หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1056

รษิการู้สึกว่าไม่ยุติธรรมต่อไอรดาเลย

“แค่เพราะไอวี่เป็นคนของฟ้าศิริสวัสดิ์ นั่นแปลว่าเธอจะได้รับการดูแลแบบนี้ และไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นเพื่อนกับคนที่เธอชอบเหรอคะ?”

ศศิตาเยาะเย้ย “ถ้าเธอพูดถึงลูกชายของเธอ งั้นไอวี่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นเพื่อนกับเด็กพวกนั้น”

ใบหน้าของอชิและเบนนี่มีร่องรอยของความผิดหวังเมื่อได้ยินเช่นนั้น

คุณย่าเกลียดเราขนาดนี้เลยเหรอ? ท่านไม่ยอมให้เราเป็นเพื่อนกับไอวี่ด้วยซ้ำ

รษิกาเองก็อารมณ์เสียเหมือนกัน “คุณศศิตาคะ เด็กๆ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับความบาดหมางของเราเลยนะคะ”

รษิการู้ว่าหญิงสูงวัยนั้นเกลียดอชิกับเบนนี่จนฝังใจ เพราะพวกเขาแทบไม่เคยได้เสวนาากับศศิตาเลย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็เหลือบมองลูกๆ ด้วยสายตาเชิงขอโทษ

แม้เด็กชายจะไม่รู้เรื่องภูมิหลังของพวกเขา แต่ย่าแท้ๆ ของพวกเขากลับรังเกียจเดียดฉันท์เด็กๆ เพราะเธอเอง

ในเสี้ยววินาทีนั้น รษิกานั้นอยากจะเผยตัวตนของอชิกับเบนนี่เป็นอย่างมากเพื่อให้ศศิตาเลิกดูแคลนเด็กชายทั้งสองเสียที

ศศิตาไม่สนใจที่จะทะเลาะกับรษิกา เธอพุ่งความสนใจไปหาไอรดาขณะที่ปลอบโยนว่า “มาเถอะไอวี่ กลับบ้านกันนะ”

ด้วยความกลัวที่ทั้งสองคนทะเลาะกัน ไอรดาจึงส่ายหน้าอย่างแรงใส่ศศิตา ดวงตาของเด็กหญิงแดงก่ำเพราะความกลัว

ไม่! ฉันไม่อยากไป ฉันอยากอยู่เล่นกับอชิและเบนนี่!

ความโกรธระลอกใหม่ก่อตัวขึ้นในใจศศิตาเมื่อเธอรู้ว่าไอรดาไม่ยอมเชื่อฟังเธอ

ตอนแรก เธออยากจะขอโทษไอรดาที่ตะโกนใส่ก่อนหน้านี้

อนิจจา เธอไม่เคยคิดเลยว่าไอรดาจะเลือกรษิกา แทนที่จะเป็นเธอ

เมื่อโทสะบังตา ศศิตาก็ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ด้วยหวังว่าจะผลักรษิกาออกไป

รษิกาใจแป้วเมื่อเห็นเช่นนั้น หากเลอศิลป์ยืนยันจะพาไอวี่ไปกับเขา ฉันก็ห้ามไม่ได้

เลอศิลป์ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรเลย

ศศิตาส่ายหน้าด้วยความไม่อยากจะเชื่อและเสริมว่า “แม่ไม่เชื่อเด็กพวกนี้หรอก พวกเขาคงพูดอะไรบางอย่างกับไอวี่ หลานถึงได้ตามพวกเขามาอย่างเต็มใจ แม่ไม่พอใจกับเรื่องนี้เลยนะ แม่ว่าคงจะดีที่สุดหากไอวี่มาอยู่กับแม่”

ดวงตาของไอรดาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอร้องไห้ออกมาในทันที

ทันใดนั้น สายตาทุกคู่ก็จ้องมองมาที่เธอ

“ไม่!” ไอรดาร้องไห้อย่างหนักจนเธอไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้เลย “หนูต้องการคุณรษิกา…”

เธอต้องการรษิกา ดังนั้นก็ชัดเจนแล้วว่าเธอไม่ต้องการอะไร

แม้ว่าจะอับอาย ศศิตาก็ยังพยายามจะระงับความโกรธต่อหน้าลูกชายของเธอ เพื่อจะพยายามปลอบไอรดา เธอจึงพูดออกมาว่า “มาเถอะ อย่าร้องเลย ย่าจะซื้อของขวัญให้ถ้าหนูตามย่ากลับบ้าน ย่าสัญญาว่าจะซื้อให้ทุกอย่างเลย”

ไอรดาโอบแขนไว้รอบขารษิกาจนแน่นและไม่พูดอะไรเลย เธอส่ายหน้าอย่างแรงขณะที่ร้องไห้โวยวาย