หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1037

อาชิขมวดคิ้ว “คุณพอจะรู้ไหมครับว่าคุณเลอศิลป์พาไอวี่ไปที่ไหน?”

คติยาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “เขาอาจจะพาเธอกลับไปที่บ้านพักหลักของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์”

เธอจำได้ว่า เหมือนได้ยินศศิตาโทรหาเลอศิลป์ทางโทรศัพท์

เป็นไปได้ว่าศศิตาขอให้เลอศิลป์ส่งไอรดาไป ซึ่งเลอศิลป์ก็เห็นด้วย

สายตาของอชิและเบนนี่หรี่ลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น

จากนั้นอชิถามอย่างไม่แน่ใจว่า “คุณช่วยบอกเราได้ไหมว่าที่อยู่ของบ้านพักหลักของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์อยู่ที่ไหน?”

คติยารู้ว่าพวกเขาจะวางแผนตามหาไอรดา โดยไปที่บ้านพักหลักของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ซึ่งอยู่ไกลจากจุดที่พวกเขาตอนนี้อยู่มาก

แม้ว่าคติยาจะไม่รู้ว่าพวกเขาสามารถหาทางไปยังคฤหาสน์ได้อย่างไร แต่เธอก็ไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาไปที่บ้านพักหลักของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์เพียงลำพังได้

“ฉันรู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่ไม่สามารถบอกคุณได้”

คติยาจึงโบกมือให้บอดี้การ์ดปล่อยตัวเด็กๆ “คุณคงจะแอบหนีมาโดยที่คุณรษิกาไม่รู้ กลับบ้านซะตอนนี้ อย่าทำให้เธอต้องกังวล”

เด็กๆ หน้ามุ่ยและยืนอยู่ที่นั่นอย่างดื้อรั้นอยู่พักหนึ่ง

จนกระทั่งพวกเขาเห็นว่าคติยาไม่ยอมขยับเขยื้อน จึงจากไปด้วยความพ่ายแพ้

พวกเขาตั้งตารอที่จะพบกับไอรดาและเลอศิลป์ตั้งแต่เมื่อคืน

สุดท้ายแล้ว ความพยายามของพวกเขาก็เสียเปล่า

ดวงตาของเบนนี่แดงก่ำขณะที่เขาเดินไปตามทาง

อชิทำหน้าบูดบึ้งขณะเดินเคียงข้างเบนนี่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และกังวลเกี่ยวกับความเป็นอยู่ของไอรดา

พวกเขาจมอยู่ในความคิดจนไม่ได้สังเกตเห็นรถคันหรูที่ขับมาทางพวกเขาอยู่ไม่ไกล

“นั่นเด็กพวกนั้นนี่!”

อัญชสาตกใจมาก เมื่อเธอสบตากับเด็กทั้งสองที่กำลังเดินอยู่ริมถนน

เด็กพวกนั้นนั้นยังอยากมาอยู่ใกล้ไอรดา แม้ว่าเธอจะย้ายไปโรงเรียนใหม่เร็วๆ นี้แล้ว! นี่มันน่ารังเกียจจริง!

ฉันควรจะสอนบทเรียนให้พวกเขาสักหน่อย จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับไอรดาอีก!

“รออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะไปที่นั่นสักครู่”

อัญชสาปลอมตัวโดยการสวมแว่นกันแดดและหน้ากาก จากนั้นเธอก็เอาไม้เท้าติดตัวไปด้วยก่อนจะข้ามถนน

เด็กวัยรุ่นสองสามคนกำลังเล่นไพ่อยู่ที่จัตุรัสเล็กๆ ฝั่งตรงข้ามถนน

รู้สึกตัวอีกทีก็มีร่างคนมาปรากฏตรงหน้า ตามมาด้วยผู้หญิงอีกคนที่พูดด้วยน้ำเสียงอวดดี “ทำอะไรสักอย่างเพื่อฉันหน่อยสิ”

พวกเขาหยุดและยืนขึ้นด้วยใบหน้าที่ขุ่นเคืองเมื่อได้ยินเช่นนั้น “คุณเป็นใครถึงมาสั่งเรา?”

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาหยิบเงินออกมา “ฉันจะให้คุณอีกหลังจากที่คุณทำภารกิจสำเร็จ”

อัญชสายัดเงินใส่ในมือของเด็กชายที่อยู่ใกล้เธอที่สุด

สีหน้าของเด็กๆ เปลี่ยนไปทันทีที่พวกเขาเห็นเงิน “บอกเรามาว่าคุณอยากให้พวกเราทำอะไร”

อัญชสาหัวเราะ และกระซิบบางอย่างข้างหูพวกเขา