หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 83

ลุงชัยชะงักไป และเข้าใจขึ้นมาทันที แล้วก็พลันมีสีหน้ายินดี “ความหมายของแกก็คือ พวกเขากำลัง......”

“ชู่ว! ตาแก่ แกหัดอายบ้างเถอะ!” ป้าแหวนเหล่มองลุงชัย แต่ตัวเองกลับยิ้มกว้างจนปากหุบไม่ลง

“เยี่ยมไปเลย!” ลุงชัยเองก็ดีใจเป็นพิเศษ ผุดลุกขึ้นยืนอย่างแทบรอไม่ไหว “ฉันต้องรีบไปบอกข่าวดีให้นายท่านได้ทราบ”

สาริศาที่อยู่ชั้นบนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ว่าคำไม่กี่คำที่ร้องเพราะความเจ็บปวดของตัวเอง ทำให้ถูกพวกลุงป้าเข้าใจผิดไปแบบนี้เสียแล้ว

หลังจากทายาเสร็จ เธอรู้สึกหิว จึงลงไปชั้นล่างพร้อมกับธนพัต

ทันทีที่ป้าแหวนเห็นพวกเขาก็พลันชะงักไป “โอ้ว......ทำไมเร็วจัง......แค่กๆ เอ่อ ฉันหมายถึงว่า ฉันเพิ่งเตรียมอาหารเย็นเสร็จค่ะ รีบมาทานเถอะ คุณชาย คุณนายน้อย”

สาริศานั่งลงบนที่นั่ง แขนยังคงไม่หายดี เดิมทีป้าแหวนคิดจะเข้ามาช่วยดูแลเธอ แต่คิดไม่ถึงว่ารถเข็นของธนพัตได้เลื่อนตรงเข้าไปแล้ว หยิบเอาชามข้าว แล้วถามแผ่วเบา “คุณอยากทานอะไร”

ก่อนหน้านี้อยู่โรงพยาบาลธนพัตก็เคยดูแลตัวเองมาครั้งหนึ่ง ตอนนี้สาริศาจึงไม่ได้รู้สึกอึดอัดมากนักแล้ว พูดอย่างน่าเอ็นดูว่า “ฉันอยากทานบร็อคโคลี่กับมะเขือยาว”

ธนพัตนำมันมาป้อนใส่ปากสาริศาทันที

ลุงชัยกับป้าแหวนที่อยู่ข้างๆ เห็นภาพนี้ ต่างพากันช็อก

คุณชายของพวกเขา ป้อนอาหารคนอื่นด้วยมือของตัวเองเลยเหรอ

สาริศาใช้เวลาไปนานกว่าจะทานอาหารจนเสร็จ มองดูธนพัตยุ่งอยู่กับการบริการตัวเอง อย่าให้พูดเลยว่าเธอละอายแก่ใจแค่ไหน จึงพูดอย่างเก้อเขินว่า “ที่จริงฉันใช้มือซ้ายทานก็ได้ คุณทานของคุณเองเถอะ”

แต่ธนพัตไม่สนใจเธอ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอทานข้าวคำสุดท้ายในชามเรียบร้อยแล้ว ถึงได้เริ่มทานของตัวเอง

ไม่นาน ธนพัตก็ทานจนใกล้เสร็จแล้ว มองดูป้าแหวนที่ลุกขึ้นมาเก็บล้าง ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเปิดปากพูดว่า “ป้าแหวนครับ สาริศาต้องเปลี่ยนยาทุกวัน ต่อไปนี้คุณจำไว้แล้วเตือนเธอด้วยนะครับ”

ป้าแหวนพยักหน้า แต่ถือชามไว้ในมือ ไม่ได้เดินกลับเข้าไปในครัว

ธนพัตสังเกตเห็นว่าเธออยากพูดอะไรกับตน จึงเงยหน้าขึ้นถามเอง “ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอครับ”

“เอ่อ คุณชายคะ......” ป้าแหวนค่อนข้างลังเล แต่เห็นใบหน้าเล็กของสาริศาที่มีอาการซีด จึงอดไม่ได้ที่จะพูด “แม้การที่คุณชายกับคุณนายน้อยรักกันจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ถึงอย่างไรคุณนายน้อยก็ยังบาดเจ็บอยู่ คุณควรจะ......ควรจะเบาหน่อยหรือเปล่าคะ”

ป้าแหวนพูดด้วยความหวังดี สาเหตุหลักเพราะเมื่อครู่สาริศาร้องดังมาก ตอนนี้สีหน้าก็ไม่ค่อยดี ป้าแหวนเห็นแล้วรู้สึกปวดใจ

ธนพัตกับสาริศาชะงักไป แต่ถึงอย่างไรก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่นานจากสีหน้าแดงๆ และสายตาที่คลุมเครือของป้าแหวนกับลุงชัย ก็เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร

ใบหน้าของสาริศากลายเป็นสีแดง

จะบ้าตาย

เมื่อครู่ตอนที่ธนพัตกำลังทำแผลให้ตน การร้องตะโกนของเธอทำให้ป้าแหวนได้ยิน จนเข้าใจผิดไปใช่ไหม

“ป้าแหวนคะ ความจริงแล้ว——” เธอหน้าบาง อยากรีบอธิบายให้ป้าแหวนเข้าใจ แต่ไม่คิดว่ายังไม่ทันได้พูดออกไป ก็ถูกธนพัตขัดจังหวะ

“ป้าแหวนครับ คุณวางใจได้” ธนพัตสีหน้าบางเบา “ผมรู้ว่าริศาบาดเจ็บอยู่ ก็ใส่ใจอยู่ตลอด ผมขยับเป็นหลักอยู่แล้วครับ”

ดวงตาของสาริศาเบิกกว้างทันที!

อะไรที่เรียกว่า “เขาขยับเป็นหลัก” ?

ธนพัตนี่ โกหกโดยหน้าไม่แดงก็ว่าแย่แล้ว ยังโกหกได้น่าอายขนาดนั้นอีก!

เห็นได้ชัดว่าทั้งลุงชัยและป้าแหวนก็คาดไม่ถึง ธนพัตที่เย็นชาตลอดเวลาพูดกลับพูดแฝงความหมายโดยนัยเช่นนั้น จึงชะงักไปในคราแรก แต่ไม่นานก็รีบยิ้มพร้อมกับพยักหน้า “งั้นก็ดีแล้วค่ะ คุณชายยังมีความห่วงใย”

ธนพัตหัวเราะเบาๆ นิ้วชี้เชยคางสาริศา “ผมไม่ได้พูดไร้สาระ มันก็ควรเป็นผมขยับอยู่แล้ว หรือว่า......คุณอยากลอง?”

“ไม่......ไม่ต้อง......” สาริศาเหมือนหนูตัวน้อยที่ถูกคนเหยียบหาง เธอยืดตัวขึ้นทันที รีบวิ่งไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆ “งั้น......ฉันจะไปอาบน้ำ แล้ว เจอกัน!”

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็ใช้มือซ้ายหยิบเอาผ้าเช็ดตัวออกมา แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

อยู่ในห้องน้ำ สาริศามองดูกระจก เห็นใบหน้าเล็กของตัวเองเป็นริ้วแดง

ให้ตายเถอะ

สาริศาอดไม่ได้ที่จะปิดหน้าด้วยความอับอาย

สาริศาทำไมเธอถึงใช้ไม่ได้ขนาดนั้น ธนพัตแค่ล้อเล่นกับเธอไม่กี่ประโยคเองนะ เธอก็มีปฏิกิริยาใหญ่โตขนาดนี้เลยเหรอ ใช้ไม่ได้จริงๆ

แม้แขนของสาริศาจะบาดเจ็บ แต่โชคดีที่ฝักบัวในห้องน้ำของธนพัตนั้นฉลาดเฉลียว สามารถควบคุมระดับน้ำได้ ดังนั้นเธอจึงอาบน้ำด้วยความระมัดระวัง และสามารถหลีกเลี่ยงบาดแผลได้

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วออกมา สาริศาเห็นธนพัตกำลังอยู่ตรงระเบียง ไม่ขยับเขยื้อน

สาริศาเช็ดผม กำลังจะเข้าไปเรียกเขาให้อาบน้ำ แต่เมื่อก้าวเข้าไปใกล้ไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นเธอก็พลันชะงักนิ่ง

เพราะเธอเห็นธนพัตกำลังถืออะไรบางอย่างอยู่ในมือ และเขา กำลังจ้องมองสิ่งนั้น ดั่งตกอยู่ในภวังค์

สิ่งของในมือของเขาส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์ เปล่งประกายอย่างหาที่สุดไม่ได้ เพียงแวบเดียวสาริศาก็รับรู้ได้

สร้อยคอเส้นนั้นอีกแล้ว