หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง นิยาย บท 15

หลังจากที่บ้านซ่อมเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยางเสี้ยวอยากเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่เพื่อขอบคุณท่านลุงบ้านลู่ที่มีใจมาช่วยเหลือจนสามารถซ่อมบ้านเสร็จเร็วกว่าเวลาที่กำหนดไว้ หยางเสี้ยวสอนให้ท่านพ่อกับท่านลุงขุดหลุมดักปลา แม้กระทั่งท่านปู่เองก็มาเรียนรู้ด้วยเช่นเดียวกัน โดยให้เหตุผลว่า “ข้าเป็นพ่อเป็นปู่ จะไม่รู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร”

“อาเสี้ยววิธีแบบนี้ของเจ้าดีจริง ๆ” ท่านปู่

“วิธีแบบนี้เราจะสามารถจับปลาได้ง่าย อีกทั้งปลายังมีชีวิตอยู่ด้วยขอรับ เวลานำไปขายจะได้ราคาดีกว่าปลาที่ตายแล้วขอรับ”

“ดี ดี สวรรค์เมตตาพวกเราแล้ว ต่อไปปู่จะยกให้อาเสี้ยวเป็นผู้นำตระกูลคนต่อไปดีหรือไม่”

“ไม่ดีกระมังขอรับท่านปู่ ท่านปู่จะเอาท่านลุงไปไว้ที่ใดขอรับ”

“ใครใช้ให้ลุงของเจ้าไม่ได้เรื่องได้ราวกันล่ะ ทึ่มทื่อออกปานนั้น ดูสิปู่ยังฉลาดกว่าเลย”

“ท่านพ่อท่านก็พูดเกินไปแล้วนะขอรับ นี่ข้าเป็นลูกของท่านจริงหรือไม่ขอรับ หรือว่าข้าถูกเก็บมาเลี้ยง” หยางเทาโอดครวญเกินจริงไปมาก

“ใช่สิ ถ้าเจ้าไม่พูดเรื่องนี้ข้าก็ลืมไปแล้วนะ ความจริงแล้ว ข้ากับแม่ของเจ้าเก็บเจ้ามาจากข้างทางน่ะ” หยางไห่พูดโกหกออกมาโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสี

“ท่านพ่อขอรับ เลิกล้อพี่ใหญ่เล่นได้แล้ว เดี๋ยวพี่ใหญ่ก็คิดว่าถูกเก็บมาจากข้างทางจริง ๆ หรอกขอรับ” หยางเทียน

“ท่านพ่อ ท่านรังแกข้า ข้าจะไปฟ้องท่านแม่” หยางเทาเองก็เล่นใหญ่เช่นกัน

“แม่เจ้าก็เมียข้า ลองไปฟ้องสิ เจ้าคิดว่านางจะเชื่อคำพูดเจ้าหรือคำพูดของข้า”

“พวกเจ้าพูดถึงข้าอยู่รึ มีอันใดกัน” หานซื่อที่ไม่รู้มาตอนไหนถามขึ้นเสียงนิ่ง

“ขอรับท่านแม่” หยางเทา

“เปล่าหรอกยายเฒ่า ไม่มีอะไร แล้วเจ้ามาทำอะไรที่ริมลำธารรึ” หยางไห่รีบกลบเลื่อนพร้อมทั้งถลึงตาใส่ลูกชายสื่อความหมายว่า “ฟ้องสิ เจ้าฟ้องสิ ดูสิว่าข้าจะจัดการเจ้ายังไง”

“ข้าก็มาเอาปลาไปทำอาหารน่ะสิ ไม่ใช่เสี้ยวเอ๋อร์บอกกับข้าไว้หรอกรึ”

“ท่านย่าหลานเพียงบอกว่าจะจับปลากลับไปให้ที่บ้าน ไม่ได้หมายความว่าให้ท่านย่าเดินมาถึงที่นี่นะขอรับ”

“ย่าเองก็อยากมาดูให้เห็นกับตาถึงความเก่งกาจของหลานยังไงล่ะ”

“ท่านพ่อ ไปจับปลาหลุมที่ข้าทำเอาไว้ให้ท่านย่ากลับไปทำอาหารก่อนเถอะขอรับ” หยางเสี้ยวหันไปพูดกับหยางเทียน

“ตกลง เรื่องนี้ให้พ่อจัดการเอง ท่านแม่ ท่านเองก็กลับไปรอที่บ้านเถอะขอรับ”

“ไม่ต้อง ไม่ต้องแล้ว เจ้ารีบไปจับปลามาให้แม่ก็พอ แม่แค่อยากเดินยืดเส้นยืดสายบ้างก็เท่านั้นเอง”

หลังจากที่ขุดหลุมดักปลาเพิ่มเอาไว้เสร็จแล้ว หยางเทียนจับปลาขึ้นมาอีกเป็นจำนวนหลายสิบตัว เขาตั้งใจจะเอาไปให้สหายทั้งสองเพื่อแสดงความขอบคุณที่สละเวลามาช่วยพวกเขาซ่อมบ้านในหลายวันที่ผ่านมา อีกทั้งถือโอกาสเชิญพวกเขามากินข้าวด้วยกัน หยางเทียนขอให้บุตรชายสอนพี่น้องบ้านลู่ทำหลุมดักปลาด้วยเช่นเดียวกัน ซึ่งเด็กชายก็ตกลงรับปากว่าจะสอนให้ด้วยความยินดี การที่ชาวบ้านสามารถหาอาหารมาเพิ่มให้กับคนในบ้านได้นั้นเป็นเรื่องดี

ตั้งแต่ผู้ใหญ่บ้านคนนี้ขึ้นรับตำแหน่งก็ไม่สนใจปากท้องของชาวบ้านเลย นอกจากปากท้องของคนในครอบครัว บางครั้งยังใช้อำนาจกดขี่ชาวบ้านอีก หยางเสี้ยวคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ทุกคนจะต้องลุกขึ้นมาสู้เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของครอบครัว ในเมื่อหมู่บ้านลี่จวงแห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยภูเขา ก็ใช้ภูเขาเหล่านั้นให้เป็นประโยชน์

ในหมู่บ้านลี่จวงมีอยู่สามครอบครัวที่สนิทชิดเชื้อกับผู้ใหญ่บ้าน พวกเขาล้วนเป็นญาติสนิทกันทั้งนั้น คนพวกนี้แล้วแล้วแต่เป็นครอบครัวที่มีความเป็นอยู่ที่ดี หยางเทียนกับหยางเทาสองพี่น้องถึงแม้ว่าพวกเขาจะสนิทสนมกับสองพี่น้องลู่คง ลู่จื้อมากที่สุด สำหรับชาวบ้านคนอื่น ๆ นับว่ามีไมตรีที่ดีต่อกันอยู่บ้าง

“ท่านพ่อ ท่านเอาปลาไปให้บ้านลู่แล้วถือโอกาสบอกกล่าวกับท่านลุงทั้งสองเสียว่าให้มากินข้าวบ้านเราในตอนเย็น ถือโอกาสที่บ้านเราซ่อมเสร็จเป็นการเลี้ยงขอบคุณ ข้าคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะขึ้นเขาอู๋หลงอย่างออกหน้าออกตา ข้าคิดว่าไม่จำเป็นจะต้องกลัวพวกผู้ใหญ่บ้าน ภูเขาไม่ใช่ของพวกเขาเสียหน่อย พวกเราเองก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด ให้ท่านบอกกับท่านลุงทั้งสอง ว่าเต็มใจจะขึ้นเขาไปกับพวกเราหรือไม่”

“ตกลง พ่อขอบใจเจ้านะอาเสี้ยว พ่อภูมิใจในตัวเจ้าที่สุด”

“ข้าเองก็ภูมิใจเช่นเดียวกันที่ได้เกิดมาเป็นลูกของท่านพ่อกับท่านแม่ขอรับ ข้าเชื่อว่าพวกเราจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ชาวบ้านในหมู่บ้านเองก็เช่นเดียวกัน”

หยางเทียนนำปลาที่จับมาได้มุ่งหน้าไปยังบ้านลู่ที่อยู่ถัดไปจากบ้านใหญ่หยางไม่ไกลนัก ลู่คงในตอนแรกเขาไม่อยากรับปลาเอาไว้เพราะรู้ดีว่าความเป็นอยู่ของครอบครัวสหายไม่ได้ดีเท่าไหร่ แต่หยางเทียนให้เหตุผลว่านี่เป็นของเล็กน้อยเท่านั้น ปลาเหล่านี้เป็นหยางเสี้ยวที่จับมาและให้เขานำมาเพื่อเป็นการขอบคุณที่ลู่คงกับลู่จื้อไปช่วยซ่อมบ้าน

หยางเทียนยังได้บอกให้เขาไปกินข้าวที่บ้านค่ำนี้และมีเรื่องอยากจะพูดคุยกับพวกเขาพี่น้อง ลู่คงรับปากว่าจะไป ถึงอย่างไรนี่เป็นน้ำใจของสหาย

ไม่แน่ว่าหยางเทียนอาจจะมีทางออกที่ดีกว่านี้ก็เป็นได้ ลู่คงมองดูบ้านของตัวเองที่จะพังมิพังแหล่ก็คิดว่าน่าจะเอาอย่างบ้านของหยางเทียน ทำการซ่อมแซมบ้านขึ้นมาโดยใช้ไม้ไผ่เช่นเดียวกับบ้านของเขา

ตอนแรกลู่คงก็ไม่แน่ใจว่ามันจะแข็งแรงหรือไม่ แต่พอเขาได้เห็นบ้านที่ซ่อมแซมต่อเติมออกมาทั้งแข็งแรงและสวยงาม ก็รู้สึกชอบใจมาก หยางเทียนยังแอบกระซิบบอกเขาว่านี่เป็นความคิดของหยางเสี้ยว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน