หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1048

คุณครูเหลือบมองไอรดาก่อนที่จะกลับไปมองที่ศศิตา จากนั้นเธอก็เรียบเรียงคำพูดของเธอใหม่อีกครั้ง

“ไอวี่ไม่ได้ไม่สนใจเพื่อนหรอกค่ะ เธอแค่กรีดร้องออกมาเวลาพวกเขาเข้ามาใกล้”

จากนั้น ราวกับว่าโลกกำลังพยายามพิสูจน์คำพูดของคุณครูว่าเป็นความจริง ศศิตาสังเกตเห็นว่าเด็กสมองสามคนที่พ่อแม่อุ้มขึ้นมานั้นกระซิบกระซาบกันและหันมาทางไอรดา

จากคำพูดของคุณครู ศศิตาพอจะเดาออกว่าพวกเขากระซิบกระซาบเรื่องอะไรกัน

“ไอวี่ของเราอาจจะต้องใช้เวลาสักพักเพื่อปรับตัวกับคนแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย วันนี้เป็นวันแรกที่เธอมาโรงเรียน ฉันหวังว่าคุณครูจะใช้ความอดทนกับเธอเพิ่มขึ้นนะคะ” ศศิตาพูดขึ้นอย่าสุภาพ “ไอวี่จะเป็นเด็กดีเมื่อเธอคุ้นเคยกับพวกเขาแล้ว”

จากนั้นศศิตาก็ก้มลงมองไอรดาและถามว่า “ใช่ไหมคะไอวี่?”

ไอรดาเม้มปากแน่นขณะที่เธอยังคงก้มหน้า เหมือนว่าเธอไม่ได้ยินในสิ่งที่ศศิตาพูดเลย

ศศิตาขมวดคิ้วและย่อตัวลงด้วยความอดทน “ย่าพูดกับหนูอยู่นะไอวี่”

เด็กหญิงกะพริบตาก่อนที่จะหันหน้าหนีศศิตาไปทางอื่น

“ฉันคิดว่าน่าจะดีกว่าถ้าไอวี่กลับไปเรียนที่โรงเรียนเดิม เธอน่าจะรู้สึกปลอดภัยมากกว่ากับเพื่อนๆ ที่เธอคุ้นเคย” คุณครูเอ่ยแนะนำ

การพูดถึงโรงเรียนเก่าของไอรดาทำให้ศศิตานึกถึงลูกๆ ทั้งสองคนของรษิกา

ไอรดาเป็นหลานของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะดุสนิทสนมกับรษิกาและลูกๆ ของเธอมากกว่าศศิตาที่เป็นย่าแท้ๆ ก็ตาม

ฉันดูแลเธอไม่ดีตรงไหนกัน?

ความคิดนั้นทำให้ศศิตารู้สึกโกรธขึ้นมา เธอต้องการให้ไอรดาพูดอะไรบางอย่างกับเธอ

“หลานอยากกลับไปเรียนที่โรงเรียนเดิมอย่างนั้นเหรอ?” ศศิตาถามไอรดาด้วยสีหน้าที่เย็นชา

ไอรดาเม้มปาก ในขณะที่เธอกำลังจะพยักหน้าศศิตาก็พูดต่อว่า

“ย่าใช้ความพยายามมากขนาดไหนในการหาโรงเรียนใหม่ให้กับหลาน หลานจะมัวแต่กลัวจนทำให้ย่าผิดหวังอย่างนั้นเหรอ? เพื่อนๆ ที่นี่ก็ชอบหลานเหมือนกัน ถ้าหลานยอมเปิดใจให้พวกเขาได้ หลานก็จะเป็นเพื่อนที่ดีกับเพื่อนๆ ได้อย่างแน่นอน” ศศิตาพูดโดยไม่สนใจความจริงที่ว่าเธอหยิบยื่นความหวังให้ไอรดาและทำลายมันทิ้งด้วยความโหดร้ายอย่างที่สุด

น้ำตาเอ่อล้นเต็มสองตาของไอรดา

จากนั้นเธอก็ร้องไห้อีกครั้ง

คุณครูตกใจมากเธอไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าใกล้คู่ย่าหลานอีกแม้แต่ก้าวเดียว

เมื่อศศิตาเห็นว่าการขู่นั้นไม่เป็นผล เธอก็ยกมือขึ้นราวกับว่ากำลังจะตีไอรดา “ถ้ายังไม่หยุดร้อง ฉันจะตีเธอ!”

ไอรดาสะอึกสะอื้นด้วยความหวาดกลัวจนหมดสติไปและเริ่มร้องไห้ในความเงียบแทน

ศศิตาไม่รู้ว่าเด็กหญิงหวาดกลัวจนหมดสติไป เธอคิดว่าวิธีการของเธอนั้นได้ผล ศศิตาลุกขึ้นยืนด้วยความพอใจ

หัวใจของคุณครูเจ็บปวดเมื่อเห็นว่าศศิตาปฏิบัติกับไอรดาเช่นไร

“ฉันจะคุยกับเธอเมื่อถึงบ้าน ฉันมั่นใจว่าเธอจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีในวันพรุ่งนี้”

ศศิตาอุ้มไอรดาขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนและหันหลังเดินจากไป