หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1020

โทรศัพท์ของเลอศิลป์ดังขึ้นเมื่อเขามาถึงทางเข้าโรงพยาบาล

มันเป็นโทรศัพท์จากที่บ้าน

“เมื่อไรจะกลับมาคะ? พ่อ”

เสียงอันเยือกเย็นของไอรดาดังขึ้นจากอีกด้านทันทีที่เขารับสาย

“พ่อกำลังกลับ” เลอศิลป์ตอบเบาๆ “ไปนอนก่อนเถอะ พ่อกำลังจะกลับบ้านแล้ว ไว้เจอกัน”

ไอรดารับคำและวางสายอย่างรวดเร็วหลังจากนั้น

เป็นเวลาดึกแล้วเมื่อเลอศิลป์กลับมาที่บ้านของเขา

เขาเดินไปที่ห้องนอนของไอรดาทันทีที่เขากลับถึงบ้านตามที่สัญญาไว้กับเธอ

แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเด็กน้อยยังคงตื่นอยู่ เธอเฝ้าดูเขาเข้ามาอย่างขุ่นเคืองโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “คราวนี้หนูโกรธเรื่องอะไร?”

“พ่อกลับมาช้ามาก!” ไอรดาบ่น

ฉันจะดีใจมากถ้าพ่อใช้เวลาทั้งคืนกับคุณรษิกา แต่เขาอยู่กับคุณอัญชสา ฉันไม่ชอบเธอ! พออนับรวมเวลาเดินทางแล้ว พ่อน่าจะใช้เวลาเดินทางกลับไม่เกินหนึ่งชั่วโมงสิ

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำบ่นของลูกสาว

ลูกไม่เคยบ่นเวลาฉันออกไปดูแลรษิกาทั้งคืน

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงทั้งสองได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมาก

“พ่อบังเอิญไปเจอคุณสุเมธกับคุณจันทรา” เขาอธิบายอย่างอดทนให้ลูกสาวฟังพร้อมระงับความขุ่นเคืองของเขา

แก้มของไอรดายังคงพองออกมาด้วยความไม่พอใจ

เลอศิลป์รู้ว่าลูกจะยืนกรานพูดกับเขาเรื่องรษิกาดังนั้นเขาจึงไม่อธิบายเพิ่มเติม

ไอรดายังคงคิดว่าจะพูดคุยกับพ่อของเธออย่างไรดี แต่เขาก็ไม่เคยตอบกลับมา

อย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หลังจากใช้เวลาทั้งคืนครุ่นคิดถึงเรื่องนี้

“สัญญากับหนูไว้แล้วนี่คะ พ่อ”

ยิ่งไปกว่านั้น พ่อเป็นคนแนะนำเรื่องนี้เอง ตอนนี้พ่อกำลังกลับคำพูด

สายตาของเลอศิลป์อ่อนลงเมื่อเห็นเด็กน้อยใกล้จะหลั่งน้ำตา

หลายวินาทีต่อมา เขาก็โน้มตัวลงมาและลูบหัวเธออย่างปลอบโยน

ไอรดาเม้มปากและหลบเลี่ยงเขา

ความสิ้นหวังแวบขึ้นมาในดวงตาของเลอศิลป์

“ไม่มีอะไรมารับประกันเรื่องความสัมพันธ์ได้หรอก พ่อจำเป็นต้องคิดเรื่องนี้ให้ดี”

ลองคิดถึงท่าทีของผู้หญิงคนนั้นที่มีต่อฉันสิ

เลอศิลป์โน้มตัวลงมาห่มผ้าให้เธอแล้วหันหลังจะจากไปโดยไม่ให้โอกาสเด็กน้อยได้พูดเลยสักคำ