หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1073

รษิการู้สึกไม่สบายใจเท่าไรเมื่อถูกเลอศิลป์จ้องมองอย่างพินิจพิเคราะห์อย่างนั้น ทั้งที่เธอจะพยายามเพิกเฉยต่อเขาแล้วก็ตาม

พอเธอได้ยินคำตอบของเขา เธอก็แอบถอนหายใจโล่งอกและวางช้อนส้อมลง

“ขึ้นไปคุยข้างบนเถอะค่ะ”

เธอหันไปหาเด็กๆ และสั่งว่า “กินข้าวเที่ยงให้เสร็จก่อนจะออกไปเล่นข้างนอกนะ”

อชิกับเบนนี่พยักหน้าอย่างแรง

รษิกาลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าเลอศิลป์ เขาเข้าใจความหมายของเธอและทำตามด้วยการลุกขึ้นเดินตามเธอขึ้นไปข้างบน

พวกเขาเดินตามกันมาหยุดอยู่ที่ระเบียงบ้านชั้นสอง

รษิกาไม่พูดอะไรเลยเพราะเธอสงสัยว่าจะเริ่มบทสนทนาอย่างไรดี

แม้ว่าไอรดาจะยอมรับความผิดและขอโทษแล้ว เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้สามารถทำอะไรแบบนั้นได้

เป็นปกติที่เลอศิลป์จะไม่เชื่อเธอ เพราะเขารักไอรดาดั่งแก้วตาดวงใจ

หากเธอเปิดเผยความจริงออกไปโต้งๆ เลอศิลป์จะคิดว่าเธอพยายามโทษไอรดากับสิ่งที่เด็กหญิงคนนั้นไม่ได้ทำ

เธอเงียบอยู่เป็นเวลานาน ทำให้สีหน้าเลอศิลป์เคร่งเครียดมากกว่าเดิม “คุณรษิกา มีเรื่องอะไรเหรอ?”

รษิกาหลุดออกจากภวังค์ เธอเปิดปากจะพูดแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น “อย่าบอกนะว่าคุณหลอกผมเพื่อจะให้ไอวี่ได้อยู่ที่นี่นานขึ้น”

คำพูดเขาทำให้รษิกานึกถึงตอนที่เขาคิดว่าเป็นเพราะเธอที่อชิกับเบนนี่แอบเข้าไปในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

ตอนนั้นเธอไม่ได้เคลียร์ทุกอย่างให้เข้าใจ ถ้าเขายังคงเข้าใจเธอผิดอีกในครั้งนี้ เธอก็คงไม่ได้รับความไว้วางใจจากเขาอีกเลย

ฉันแค่ถามเขาว่าเขาเลี้ยงดูไอวี่มาหรือเปล่า เพราะฉันอยากรู้ว่าเขารู้บุคลิกของลูกสาวดีไหม แล้วทำไมเขาต้องโกรธฉันด้วย?

เธอเป็นแม่แท้ๆ ของไอวี่ แต่เธอก็ไม่เคยมีส่วนร่วมในชีวิตวัยเด็กของไอวี่เลย กล้าดียังไงมาถามฉันแบบนั้น?

แม้จะรู้ว่ามันเป็นความเข้าใจผิด แต่เลอศิลป์ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เขาใช้เวลาอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบไปตรงๆ ว่า “ใช่ มีปัญหาอะไรกับเรื่องนั้นไหม?”

รษิการวบรวมความคิดเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดในบรรยากาศ เธอถามคำถามต่อไปอย่างระมัดระวัง “งั้นคุณคิดว่าบุคลิกของไอวี่เป็นยังไงบ้างคะ?”

เลอศิลป์ตอบอย่างสงบ “ไอวี่เป็นเด็กดีมาเสมอ”

รษิกาขมวดคิ้ว ดูเหมือนไม่พอใจกับคำตอบของเขา

เลอศิลป์ไม่ละสายตาไปจากเธอเลย ดังนั้นเขาจึงเห็นว่าสีหน้าเธอเปลี่ยนไป ซึ่งทำให้เขายิ่งโมโหมากขึ้น

“คุณคิดอะไรอยู่? คุณรษิกา ไอวี่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นออทิสติกมาตั้งแต่เด็ก ผมเชื่อว่าคุณก็เคยเห็นเธอตอนที่ป่วย คุณคิดว่าคนอย่างเธอจะเป็นยังไงล่ะ?”