หยางเสี้ยว หนูน้อยหัวใจแกร่ง นิยาย บท 17

17 /311

วันนี้เป็นวันแรกที่หยางไห่จะขึ้นเขาไปกับหลาน ๆ โดยมีลู่คงไปด้วย วันนี้ลู่คงจะรับหน้าที่ขนมันเทศลงจากเขา ระหว่างรอทั้งสามคนกลับมาจากนำของป่าไปขาย บ้านหยางกับบ้านลู่ตกลงกันว่า ขุดมันเทศเสร็จแล้วจะแบ่งออกเป็นสามส่วนเท่า ๆ กัน บ้านใหญ่หยางหนึ่งส่วน บ้านลู่หนึ่งส่วน และบ้านหยางเสี้ยวหนึ่งส่วน

ในส่วนของเถามันเทศที่หยางเสี้ยวนำกลับมา เขานำไปกองรวมกันเอาไว้หลังบ้าน จากนั้นก็สอนให้เสิ่นซื่อตัดเถามันเทศออกเป็นท่อน โดยแต่ละท่อนให้มียอดมันเทศติดอยู่ด้วย หยางเสี้ยวอธิบายวิธีการปลูกให้เสิ่นซื่ออย่างละเอียด เด็กชายเองไม่รู้ว่าจะสามารถปลูกสำเร็จหรือไม่ ถ้าหากไม่สำเร็จค่อยใช้หัวมันเทศที่แตกหน่อมาปลูกแทน ถ้าหากปลูกได้สำเร็จเด็กชายมีความตั้งใจว่าจะแบ่งให้ชาวบ้านนำไปปลูกพร้อมสอนวิธีการปลูกให้ด้วย

“ท่านปู่มาแล้วหรือขอรับ ท่านลุงลู่ วันนี้ต้องรบกวนท่านลุงแล้วนะขอรับ”

“อาเสี้ยว ลุงไม่ลำบากอันใด เพียงแค่ใช้แรงนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้น ลุงต้องขอบใจเจ้ามากที่พาพวกเรามีทางรอดไปด้วยกัน ขอบใจเจ้ามากนะ นี่เป็นขนมถั่วกวนที่ท่านแม่ของลุงทำ ท่านให้ลุงเอามาแบ่งให้พวกอาเสี้ยวได้ลองชิม”

“ขอบคุณท่านลุงลู่ขอรับ ฝากขอบคุณท่านยายลู่ด้วยนะขอรับ พวกเราจะกินให้อร่อย พวกเรารีบไปกันเถอะขอรับเดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้”

“เสี้ยวเอ๋อร์ ปู่ยังไม่เคยขึ้นเขาอู๋หลงมาก่อน วันนี้ปู่รู้สึกตื่นเต้นมาก”

“ความจริงแล้วไม่ได้มีอะไรน่ากลัวขนาดนั้น ป่ารอบนอกของภูเขาอู๋หลงไม่ได้มีสัตว์ป่าดุร้ายอะไร มีเพียงแค่ไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าเท่านั้น อีกทั้งยังมีผักป่ามากมาย ไหนจะเห็ดป่าตามฤดูกาลอีก ข้าเองก็อยากให้พวกชาวบ้านรวมกลุ่มกันขึ้นเขาไปเก็บผักป่า เห็ดป่ามากักตุนเอาไว้ขอรับ แต่อย่างที่เรารู้กัน เพราะพวกผู้ใหญ่บ้านทำให้ชาวบ้านหวาดกลัว จึงไม่มีคนกล้าขึ้นเขาอู๋หลง แต่อีกไม่นานหรอกขอรับท่านปู่ เมื่อชาวบ้านเห็นความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของพวกเรา ข้าคิดว่าจะต้องมีคนมาสอบถามเป็นแน่ อีกอย่างข้าเองไม่คิดจะปิดบัง หากใครถามพวกเราแค่พูดความจริงเท่านั้น”

“ถูกของอาเสี้ยว ลุงเห็นด้วย พวกเราไม่ได้ไปลักขโมยของใครเสียหน่อย ทำไมจะต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ด้วย” ลู่คง

“ข้าเองกลัวแค่พวกผู้ใหญ่บ้านจะหาเรื่องรังแกกลั่นแกล้งพวกเราเอาน่ะสิ พวกเราเป็นเพียงชาวบ้านไม่ได้มีเส้นสายใหญ่โตที่ไหน” หยางไห่

“ท่านปู่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้หรอกขอรับ ข้าเชื่อว่าอาเสี้ยวหาทางจัดการได้” หยางเชวียน

“ใช่แล้วท่านปู่ อาเสี้ยวเป็นลูกรักของเทพรักษาป่าเชียวนะ” หยางชิง

“ใช่แล้วท่านลุงหยาง ข้าเชื่อมั่นว่าคนเราเมื่อทำความดี ท่านเทพต้องอวยพรพวกเราสิ คนทำชั่วสักวันจะมีวิญญาณผีร้ายไปเคาะประตูบ้านกลางดึกเข้าให้สักวัน ข้าเชื่อว่าหากชาวบ้านรวมตัวกันผู้ใหญ่บ้านก็ไม่กล้าลงมือกับพวกชาวบ้านหรอกขอรับ”

“ตกลง เราจะสู้ไปด้วยกัน ปู่เป็นปู่แท้ ๆ กลับไม่ได้เรื่องเสียเอง กลัวนี่กังวลนั่น จนเกือบทำให้เสียเรื่องแล้ว”

ทั้งห้าคนเดินขึ้นมาถึงบริเวณที่พบมันเทศและเริ่มลงมือขุดต่อทันที ลู่คงที่ขุดมันเทศไปได้สักพักเขาก็หยุดขุด จากนั้นก็แบกกระสอบที่เต็มไปด้วยมันเทศลงเขาไป ลู่คงไป ๆ กลับ ๆ อยู่ 4 เที่ยว ถึงได้ยอมหยุดพัก

ทางด้านสามคนที่เดินเข้าเมืองเพื่อนำของไปขายที่โรงเตี๊ยมเยี่ยนไหล หลงจู๊ที่เห็นพี่น้องบ้านหยางมาเขาต้อนรับด้วยความยินดี เพราะนั่นหมายความว่าวันนี้คงจะมีอะไรดี ๆ มาขายเป็นแน่

“คารวะหลงจู๊ขอรับ”

“ตามสบายเถอะ วันนี้พวกเจ้ามีผูเถาหรือไม่”

“มีขอรับ วันนี้มีมาเท่านี้ รอบหน้าอาจจะน้อยกว่านี้เพราะเหลืออยู่ไม่มากแล้วขอรับ” หยางเทียน

“มีเท่าไหร่ทางร้านรับซื้อตลอด รับรองข้าไม่เอาเปรียบพวกเจ้าพี่น้องแน่นอน”

“ขอบคุณหลงจู๊ขอรับ”

“นี่พวกเจ้ายังมีสัตว์ป่ามาด้วยหรือ”

“ใช่แล้วขอรับ ไม่ทราบว่าทางหลงจู๊รับซื้อหรือไม่”

“ย่อมต้องรับซื้ออยู่แล้ว ไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าของพวกเจ้ายังไม่ตาย ดียิ่งนัก ไก่ฟ้าข้ารับซื้อชั่งล่ะ 20 อิแปะ ส่วนกระต่าย 18 อิแปะต่อชั่ง พวกเจ้าพอใจหรือไม่”

“พอใจขอรับ”

“เช่นนั้นพวกเจ้านั่งรอก่อน ข้าจะให้คนนำไปชั่ง ถ้าหากพวกเจ้ามีอันใดจะขายอีก สามารถนำมาขายที่นี่ได้เลย รับรองว่าข้าไม่โกงพวกเจ้าแม้แต่อิแปะเดียว”

“ขอบคุณหลงจู๊มากขอรับ”

เพราะวันนี้ผูเถามีมากกว่ารอบที่แล้ว ไก่ฟ้ากับกระต่ายป่าของลู่จื้อขายได้ทั้งหมด 1 ตำลึง ผูเถาที่เก็บมาวันนี้ทั้งหมด 60 ชั่ง ชั่งละ 400 อิแปะ จากครั้งที่แล้วขายได้ 300 อิแปะ เงิน100 อิแปะต่อชั่ง ที่เพิ่มมาครั้งนี้เพราะหลงจู๊ต้องการซื้อใจของพวกหยางเทียน นอกจากนี้ผูเถาที่สองพี่น้องนำมารสชาติหวานกรอบ เมื่อนำมาขึ้นโต๊ะให้กับลูกค้าพวกเขาสามารถหากำไรได้มากมาย

หยางเทาเองได้เงินจากการขายสัตว์ป่า 1 ตำลึงเช่นเดียวกัน ส่วนหยางเทียนนั้นสัตว์ป่าที่เขาล่ามาได้และรวมกับที่หยางเสี้ยวผู้เป็นลูกชาย แต่เขาไม่ได้นำมาขายทั้งหมด หยางเทียนได้เงินจากการขายผูเถา 16 ตำลึง ส่วนเงินที่ขายไก่ฟ้ากับกระต่ายป่า 1 ตำลึง 500 อิแปะ

“ข้าไม่คิดเลยว่าจะหาเงินได้มากมายขนาดนี้ ขอบใจพวกเจ้ามากนะอาเทียน อาเทา” ลู่จื้อกำเงินหนึ่งตำลึงในมือแน่น

“เรื่องเล็กน้อย ไม่ใช่บอกว่าพวกเราจะผ่านมันไปด้วยกันหรือ” หยางเทียน

“เรารีบกลับบ้านกันเถอะ อย่าลืมว่าเราต้องขึ้นเขาไปขุดมันเทศ ไหนจะต้องไปตรวจดูกับดักอีก” หยางเทา

“พี่ใหญ่ เงินที่ขายผูเถาครั้งนี้ข้าจะเอาไปซื้อวัว ท่านคิดเห็นอย่างไรขอรับ” หยางเทียน

“ดี บ้านเราซื้อวัวก็ดี เวลาเราเข้าเมืองมาขายของป่าจะได้สะดวก แต่ว่ารอสักพักก่อนค่อยซื้อ อย่าเพิ่งซื้อวันนี้เลยเรากลับไปปรึกษาคนในครอบครัวก่อน” หยางเทา

“ขอรับพี่ใหญ่ เช่นนั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ ป่านนี้ลู่คงคนเดียวคงจะขนมันเทศจนเหนื่อยหอบแล้วกระมัง”

ทั้งสามคนออกจากโรงเตี๊ยมเยี่ยนไหล มุ่งหน้าเดินทางกลับหมู่บ้านทันที เพราะวันนี้หาเงินได้มาก ทุกคนจึงไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะตื่นขึ้นมาตั้งแต่ยามอิ๋นก็ตาม

พวกเขาใช้เวลาเก็บเกี่ยวมันเทศทั้งหมดถึงสามวัน มันเทศที่เก็บมาได้ครั้งนี้มีมากถึง 1,500 ชั่ง แบ่งออกเป็นสามส่วน ส่วนละ 500 ชั่ง ด้วยจำนวนมันเทศ 500 ชั่งนี้ ทำให้พวกเขาอยู่ได้อย่างสบาย เมื่อได้ลองนำมันเทศมาทำอาหารในแบบต่าง ๆ ตามที่หยางเสี้ยวแนะนำ อาหารที่ทำจากมันเทศอร่อยมาก ที่สำคัญแล้วยังทำให้อิ่มท้องด้วย

หลังการเก็บเกี่ยวสิ่งที่ต้องทำต่อไปคือการทดลองปลูกมันเทศ โดยแปลงทดลองปลูกคือพื้นที่ด้านหลังบ้าน แต่เดิมเป็นที่รกร้างไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรนอกจากแปลงผักเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเสิ่นซื่อ บริเวณบ้านมีเนื้อที่ทั้งหมด 5 หมู่

พื้นที่รกร้างที่ถางและพลิกหน้าดินเรียบร้อยแล้ว ประมาณ 3 หมู่ พี่น้องบ้านลู่เองก็มาช่วยในการปลูกมันเทศด้วย พวกเขาใช้เวลาปลูกมันเทศทั้งหมด 2 วัน