หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง นิยาย บท 16

เช้าวันต่อมาพี่น้องบ้านลู่มารวมตัวกันที่บ้านของหยางเทียนกันอย่างพร้อมเพรียง แต่ละคนเตรียมตัวมาอย่างดี เสิ่นซื่อตื่นขึ้นมาตั้งแต่ยามอิ๋นเพื่อทำอาหารเช้าให้สามีและลูกชายได้กินก่อนขึ้นเขา สามีของนางได้บอกกับนางเอาไว้แล้ว วันนี้พวกเขาจะไม่กลับมากินมื้อกลางวันที่บ้าน ให้นางเตรียมอาหารสำหรับมื้อกลางวันให้ด้วย

หลังจากพี่น้องบ้านลู่มาถึงได้ไม่นาน สามพ่อลูกจากบ้านใหญ่หยางก็มาถึง หยางเสี้ยวเห็นว่าทุกคนมาพร้อมกันหมดแล้ว จึงได้พาทุกคนเดินลัดเลาะลำธารหลังบ้าน มุ่งหน้าขึ้นเขาไปทันที วันนี้เขาหวังว่าจะพบของที่กินได้บ้าง เด็กชายไม่รู้ว่าฤดูหนาวของที่นี่จะยาวนานแค่ไหน จากความทรงจำของร่างเดิมนั้นไม่แน่ชัด แต่สิ่งที่จำได้ชัดเจนคือหนาวมาก และอาจจะมีพายุหิมะเกิดขึ้นได้เช่นเดียวกัน สิ่งที่สำคัญไม่น้อยไปกว่าอาหารก็คือ ฟืน หากไม่มีฟืนนอกจากจะหนาวตายแล้วยังจะหิวตายด้วยเพราะไม่มีเชื้อเพลิงสำหรับทำอาหารและอบอุ่นร่างกาย

เดิมทีหยางเสี้ยวคิดว่าจะพาท่านพ่อกับท่านลุงไปเก็บผูเถาเพื่อนำไปขาย แต่วันก่อนเขาไปดูมาแล้ว ผูเถายังคงไม่สุก น่าจะใช้เวลาอีกสองถึงสามวัน และวันที่สามก็คือวันพรุ่งนี้ วันนี้พวกเขาตั้งใจจะขึ้นเขาเข้าไปในป่าลึกจากเดิมที่หยางเสี้ยวเคยไป ถึงแม้ว่าในใจเสิ่นซื่อจะเป็นกังวลและหวาดกลัว แต่ก็ไม่ได้พูดจาห้ามปรามบุตรชายและสามีแต่อย่างใด

คนกลุ่มหนึ่งเดินมุ่งหน้าขึ้นเขาไปอย่างฮึกเหิม ในที่สุดก็มาถึงภูเขาอู๋หลง คนทั้งกลุ่มเดินตามหยางเสี้ยวไปเรื่อย ๆ เมื่อมาถึงป่าลึก ทุกคนแยกย้ายกันไปวางกับดักของตัวเอง หยางเสี้ยวสอนให้หยางชิงวางกับดักด้วยเช่นเดียวกัน หยางชิงตื่นเต้นมาก เขาไม่เคยเข้าป่าลึกขนาดนี้มาก่อน หยางเทากับหยางเทียน ช่วยกันขุดหลุมดักสัตว์ สองพี่น้องบ้านลู่เองก็แยกตัวกันออกไปหาที่ทางขุดหลุมดักสัตว์ของตัวเอง

“เดี๋ยวพ่อกับลุงของเจ้าจะช่วยกันขุดหลุมกับดัก พวกเจ้าอย่าได้เดินไปไกลเข้าใจหรือไม่”หยางเทียน

“ขอรับท่านพ่อ ท่านไม่ต้องห่วงนะขอรับ ข้ากับพวกพี่ชายไม่เดินไปไหนไกลแน่นอน”

“พวกเราเองก็ไปกันเถอะ” พี่น้องบ้านลู่

หยางเสี้ยวพาหยางเชวียนกับหยางชิงเดินแยกออกมา ทั้งสามคนเดินผ่านเห็ดป่าก็เก็บเห็ดป่า เดินผ่านผักป่าก็เก็บผักป่าใส่ตะกร้าของตัวเอง หยางเสี้ยวเดินมองนั่นมองนี่เรื่อยเปื่อย แต่ใจกลับหวังว่าจะเจอมันเทศ มันฝรั่ง หรือเผือก และอะไรก็ตามแต่ที่สามารถกินได้ เขามั่นใจว่าในป่าจะต้องมีหัวเผือกหัวมันแน่นอน

“ข้าน่าจะเอาตะกร้าที่ใหญ่กว่านี้มา” หยางชิง

“ข้าก็บอกเจ้าแล้ว เจ้าก็ไม่ฟัง ภูเขาอู๋หลงมีเห็ดป่าผักป่าเยอะแยะมากมาย ต่อไปนี้พวกเราจะมีเสบียงอาหารเก็บเอาไว้กินในฤดูหนาว ไม่ต้องกลัวว่าจะหิวจนไม่มีอะไรกิน ไม่ต้องมานั่งจำกัดอาหารในแต่ละมื้อเพราะกลัวอาหารไม่พอกินไปจนตลอดฤดูหนาว” หยางเชวียน

“อาเสี้ยว เจ้าเก่งมากจริง ๆ ที่กล้าเข้ามาในป่าลึกขนาดนี้ ต่อไปนี้ข้าจะตั้งใจเรียนรู้กับเจ้าให้มาก”

“อาชิงเจ้าพูดเกินไปแล้ว ข้าเองไม่ได้เก่งกาจอะไร เพียงแต่ข้าไม่อยากอดตายน่ะสิ ก็เลยจำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตเข้าป่ามา โชคดีที่ป่าแห่งนี้ไม่ได้อันตรายมากมายอย่างเช่นที่พวกผู้ใหญ่บ้านพูด แต่เจ้าจงจำเอาไว้ว่าผืนป่าทุกทีย่อมมีอันตราย เพียงแต่เราต้องระวังให้มากก็เท่านั้น คนเราจะต้องไม่ประมาทเพื่อรักษาชีวิตของตัวเองให้ปลอดภัย”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

“อาเสี้ยว เจ้ามาดูนี่ ทางนี้ ๆ ” หยางเชวียน

"มีอะไรหรือขอรับพี่ใหญ่เชวียน"

“เจ้ามาดูเห็ดหอมเยอะมากเลย ดอกใหญ่มาก มาช่วยกันเก็บเร็วเข้า”

ทั้งสามคน ช่วยกันเก็บเห็ดหอมดอกใหญ่ใส่ตะกร้า นอกจากจะมีเห็ดหอมแล้วยังมีเห็ดหูหนูดำอีกด้วย เห็ดพวกนี้สามารถนำไปตากแห้งเก็บเอาไว้ได้ ถ้าหากมีจำนวนมากหยางเสี้ยวอยากจะลองนำเห็ดตากแห้งพวกนี้ไปขายแลกเป็นเงิน แต่ต้องไปสำรวจตลาดในเมืองเสียก่อน

เด็กชายทั้งสามคนเก็บเห็ดหอมจนหมดแล้วเริ่มออกเดินต่อ ในตอนที่หยางเสี้ยวเดินผ่านจอมปลวกขนาดใหญ่ สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง ใบแบบนี้นี่มันช่างคุ้นเคย มันต้องใช่แน่ ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้น หยางเสี้ยวเดินตรงดิ่งเข้าไปทันที ในที่สุดก็เจอแล้ว เจ้ามันเทศ หยางเสี้ยวลงมือขุดลงทันที ขุดลงไปไม่นานก็พบหัวมันเทศขนาดใหญ่ เด็กชายยิ้มกว้างด้วยความดีใจ นี่มันดงมันเทศชัด ๆ

“อาชิง พี่ใหญ่เชวียน มาช่วยข้าทางนี้หน่อยไม่ต้องเก็บเห็ดแล้ว”

“อาเสี้ยวเจ้าเจออะไรดี ๆ แล้วใช่หรือไม่”

“แน่นอนว่าข้าเจอแล้ว มาเร็วเข้าช่วยข้าขุดมันเทศพวกนี้ แล้วระวังด้วยอย่าได้ทำเถามันเทศเสียหาย ข้าจะเอากลับไปปลูกที่สวน ต่อไปจะได้มีมันเทศเก็บเอาไว้กิน”

“มันเทศหรือ คืออะไรทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน” หยางชิง

“อย่าถามมาก ถ้าอาเสี้ยวบอกว่ากินได้ก็ย่อมต้องกินได้ จะถามทำไมให้มากความ เดี๋ยวขุดขึ้นมาก็รู้เองนั่นล่ะ” หยางเชวียน

หยางเสี้ยวใช้มีดตัดเถามันเทศออก จากนั้นก็รื้อเถามันเทศออกไปกองเอาไว้อีกด้าน เด็กสามคนตั้งหน้าตั้งตาขุดมันเทศจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่พอรู้สึกตัวอีกที มันเทศที่ขุดขึ้นมากองรวมกันเอาไว้กลายเป็นภูเขามันเทศขนาดเล็ก หยางเสี้ยวไม่กลัวว่าจะเอากลับไปไม่ไหว เด็กชายคิดว่าจะให้พวกท่านพ่อขนกลับไปก่อน ส่วนพวกเขาสามคนจะขุดรออยู่ที่นี่

หลังจากขุดหลุมดักสัตว์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ทุกคนออกมาพบกันที่จุดนัดพบ แต่พวกเขากลับไม่เจอเด็กทั้งสามคน สองพี่น้องบ้านลู่ค่อนข้างเป็นห่วง เพราะถึงยังไงหยางเสี้ยวก็ยังเป็นแค่เด็กอายุแปดขวบเท่านั้น แต่หยางเทียนกลับบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ป่าแถบนี้ลูกชายของเขาเคยเข้ามาแล้ว

“อาเทียน พวกเด็ก ๆ ยังไม่มาเลยนะ” ลู่คง

“ไม่ต้องเป็นห่วง คงจะเก็บเห็ดป่าอยู่แถว ๆ นี้ล่ะ ป่าแถบนี้อาเสี้ยวเคยเข้ามาแล้ว”

“เจ้านี่เป็นพ่อที่ไม่ห่วงลูกเอาเสียเลย” ลู่คงยังต่อว่าสหาย

“ใครบอกว่าข้าไม่ห่วงลูกล่ะ นั่นลูกข้านะ แถมลูกคนโตด้วย กว่าจะเลี้ยงลูกให้โตขึ้นมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”

“ไป ๆ ไปเดินตามหาเด็กพวกนั้นสักหน่อยไม่รู้ว่าเดินไปถึงไหนกัน” หยางเทา

“คงจะเดินไปทางนี้กระมัง นั่นไงสัญลักษณ์ที่อาเสี้ยวทำเอาไว้” หยางเทียน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน