หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1067

หลังจากอชิหาไอรดาเจอ เขาก็เรียกเบนนี่มา

“เราเข้าไปข้างในแล้วฟังว่าแม่คุยอะไรกับคุณเจตนินกันเถอะ”

พอได้ยินคำแนะนำนั้น อีกสองคนก็เห็นด้วย

พวกเขาเปิดประตูอย่างระมัดระวังและเห็นว่ารษิกานั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยว เธอกำลังคุยอยู่กับเจตนิน ผู้ใหญ่ทั้งสองคนต่างก็ยิ้มกันอยู่

สัญญาณเตือนในใจเด็กๆ ดังขึ้นทันทีที่เห็นรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้ารษิกา

ไอรดาทำท่าทางแปลกไปจากปกติ และรีบตรงเข้าไปอยู่ข้างๆ รษิกาทันที

“ไอวี่” ตอนนั้นเองที่รษิกาเห็นว่าเด็กๆ กลับเข้ามาแล้ว

เจตนินมองรษิกากับไอรดาอีกครั้ง และพูดอย่างไม่ได้ตั้งใจอะไรมาก “ยิ่งอยู่ใกล้กันอย่างนี้ผมยิ่งเห็นว่าทั้งสองคนหน้าเหมือนกันมาก”

นั่นทำให้รษิกาตื่นตระหนก

ไอรดาผู้ไร้เดียงสาถามรษิกาว่า “หน้าเหมือนอะไรเหรอคะ? คุณรษิกา”

รษิกาลูบหัวเธอ และมองหน้าเจตนินก่อนจะพูดว่า “ไม่มีอะไรจ้ะ คุณเจตนินเขาแค่พูดเฉยๆ” จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและหันไปหาเจตนิน “คุณเจตนินคะ มีอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ?”

แน่นอนว่าในฐานะผู้คร่ำหวอดในวงการธุรกิจ เขามองออกว่าเธอกำลังบอกใบ้ให้เขากลับไป เขายิ้มให้เด็กๆ แล้วพูดว่า “นี่ก็จะเที่ยงแล้ว ถึงผมจะรู้จักพวกเด็กๆ มานานแล้ว แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้เลี้ยงข้าวพวกเขาเลย วันนี้เราไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหมครับ?” จากนั้นเขาก็มองไอรดาอย่างมีความหมาย “บังเอิญที่ลูกสาวของคุณเลอศิลป์มาที่นี่ ดังนั้นก็ถือว่าผมเชิญเขาด้วยแล้วกันนะครับ”

รษิการู้สึกไม่สบายใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาพูดเป็นนัยอะไรหรือเปล่า? อีกอย่าง ข้ออ้างที่เขาใช้มาชวนเด็กๆ ไปกินมื้อเที่ยงมันก็แปลกๆ ด้วย

พอคิดได้เช่นนั้น เธอก็พร้อมที่จะปฏิเสธข้อเสนอแทนเด็กๆ

แล้วเธอก็ต้องแปลกใจ เพราะก่อนที่เธอจะพูด ไอรดาก็ส่งเสียงออกมาก่อน “ขอบคุณนะคะคุณเจตนิน แต่หนูชอบกินอาหารฝีมือคุณรษิกามากกว่า!”

เด็กชายทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วย

เธอมองออกว่าเด็กๆ คิดอะไรอยู่ พวกเขาอยากให้ฉันคบกับเลอศิลป์ ถึงฉันจะไม่ได้คิดกับเจตนินอย่างที่พวกเขาคิดกันไปเอง ฉันก็ไม่มีอนาคตกับเลอศิลป์อยู่ดี แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเมื่อเผชิญหน้ากับเด็กๆ

รษิกาย่อตัวลงนั่งและมองหน้าเธอ “เป็นอะไรไปเหรอ?”

“เพราะคุณอยากคบกับคุณเจตนินก็เลยมาเป็นแม่หนูไม่ได้ใช่ไหมคะ?” เด็กหญิงส่งเสียงอย่างเศร้าหมอง

รษิกาผงะไปกับคำถามนั้น “คุณเจตนินกับฉันเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นจ้ะ”

“คุณรับดอกไม้จากคุณเจตนิน แต่ไม่รับของพ่อนี่คะ” ฉันยังจำได้ว่าคุณรษิกาเกือบจะคืนดอกไม้ที่พ่อซื้อให้เธอตอนเราไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน

พักหนึ่งต่อมา รษิกาก็ไม่แน่ใจว่าจะตอบคำถามเด็กหญิงอย่างไรดี

บทสนทนาเกี่ยวกับงานของเธอกับเจตนิน และการที่จู่ๆ เด็กๆ ก็กลับมาทำให้เธอไม่ได้สนใจเรื่องดอกไม้นั้น เธอลืมเรื่องดอกไม้ไปเสียสนิท

ถ้าเด็กๆ ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากพอ เธอก็คงจะจำไม่ได้

ความเงียบของรษิกาทำให้ไอรดาเอียงคอคิดในทันที ก่อนจะถามว่า “เป็นเพราะคุณชอบดอกยิปโซ แต่ไม่ชอบดอกกุหลาบเหรอคะ?”