หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1982

“กฤษณา เลิกเสแสร้งสักทีเถอะ! ฉันจะรักษาการติดเชื้อของสามีฉันเอง ส่วนคุณน่ะติดเชื้อแล้วเหมือนกัน และคุณก็ต้องจัดการตัวเองด้วย!”

ตอนแรก รษิกาไม่เต็มใจที่จะพูดออกมา แต่ต่อมาเธอก็รู้ว่ากฤษณานั้นจงใจที่จะข่มขู่เลอศิลป์ แม้ว่าอีกไม่นานนี้เธอจะต้องพบกับจุดจบก็ตาม

ดวงตาเธอเจือไปด้วยความเมตตากรุณาขณะที่เธอเตือนกฤษณาถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่อะไรอย่างนี้!

แม้จะอยู่ในสถานการณ์เลวร้าย กฤษณาก็ยังยิ้มอย่างดูถูกและส่ายหัวอย่างหนักแน่น “เป็นไปไม่ได้ เธออาจจะเก่ง แต่เธอคงไม่คิดว่าจะพัฒนาวัคซีนได้ภายในเวลาอันสั้นเช่นนี้ได้หรอกนะ หากเธอต้องการมีชีวิตรอดจากสถานการณ์นี้ เธอต้องใช้ฉันเป็นเครื่องต่อรองเพื่อรับวัคซีนจากคุณกรรณ”

เมธินีระงับความโกรธเอาไว้ไม่ไหว เธอเยาะเย้ยขึ้นมาอย่างเย็นชาและประกาศว่า “ฮ่า! ฉันรู้ว่าคุณจะต้องไม่เชื่อแน่นอน นี่ดูพวกเราหน่อยสิ พวกเรานิ่งสงบกันมากไม่ใช่เหรอ? คุณน่าจะคิดให้ดีๆ ก่อนจะด่วนสรุปเอาอย่างนั้นนะ”

กฤษณาผงะไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอรีบหันไปมองคนทั้งสามอย่างรวดเร็ว

เธอส่ายหน้ารัวๆ และยืนกรานว่า “ไม่ เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีทางที่พวกเธอจะทำแบบนี้ได้! แม้ว่าจะส่งวัคซีนบินมาจากโมรันตา มันก็จะไม่มาถึงภายในสามชั่วโมง พวกเธอก็แค่ถ่วงเวลาเอาไว้เท่านั้น!”

“ถ่วงเวลาเหรอ? คุณเชื่อจริงๆ เหรอว่าผมจะยอมให้คนอื่นมากำหนดเงื่อนไขและกำหนดเส้นทางชีวิตของผม?” น้ำเสียงของเลอศิลป์เต็มไปด้วยความดูถูกอันแสนเยือกเย็น

กฤษณาไม่ยอมเชื่อทั้งรษิกาและเมธินี แต่คำพูดของเลอศิลป์ทำให้เธอสติแตกไปทันที

เลอศิลป์แผ่ความมั่นใจออกมา และเขาก็แน่ใจว่าทุกอย่างที่เขาพูดออกมานั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงได้

รษิกาสามารถสร้างวัคซีนได้!

เธอตกตะลึงและรู้สึกสับสนระหว่างความโกรธที่รุนแรงกับความไม่เต็มใจที่จะยอมรับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“ชัดเจนว่าคุณไม่มีค่าสำหรับเรา” เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงที่มีเหตุผล “และผมจะไม่ปล่อยคุณไปในครั้งนี้”

จากนั้นเธอก็พยักหน้าให้เลอศิลป์และเมธินีอย่างหนักแน่น

“เร็วมากเลย เพิ่งผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ เอง!” เมธินีผ่อนคลายลงและมองกฤษณาอย่างขบขัน

“ได้ยินไหม? กฤษณา วัคซีนพร้อมแล้ว! คุณยังไม่เชื่อเราอีกเหรอ?”

กฤษณาตกใจกับข่าวที่ว่า เธอแข็งค้างราวกับเพิ่งโดนฟ้าผ่า เธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองอย่างไรกับข้อมูลนั้น

ผ่านไปราวกับชั่วนิรันดร์ แต่เพียงสามสิบวินาทีต่อมา เธอก็ค่อยๆ กลับมามีสติและเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ร่างกายของเธอรู้สึกอ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่กลับทรุดตัวลงพิงกำแพง คุกเข่าลงในท่าเหมือนทารกในครรภ์

ด้วยความมึนงง เธอเริ่มพึมพำกับตัวเอง “ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ ฉันแพ้แล้ว! สุดท้ายแล้ว ฉันก็ไม่สามารถแก้แค้นได้ รษิกา ฉันเกลียดแก! ฉันสาปแช่งแกทุกวัน แต่ทำไมแกถึงโชคดีนักนะ? รษิกา แกควรจะเน่าตายไปในนรก!”

ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอพบว่าตัวเองถูกครอบงำด้วยอารมณ์ที่รุนแรงและฉับพลัน เธอกระโจนพุ่งเข้าหารษิกา