกกาซีนก็เห็นชายคนนี้แล้ว ต่างกรีดร้องและแตกกระเจิง

แต่เป้าหมายของชายคนนั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นธีภพ เมื่อฝูงชนกระจายออกไป เขาจึงรีบก้าวเท้าทันที พุ่งตรงเข้าหาธีภพที่อยู่ตรงกลาง ตะโกนเสียงลั่นด้วยภาษาที่ไม่ชัดถ้อยชัดคำ “ไอ้ธีภพ! มึงมันสารเลวไร้ยางอาย! ที่กูไม่ได้เงินเดือนทั้งหมดมันก็เป็นเพราะมึง! กูจะให้มึงตายไปพร้อมกับกู!”

ธีภพอยู่ดีกินดีมาตั้งแต่เด็ก แม้เมื่อก่อนจะทำตัวเป็นเด็กยากจน ก็แค่แกล้งทำเป็นนักเรียนธรรมดาทั่วไป เพราะฉะนั้นไหนเลยจะเคยเห็นเหตุการณ์ตีรันฟันแทงแบบนี้ เวลานี้จึงอึ้งไปเรียบร้อยแล้ว ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยด้วยซ้ำ ได้แต่เบิกตากว้างมองดูมีดแหลมคมพุ่งเข้ามาแทงตัวเอง!

ส่วนสาริศาที่อยู่อีกด้านหนึ่ง กำลังกรีดร้องไปด้วย แทบจะไม่คิดตรึกตรอง พุ่งตัววิ่งรวดเร็วเข้าใส่ชายคนนั้น

เดิมทีระยะห่างของพวกเขาก็ไม่ได้ไกลกัน ไม่นานสาริศาก็ไล่ทันเขา เธอไม่ได้คิดอะไรเลย จับแขนชายคนนั้นทันที พยายามหยุดเขาจากการทำร้ายธีภพ

ชายคนนั้นที่เดิมทีเหมือนคนบ้าเข้าจู่โจมธีภพ คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ก็ถูกหญิงสาวคนหนึ่งจับไว้ จึงสะดุดไปครู่หนึ่ง วินาทีถัดมา เขาหันไปและเห็นสาริศา เวลานั้นใบหน้าเขายิ่งน่ากลัวกว่าเดิม ตะคอกว่า “อีเสนียด! กล้าดียังไงมาขัดขวางกู! งั้นกูจะฆ่ามึงก่อน!”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็เปลี่ยนเป้าหมาย ตวัดมีดในมือแทงใส่สาริศา!

สาริศาที่แต่เดิมดึงเขาไว้ เมื่อเขาหันมา จึงถูกแรงเหวี่ยงจนเซถลาไปโดยปริยาย แต่ยังไม่ทันยืนมั่นคงดี ชายที่มีมีดวาววับในมือ ก็แทงมาตรงหน้าตัวเองแล้ว

เธอหน้าซีดด้วยความกลัว สายเกินไปที่จะหลบทัน

ส่วนธีภพที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ก็พลันเพิ่งได้สติขึ้นมาเดี๋ยวนั้น ใบหน้าไร้สีเลือด

“ริศา!” เขาตะโกนก้อง และพุ่งเข้าไปทันที